Aan dit liedje: ” target=”_blank”>Zeg Roodkapje waar ga je heen? moest ik vaker denken deze dagen. Bij reacties van mensen op mijn alleen wandelen, op de foto’s.
Het valt me op dat ik niet bang ben.
- Niet voor de “slang’ die ik zie. Ik weet immers dat het geen adder is en alle overige slangachtigen op de Meinweg niet giftig zijn. Maar ook van adders ben ik niet bang. De kans dat ik ze zo bang maak dat ze gaan bijten is superminimaal. (Dan moet je ze trouwens eerst vinden 🙂 )
- Niet voor de teken als ik op blote voeten loop. Ik doe namelijk ’s avonds een teken-controle en weet dat als je de teek binnen 24 uur spot en correct verwijderd de kans op Lyme minimaal is.
- Niet voor de Hoornaar, een indrukwekkende wesp, omdat ik weet dat ze niet gevaarlijker is dan andere wespen. Namelijk in deze periode niet, zolang ze niet bang zijn.
- Niet voor het gezoem van het bijenvolk in de holle boom. Als imker vind ik dat het mooiste geluid dat er is. Zeker als ik zie hoe goed het ze gaat. ik weet dat ik gewoon niet in de aanvliegroute moet gaan staan.
- Niet voor de regen, ik vind het geweldig om de regen eerder te horen dan ik hem voel en ik heb toch een regenjas.
- Niet voor de kikker. Ik heb ze jaren overgezet. En vind het nu vooral een sport om zo voorzichtig te bewegen dat ik hem kan fotograferen (want om zoo dichtbij te fotograferen met mijn toestel moet ik gewoon tot op 20-30 cm naderen)
- Niet van harige ossen met grote horens op het pad. Ik kijk zorgvuldig waar hun kalfjes zijn, en loop bij enig teken van onrust bij het dier er met een grote boog omheen.
- Niet …
Wat maakt dat andere mensen wel bang zijn, de dieren en de omstandigheden eng vinden? Gebrek aan weten/ervaring?
En wat is de rol van onderwijs daarin?
Want als we van de natuur willen leren om onze economie/producten duurzaam te maken … dan helpt het als we dichtbij genoeg durven kijken 🙂
