Tijdens de sessie expeditie Binnenste buiten deze week voelde ik een energieverschuiving. Voor mij niet goed. Oude valkuilen kwamen in zicht.
Ik had werkelijk geen idee wat ik eraan moest doen. Het enige wat ik wel wist was dat ik niet gewoon door wou gaan. Ik wilde het, wat dat ook mocht zijn, onder ogen zien. En dus stopte ik en liet dat de anderen weten. Dat schepte ruimte om figuurlijk de tent op te zetten en na te denken over het vervolg.
De halte
Die anderen gingen met me in gesprek. Mijn besluit respecterend. Een vriendin nam tijd. Ik liet ook de natuur me coachen. Al met al ben ik hier 4 dagen flink mee bezig geweest.
Persoonlijke inzichten over mijn unieke bijdrage en zijn valkuilen
Uiteindelijk vier ik dat ik het onderstaande geleerd heb over mezelf, mijn unieke bijdrage.
- Dat ik bij tegenwind, het challengen van mijn passie twee keuzes heb. Beschermen/afschermen OF gewoon sterker verbinden met wat mij mooi maakt. Erbij blijven, erop blijven vertrouwen.
- Dat het heerlijk “gezien” voelt als je je herkent in wat een ander (in dit geval de procesbegeleider) zegt over die unieke bijdrage. Dat die herkenning ruimte biedt om te jezelf te mogen zijn.
- Een samenwerking, een opdracht start met een doel. Daar verbind ik me aan. Als onderweg besluiten worden genomen waardoor het doel wellicht niet meer gehaald kan worden, dan hoef ik die besluiten niet te compenseren met mijn eigen bijdrage en energie. Compensatie in een poging toch bij het oorspronkelijke doel uit te komen. Dat ga ik dus ook niet meer doen, schrijf ik dapper. En al schrijvend realiseer ik me ineens hoe vaak ik dat wel doe. Het zal een hele kluif worden om dat gedrag te herkennen en veranderen.
Kan ik weer op weg gaan met de groep.
Vanmorgen probeerde ik vast te stellen of ik verder kan. Of het genoeg is wat ik heb geleerd om de oude valkuilen te vermijden. Wat het me zou opleveren om weer mee te doen.
Ik probeer wat er gebeurde te verbinden met het werk dat we al gedaan hebben. En kom tot deze tekening.
Even uitleggen:
Deze groep heeft een zin geschreven waar wij voor staan. Vervolgens zijn daaronder 9 uitgangspunten geformuleerd. Die proberen we nu in een onderwijsconcept te passen.
Ik leef de zinnen 2 & 4. Het zijn de zinnen waar deze expeditie linkt met mijn persoonlijke missie. Ben dus bezig te bewaken dat ze voldoende tot hun recht komen in het concept. Verzamel continue feedback over of ik denk dat deze groep dat kan waarmaken. Wat daarvoor nog te leren valt. Daarbij kijk ik dus ook goed naar het gedrag dat de groep laat zien. Meteen toegegeven: daar zit voor mij dus flink wat spanning op. Toch kan ik het ook wel om intussen ruimte te laten voor de andere zinnen, de passie van anderen.
Wat er voor mijn gevoel gebeurde tijdens de vorige sessie? Dat er met een ruk, in gedrag en besluiten, werd gekozen voor een groter belang van zin 6. In mijn perceptie weg van het laten zien van gedrag dat nodig is voor zin 2 en 4. Het kleine rondje dus ipv het grote iedere zin omvattende rondje.
Waarneming: Die ruimte om te verbinden aan mijn eigen persoonlijke missie, dat wat mij mooi maakt, dat wat anderen mooi maakt, is wat deze expeditie voor mij waardevol maakt. Dat vind ik bij momenten in deze setting echt moeilijk. Bovendien is mijn reflex als “mijn passie” ter discussie komt: beschermen/afschermen. Weer meedoen schept ruimte om te oefenen in verbinden ipv afschermen. Het betekent ook dat als dat verbinden niet meer lukt in deze setting, ik inderdaad moet stoppen. Dat moment is niet nu.
Ik kijk naar wat we te doen hebben.
Op korte termijn is dat de smoel van de opleiding formuleren. Die smoel kan inhoudelijk en/of procesmatig zijn. Voor de proceskant is mijn overtuiging dat die alleen maar authentiek is als we hem leven. Als hij aansluit bij wie wij, de docenten, willen zijn. Op de iets langere termijn de blauwdruk. Het concept dat ruimte moet scheppen om de zin met de 9 onderliggende uitgangspunten waar te maken.
Waarneming: Met stoppen leg ik het buiten mijn invloedssfeer: het vormgeven van mijn toekomstige werkplek. En daarmee ook van het scheppen van kansen mijn persoonlijke missie te verbinden met die van mijn werkplek. En daardoor meer van mijn persoonlijke missie te kunnen waarmaken.
Ik kijk naar de eigenschappen die ik graag zie in mensen waar ik een moeilijke klus mee moet klaren:
- laten zien dat ze in de klus staan
- bereid zijn om te laten zien hoe en wat ze leren
- bereid zijn om te laten zien waar het spannend, pijnlijk wordt, laten zien hoe ze daarmee omgaan.
Waarneming: Vind dat ikzelf aardig voldoe aan alle punten met deze post en het gespreks-, denk- en voelwerk van de afgelopen dagen 🙂 Kreeg dat in de gesprekken in de afgelopen dagen ook van groepsgenoten.
Al die dagen spookt het verhaal van Frederick door mijn hoofd.
Waarneming: wat als Frederick was vertrokken.
If I can do it here, I can do it anywhere.
Dat heb ik al eens eerder geroepen. Deze omgeving schuurt, daagt me voortdurend uit om mijn eigen grenzen te verleggen. Het is niet een omgeving waar ik werk met mensen die al heel goed kunnen wat ik graag wil leren. Waar ik rolgedrag makkelijk kan kopiëren, mee kan drijven in de stroom.
Het is wel een omgeving waar ik mogelijk een bijdrage kan leveren aan het tot stand komen van een transformatie. En die mogelijkheid is de tweede reden om vol te houden.
Het voelt als volhouden omdat het blijkbaar toch meer energie/lef vraagt “to hold the space” dan ik voorzien had. Misschien tijd om andere dingen los te laten om hier meer energie voor te hebben.
Waarneming: Net als bij verbinden is het die mogelijke bijdrage aan een transformatie die voor mij dit proces waardevol maken. En als het duidelijk wordt dat het geen transformatie wordt, het voor mij tijd is om te stoppen. Dat is dan niet “in de steek laten”. Dat is dan het punt waarop mijn unieke bijdrage niet meer nodig is om het proces te doen slagen. Dat is alleen niet nu.
Inpakken en verdergaan
Ik besluit om de tent weer in te pakken, de spullen te verzamelen en weer op expeditie te gaan. En rond het proces af met een meditatie van een uur om na te voelen of het een goed besluit is.
Volgens mij is het dat.