Ik lees het artikel “Hoe ziet een toekomstgericht curriculum eruit” en het raakt. Omdat het artikel de uitdaging benoemd die ik zeer de moeite waard vind om te onderzoeken.
De uitdaging die wij zien gaat in op de vraag of er überhaupt wel een toekomstgericht curriculum vastgesteld moet worden op basis van kerndoelen en eindtermen die uitdrukking geven aan vaardigheden en kennis.
Heel vrij vertaald uit hun artikel betekent het voor mij: Is het mogelijk om een curriculum vast te leggen op basis van het proces/pad dat doorlopen moet worden en niet op basis van de einddoelen?
Op basis van mijn eigen ervaring denk ik dat het kan en waardevol is. Ik voeg aan de literatuur wat verhalen toe 🙂
Certificaat Mooc MIT
Mijn zoon vroeg vanmorgen: “Krijg je eigenlijk ook een diploma voor die Mooc die je gevolgd hebt”. Mijn antwoord: “Ja, als ik een klein bedrag betaal wel”
In de Mooc #Ulab hebben ze bij het “Certification track” vastgesteld welk pad je dan moet lopen. (boek lezen, lesvideo’s kijken, enmpathy walk, coaching circle, listening assignment enz enz). Per onderdeel wordt aangegeven wat ze van je verwachten. Het belang wordt aangegeven met de punten die eraan worden toegekend.
Het is een Honours code-certificaat. Dat betekent dat je zelf invult of je het gedaan hebt of niet. Niemand die het controleert. Maar ook, wat is het belang van sjoemelen. ik doe dit om te leren en dit is een fijne manier om in de gaten te houden of ik wel “genoeg doe” 🙂
Je kan in mijn blogs nalezen wat ik ervan geleerd heb. (de eindreflectie is trouwens nog niet online, komt nog).
Samengevat: het traject heeft me veranderd, heeft me anders doen kijken (=nieuw perspectief), heeft me tools aangeboden om het anders te doen. En het is na te lezen.
Online traject essenties in de praktijk
Vorig jaar heb ik het traject “Essenties in de praktijk” gevolgd. Ook hier was vooral het pad vastgelegd. Ik mocht zelf invulling geven aan wat ik daarin wilde verdiepen. Mocht mijn eigen eindproduct bepalen. Je leest het hier allemaal na.
Ook voor dit traject geldt: het traject heeft me veranderd, heeft me anders doen kijken (=nieuw perspectief), heeft me tools aangeboden om het anders te doen. En het is na te lezen.
Het helpt me nu nog iedere dag!
Last van leerdoelen
Ernaast ben ik op dit moment samen met collega’s bezig met het ontwikkelen van de nieuwe gemeenschappelijke propedeuse. En ik merk dat ik last heb van de beperking van leerdoelen. Last van de hoeveelheid (onderwijs)tijd die het kost om te checken of leerdoelen zijn gehaald. Het bijt ook nog eens met de groeimindset die je ook wil ontwikkelen. Daarvoor wil je de inspanning tijdens het proces kunnen belonen.
Twee voorbeelden:
Zo hebben we (docenten) voor bedrijfseconomie per leerdoel leervragen vastgesteld. De stof zal daarrond opgebouwd worden. En het betekent dat we zonder lesboek gaan werken, want die helpen (in verhouding tot het geld dat ervoor betaald moet worden) onvoldoende die leervragen te beantwoorden.
Lastig:
- De toets wordt er wel een waarbij we leerdoelen individueel gaan afvinken. Dat toetsen kost een substantieel deel van ons budget (30%) en kan dus niet worden ingezet als contacttijd.
- De ruimte voor eigen leervragen van de student is beperkt.
Zo hebben we meervoudige waardecreatie (MVO) ingebouwd in de overkoepelende casus: het ondernemingsplan. Het plan wordt in de kern maatschappelijk verantwoord doordat de studenten de opdracht krijgen om met hun plan een oplossing te bieden voor een maatschappelijk probleem in de regio. Er zal ze gevraagd worden om een aparte paragraaf waardecreatie op te nemen in het ondernemingsplan. Daarvoor hebben we hulp-leerdoelen vastgesteld en dat zullen we beoordelen. Dat betekent dat we de overwegingen (hun weg ernaartoe) als docent amper aandacht zullen geven. Hier zijn we blij met de integratie van MVO in een kernproduct en accepteren dat we niet de tijd hebben om met studenten de overwegingen uitgebreid door te nemen. We vertrouwen op het proces 🙂
Lastig:
- In essentie vinken we dus keurig leerdoelen af, en missen een kans om individueel nieuwe perspectieven aan te reiken op basis van wat we zien in de overwegingen. Missen een kans om de inspanning van het overwegen aandacht te geven.
Ook al is het niet echt relevant voor de strekking van de post: Ik wil toch even uitleggen hoe zo’n keuze tot stand komt. Nakijken van overwegingen op papier is toetstijd en geen contacttijd. Uren waarbij de groepen zo klein zijn dat je met ze overwegingen kan doorspreken zijn duur. (Veel docent-uren). Ze worden door het systeem als evenwaardig gezien met hoorcolleges (allebei contacttijd). Er moet met de beschikbare tijd ook een norm contacturen worden gehaald. Vandaar.