Op zoek naar een ander opstel – als 11-jarige schreef ik over de jeugd van mijn opa- kwam ik deze tegen.
Enfin, dan weten jullie ook meteen wat ik graag wilde worden toen. Wat mij raakte was de zin over het huilen (wenen in het Vlaams)
Wenen doe ik vlug, dat moet ik nog afleren maar dat is moeilijk.
Man, wat is me dat goed gelukt. Nu 35 jaar later kan ik weer huilen bij alles wat me echt, positief en negatief, raakt.
Gisteren leerde ik het te zien als een manier van luisteren.
