Bewust en met aandacht afscheid nemen.

Woensdag was het zover, mijn eerste niet=werkdag. Op gevoel besloot ik dat dit de dag van mijn afscheid zou zijn, thuis, wandelen, vlaai eten/borrelen en samen eten.

Waarom die dag?

Afscheid nemen vraagt aandacht. Ik zou die eerste niet-werkdag toch tijd hebben genomen om stil te staan bij het vertrek. Het voelde gesteunder om dat in gezelschap te doen. Samen de rauwe ervaring delen en niet een afgeslankte versie omdat iedereen het al op zijn manier een plek heeft gegeven.

Waarom thuis?

Dankzij de boekpresentatie van Bart ea kan ik dat onder woorden brengen.

Smell of the place

Thuis is de plek waar je bij binnenkomst meteen ondergedompeld wordt in de vibe die voor mij voor SAMEN ERVAREN passend voelt. Die laag van de bijeenkomst is moeiteloos voor elkaar zeg maar. Ik hoef dan in de ochtend nog maar een paar accenten aan te brengen.

Video: Smell of the place, over impact van context, Heel erg de moeite waard!

Niet faken van antwoord op de vraag “Geef je om mij?” 

De drempel om te komen naar deze bijeenkomst was best hoog (afstand, tijdstip). Dat maakt dat de mensen die hier verschijnen oprecht het beste met me voorhebben, om me geven. Dat is fijn op zo’n voor mij belangrijk moment.

Artikel: Drie antwoorden die je niet kan faken. Leestip: Over kwaliteit van persoonlijke relaties & leiderschap.

Waarom Wandelen?

Ik hou van de ruimte die wandelen biedt om echt met elkaar in gesprek te gaan.

En landschap doet iets met me, steunt me. De wandeling was diegene waar ik altijd op uitkom als er een lastig stoppen/afscheid is.

Waarom vlaai eten/borrelen?

Omdat dat ruimte schept voor wat wil ontstaan.

Wat ontstond was:

• ik die een verhaal vertelde, begeleid op de piano door mijn zoon

• een voor mij uitgekozen improvisatie op piano door een collega
• waardevolle, krachtige verhalen over wat mensen van mij leerden, wat ik zaaide, over hoe het was om in mijn buurt te zijn en onze verschillende manieren van kijken te laten schuren, over de cadeau’s die ik kreeg
• gemeende knuffels

We sloten dat af met een toost op het alternatief voor focus op groei (=maakt onze aarde kapot).

We toosten op leven = vernieuwing.

Waarom samen eten (potluck)?

Soms kan je niet zo vroeg komen en soms wil je nog even blijven. En dan is honger hebben erg vervelend. Dus bracht iedereen die dacht mee te eten op mijn verzoek wat te eten mee. Erg lekker en zo fijn om elkaars bijdrage te zien. Leuk om te kunnen delen met mensen die onverwacht toch blijven. Leuk ook als je de avond ervaren geappt wordt over de voorbereidingen :).

En langzaam ging eenieder naar huis.

Waarom in mijn eentje opruimen?

Dat voelde goed voor het proces. Ik gaf dankbaar alles wat ik gekregen had een plek in mijn hart en op de vensterbank in de keuken.

The day after!

Meteen na het ontbijt komt een goeie vriendin. Ze flikte dit al eerder *grijns*. Zonder erbij te zijn geweest geeft ze me een gedicht van Toos Weijermars dat voor mij ongelooflijk goed past bij wat ik de dag ervoor voelde. Waardering voor het feit dat ik mij ben, waardering voor mijn manier van kijken en zijn.

Ik voel me enorm gezegend met mensen die me op veel verschillende manieren steunden om goed afscheid te nemen.

En nu?

Ik heb het zwarte gat het zwarte gat gelaten. In de bijna lege agenda is heel veel ruimte om iets nieuws te laten ontstaan.