Herinnert aan van België -> Nederland.

Waarom het zo lastig is om een goed idee van de “andere partij” te implementeren? Na 2 weken af en aan geworstel met mijn lesvoorbereiding MGTV/SLB voor volgend jaar, kom ik er door een toevallig gesprekje achter dat ze 1 verdieping hoger wellicht hebben wat ik zoek: zelfde inhoud, andere vorm. Toch is het niet vanzelfsprekend dat dan maar meteen te gaan doen. De bezwaren zijn niet alleen praktisch. Een verdieping hoger zit namelijk de faculteit waarmee we samengevoegd worden tot 1 kenniscentrum. Op de achtergrond spelen allerlei clichés/vooroordelen/geschiedenis een rol. Ze doen denken aan mijn verhuizing naar Nederland twintig jaar geleden. Ik trouwde met een Nederlander, ontmoet in Limerick, Ierland dankzij Erasmus-programma tijdens studie. We gingen in de buurt van Utrecht (NL) wonen. De landkeuze was naast praktisch – man had al baan- ook gebaseerd op de vooroordelen in die tijd:

• In België: Een Nederlander is arrogant tot ie het tegendeel bewijst.
• In Nederland: Een Belg is gezellig/bescheiden tot ie het tegendeel bewijst.

En ja, we hadden het geluk dat we konden kiezen voor de weg van de minste weerstand. Dat bleek al best een karwei. Om 20 jaar integratie samen te vatten. Aanpassen met behoud van eigen identiteit /zelfvertrouwen is razend moeilijk. En uiteindelijk gaat het om de individuele mensen/relaties.

Is eigenlijk een mooie eindzin, toch wil ik graag nog een paar dingetjes kwijt over integratie/aanpassen:

• Heb ervaren dat “arrogant” vaak gaat over een andere inschatting wanneer het gepast is om je mening over iets te ventileren. Dat tussen “heel bescheiden” en “superarrogant” een enorm speelveld ligt met spelers van beide nationaliteiten in ieder team.
• Heb ervaren dat mijn angst om dat goeie idee over te nemen, eigenlijk mijn angst is dat het niet mijn “eigen ding” wordt.
• Integreren/aanpassen doe ik niet met een boekje, maar door “Trial & Error”. En het doet me plezier te melden dat mijn 4 voorafgaande trials met die andere faculteit, die collega’s positief zijn verlopen. En dus sta ik ook open voor het kijken naar “hoe zij dat doen” en daar mijn eigen ding van te maken.
• Voor mij de meest ultieme vorm van internationalisering: een paar maanden echt weg van huis, geen wereldreis, maar ergens proberen vanaf nul sociale structuren op te bouwen. Te voelen hoe hoe fijn het is als mensen bereid zijn een hand uit te steken, vrienden te worden. Te ervaren hoe het voelt als je eigen aangeleerde omgangsnormen niet die van de ander zijn. Zodat je nooit meer lichtzinnig zegt: “Ze” moeten zich maar aanpassen. maar dat je openstaat voor hoe we dat samen doen. (Het beeld van de zwerm plopt  nu weer in mijn hoofd).

PS1 Voor wie zich echt wil verdiepen in de “Trial en Error” van Nederland-België lijkt dit wel een leuk boek.

PS2 Een vriendin van me is Co-auteur van het boek “Dames moet je kussen en Moppen vertellen mag niet”. Het gaat over de zakelijke omgangsnormen in Vlaanderen. Blijkt dat er nog steeds veel hetzelfde is. De verschillen met Nederland ga ik hier niet verklappen, want dat laten we 1ste jaar studenten (verkort) tijdens een project zelf uitzoeken.