Vorige week zaterdag, een berichtje, of ik even tijd had om te wandelen en bij te praten. Ik zeg daarop altijd JA als het kan. Want met die energie vragen mensen mij dat alleen als ze klem zitten en het zelf nog geen woorden kunnen geven. Of als ze aanvoelen dat ze mij iets te brengen hebben. Het werd een prachtige wandeling. Waarbij gelopen, gezeten en gelegen werd. De schoenen uitgingen en de maskers af.
Tijdens dat soort wandelingen zijn er thema’s die terugkomen.
Over de grootsheid en kleinheid van het individu
Het gevoel dat je een grootse bijdrage kan/wil leveren en twijfelt over haalbaarheid/nut. Over wanneer ben je “groots aan het leveren”, doet wat je doet er wel toe in dat grote geheel.
De natuur suggereert:
Als een bij in de bijenkast (of een cel in het lichaam als dat voor jou makkelijker voor te stellen is). Ze zijn allemaal nodig om het volk goed te laten functioneren. Leveren een bijdrage aan de bestuiving, uitermate belangrijk voor het voortbestaan van het geheel. Maar als er eentje eventjes wat rustiger aandoet, zijn dag niet heeft, zelfs doodgaat, dan is dat echt geen ramp.
Wat doet dat met mij:
Ze zijn er tegelijk. Verantwoordelijkheid en geruststelling van ergens bij horen. Verantwoordelijkheid en geruststelling van een levensoverstijgend doel.
Over goed genoeg zijn en toch ontwikkelen
Hoe doe je dat, bezig zijn met jezelf ontwikkelen en jezelf tegelijkertijd mooi en goed genoeg vinden.
De natuur suggereert:
Is als het jonge boompje. Het groeit omdat het niet anders kan, het groeit opdat het vrucht kan dragen, het groeit en iedereen ziet steeds makkelijker hoe mooi en waardevol hij/zij is. Maar in essentie verandert er niks. Het is en blijft een Acacia.
Wat doet dat met mij:
Persoonlijke ontwikkeling omdat het niet anders kan, omdat je graag iets wil brengen, en dat het steeds zichtbaarder/voelbaarder wordt wat dat is. En aan de essentie verandert niks, die was en is al ok.
Waar wij last van hebben, en volgens mij zo’n Acacia niet, is schaamte. Schaamte = de angst voor onverbondenheid. (zie Brene Brown) Ook erg lastig is je eigen niet perfect zien zonder te oordelen.
De plek waar je je werk doet
Die eigen missie in het leven. die kan je op iedere plek uitvoeren. Doe je dat op de plek waar je denkt dat het het meest gewenst/nodig is, de meeste impact heeft. Op de plek waar je veel leert oa door de uitdagende omstandigheden. Of op de plek waar het moeitelozer gaat.
De natuur suggereert:
In mijn tuin staan planten te verpieteren op de plek die ik voor ze aangewezen heb. En nazaten van diezelfde plant doen het geweldig op plekken in de tuin waar ik ze niet gepland had. Groei hangt ook af van de plek.
Wat het met mij doet
Hier heb ik nog geen echt gevoel bij.
Wat als die plek je glans/kleur doet verdwijnen en je tussendoor jezelf moet opladen.
Wat als er in de plek balast zit die je tegenhoudt op te stijgen = ten volle te laten zien wat je kan.
Wat als dat wat je te brengen hebt misschien sneller groeit op een andere plek. Dat je die al snellere groei daar mee kan ondersteunen.
Is het dan tijd om die andere plek te gaan zoeken of maakt het echt niet uit waar je je werk doet in de grootsheid der dingen of leer je zelfs net het meest in uitdagende omstandigheden.
Ik zit op dit stuk ook nog vol met oordelen. Oordelen om de pijn te verdoezelen.
Ik vind/vond iets van mensen die vertrekken omdat ze dat wat ze willen niet zelf voor elkaar kunnen krijgen in een organisatie en dan langs de kant organisaties gaan helpen het voor elkaar te krijgen. En dat de organisaties dan wel naar ze luisteren, ze dan wel goed faciliteren.
Ik vind/vond ook iets van mensen die blijven en om zich te beschermen veel luikjes dichtdoen van zichzelf, luikjes dichtdoen naar stukken van de organisatie.
Kan het dat er een grens aan wat je persoonlijk kan ontwikkelen op een bepaalde plek en dat het dan tijd is om een nieuwe plek op te zoeken voor het vervolg. Of kan je de plek mee laten groeien met je eigen ontwikkeling en wat is daarvoor nodig.
Enfin. Samengevat. Voor dat laatste stuk zou ik niet met mij gaan wandelen als je doorvoelde inzichten wil krijgen. Je kan wel mee worstelen (=ermee leren verhouden) *grijns*