Van zondag tot dinsdag, samen met een vriendin kamperen. Twee tentjes op een natuurkampeerterrein = te gast bij moeder natuur.
2 heerlijk ontspannen dagen. En de vraag die bij mij leeft naar aanleiding van de lezing van Mark Mieras. Hoe doe ik dat “ontspannen het ongemak tegemoet treden”.
Aan het eind van de twee dagen wijken we op gevoel van onze plannen af en gaan terug naar de kapel om een kunstwerk maken. Er blijkt een bijenvolk te leven boven Maria. De geur van honing, het gezoem van de bijen begeleidt ons terwijl we werken.
In mijn hoofd spoken drie zinnen nav onze gesprekken tijdens wandelingen, schuilend onder afdakje (met koffie en chocolade), bij het kampvuur:
- De verbinding met het resultaat loslaten.
- Erbij blijven als iets doodgaat.
- Stevig in de visie, de liefde, staan.
Het kunstwerk heet “Contrast, dus ook de dood, doet stralen”. Het zoeken naar stralende dode blaadjes kostte eventjes 🙂
En is dit nu echt hoe je ongemak tegemoet treedt, het is wel erg afgebakend en duidelijk gelukt? Een confronterende vraag die leidde tot deel 2 van het kunstwerk.
D’r zit niks anders op dan om open, in het moment, te gaan staan, alle elementen zijn er. En ja, naast kloppend is het ook ongemakkelijk. Ik kan dat. Omdat je nooit alleen bent.
De laatste 2 alinea’s uit dit gedicht hebben voor mij meer body gekregen:
En ook nog dit: een oplossing mag best messy, niet optimaal zijn. Als hij maar werkt voor nu.