Auw, gemeenteraad wilde droom niet.

Ondanks het belang voor mij en mijn gezin was ik er niet, op de publieke tribune bij de raadsvergadering. Omdat ik vooraf al had ingeschat wat het met me zou doen. Ik ben inderdaad tijdens de uitzending boos door het huis gaan stappen, heb de uitzending ook even afgezet. Dat doe ik namelijk als eerste als het pijn doet.

Wat gebeurde er met me tijdens het kijken naar de raadsvergadering over ons zwembad. Ik schrijf zonder gesproken te hebben met wie dan ook na de vergadering (muv mijn kinderen natuurlijk). Dus als ik politiek onhandige uitspraken doe, dan komt het daardoor 🙂

Mijn betrokkenheid bij politiek

Hoe betrokken ben ik.

Studenten vragen me, in gesprek over maatschappelijke kwesties, wel eens waarom ik niet in een gemeenteraad zit. Ben ook wel eens gevraagd voor een verkiezingslijst.

Het flauwe antwoord is dan dat ik nog Belg ben en dus niet mag.

Het echte antwoord is dat ik niet overweg kan met de manier waarop raadsleden met elkaar omgaan tijdens zo’n raadsvergadering. Bovendien kan ik niet overweg met dat het niet alleen om “de zaak alleen” lijkt te gaan, dat er andere zaken worden bijgesleept.

Enne, was dat deze vergadering ook zo?

Verschillende keren tijdens de behandeling van het besluit vroeg ik me af of het nog wel om het zwembad ging of dat er een andere strijd werd uitgevochten.

Raadsleden praten mi overwegend in stellingen tegen elkaar. Stellingen die onmiddellijk verdedigingsmechanismen bij de ander in werking laten treden.

Waarom worden er weinig tot geen echte open vragen gesteld? Vragen waarvan het antwoord het betreffende raadslid helpt om een best wel moeilijk besluit te nemen. Raar ook dat er mensen op de tribune zitten die die schaarse vragen heel goed zouden kunnen beantwoorden. Simpelweg omdat ze maandenlang met de voorbereiding bezig zijn geweest. En dat dat volgens de regels niet mag.

En irritant is het dat iedereen zomaar mag onderbreken. Net als iemand iets zinvol begint te zeggen dat wellicht anderen zou kunnen raken en het besluit zou kunnen beïnvloeden (beide richtingen uit), wordt zo iemand gestopt door een interruptie van een ander raadslid.

Het is volgens mij een setting die het bijna onmogelijk maakt om goed te luisteren naar elkaar en je rustig te kunnen afvragen of het nodig is je besluit (op basis van je voorbereiding) nog bij te stellen.

Mijn burgerparticipatie

Waarom deed ik mee?

Het is een van de eerste keren dat ik me inlaat met een echt burgerinitiatief. Ik werd gevraagd omwille van mijn betrokkenheid die ik geuit had in blogposts en een sessie met studenten. Die betrokkenheid is er omdat mijn zonen op een prachtige manier zich sociaal  (en fysiek) ontwikkelen dankzij de zwemclub.

In het begin dacht ik dat mijn financiële kennis een bijdrage zou kunnen leveren. Nou dat heeft 1 sessie geduurd en toen wist ik dat een ander daar veel geschikter voor was dan ik. Er is geweldig werk verricht als het gaat om het uitzoeken van wat de haalbaarheid, de kosten zouden zijn.

In dat plan zit een hoge ambitie als het gaat om de inzet van vrijwilligers. We wisten nog niet precies hoe dat zou moeten lukken. Ik had mezelf gecommitteerd om, als de fondsen er zouden zijn, mezelf/mijn tijd (= kostbaarste dat ik heb) in te zetten om te zorgen dat het zou lukken. Omdat ik geloof in het overkoepelende concept.

Wat doet er pijn?

Heel heel kort door de bocht komt het op het volgende neer.

• De burgerparticipatiegroep was gevraagd of het zwembad in stand kon worden gehouden met een jaarlijkse gemeentebijdrage van 100.000 euro.
• De groep zoekt dat grondig uit. Komt tot de conclusie dat een gemeentebijdrage van 230.000 nodig is. Ze zorgen dan wel voor een totaalconcept met een omnivereniging en een BMV2 (zit budgettair niet in de 230.000)
• De gemeenteraadsbesluit zegt, probeer toch nog eens voor 100.000, het mag ook zwemwater buiten de gemeente zijn.

Ik had goed kunnen omgaan met een gemeenteraad die zegt:

“We vinden het concept dat geld niet waard.”

“De gemeente heeft simpelweg het geld niet en willen hiervoor geen belastingen verhogen”

De boodschap die ik in dit besluit hoor is:

“Kan me niet schelen hoe/wat/waar je het doet, als er maar gezwommen wordt voor 100.000 of minder”

Ik had me verbonden aan een grotere droom dan dat gemeenteraad en het doet pijn dat daar blijkbaar geen behoefte aan is.