De stille complexiteit.

Gister had ik tijd om weer eens lekker lang (6 uur) over de Meinweg te struinen.

Nog maar net aan het lopen hoor ik verder weg geweerschoten, jankende honden. Ik krimp in elkaar. Oh ja, de jacht op de everzwijnen. De natuur, die geeft geen krimp.

Ik loop verder. 3 everzwijnen stormen voor me het pad over, ik moedig ze aan: “Ben slim en snel vandaag”. Alsof ze dat al niet van plan waren.

Even later passeer ik een mestkever op zijn rug. Daar kan ik wel iets aan doen. ik draai hem om. Hij draait terug. Dat herhalen we 3 keer en dan geef ik het op. Als hij daar zo wil liggen, zal dat wel een reden hebben.

Even later kom ik in gesprek met andere wandelaars. We hebben het over de jacht. Dat de jagers het doen omdat het er anders teveel worden. Ik zeg dat ik het toch altijd erg lastig vind om ermee te dealen. Maar ja, ik ben misschien geen referentie. Ik draai nog mestkevers om als ze op hun rug liggen. Waarop een van hen me uitlegt dat ie dat eens opgezocht heeft en dat ze zo gaan liggen om dood te gaan. Sindsdien draait hij ze niet meer om. (ik heb het bij thuiskomst nagezocht, helemaal eenduidig is het blijkbaar niet)

Even later komt nog een familie everzwijnen voorbij. (zo veel zie ik er anders nooit, toch handig die jagers #grimas)

Ik hoor de verteller in de “Giving tree” in mijn hoofd zeggen “old stumps are great for sitting and resting”. Komt ervan als je het zo vaak luistert en navertelt. Ik vind een hele mooie oude stronk. Hij/zij geeft nog steeds…voeding:

Nog later kom ik bloeiende bloemen tegen. Nog voor ik vlakbij ben weet wat ik ga zien. Bijen of ander nectar/stuifmeel zoekend spul. Het lijkt alsof de natuur geweten heeft dat het zo warm zou blijven, de bijen nog gaan vliegen en dat ze zorgt dat er ook nog bloemen zijn.

De silhouettes van de bomen zijn nu zo mooi. Je kan bij deze zo goed zien hoe ze zich aangepast hebben aan naast elkaar opgroeien. Het lijkt bijna alsof ze dansen.

Nog een stuk verder. Ik begrijp niet wat ik zie. Het lijkt alsof iemand het pad geveegd heeft. Later begrijp ik het. Hier zijn de dode everzwijnen meegetrokken door de jagers. Het levert wel aparte plaatjes op.

Aan het eind van de wandeling kom ik twee adderspecialisten tegen die wachten op een 20 minuutjes zon. We hebben het (weer via die everzwijnen) over de complexiteit van natuurbeheer. Over zaken die men meende te weten en waar onderzoek later uitwees dat het toch anders was. Bvb oude heide blijkt waardevol te zijn omdat ze in in 3 soorten leefmilieus voorzien.

Deze wandeling versterkte mijn bewondering voor de complexiteit en de samenhang in de natuur. Heb het gevoel dat ik nog ver ben van het echt doorgronden ervan. Ben vast niet de enige…

Zou het kunnen dat dat in het onderwijs en de samenleving ook zo is?