De lerende docent

In ontmoeting de volgende stap te zetten

Dialoogtraining: dag 2

11403368_868677736532126_3719655492855364826_nBe carefull what you wish for. It might come true 🙂

In mijn geval sprak ik in december tijdens een wandeling met een vriendin de wens uit om dat wat ik toen aan het leren was… Otto Scharmer (holding the space), deep democracy, opstellingen, hoofd/hart/handen (Pieter Spinder) enz enz, in mijn werkomgeving een keer in te brengen. Kijken wat er zou gebeuren. Op een voor mij veilige manier & niet opdringerig naar de ander.
En als ik terugkijk op de tweede dag van de dialoogtraining, dan gebeurde het daar. ’t Is bijna van “Ik stond erbij en ik keer ernaar”.  Natuurlijk is dat niet zo, want ook ik was onderdeel van de groep, we bepaalden samen ons programma. Ook dit keer weer professioneel begeleidt door Sander. (de blog over de vorige dag vind je hier).
Misschien gebeurde het wel omdat het aansluit bij een beweging in het beroepsveld. Zie bijvoorbeeld het onderwerp van het congres van Register controllers deze maand: Control beyond checks & balances: an invitation to intuition?
Deze post wordt geen verslag, ook geen “stuk”denken van wat het voor ons werk zou kunnen gaan betekenen, hoe we wat we leerden kunnen gaan gebruiken in ons werk.
Samengevat hebben we als groep ervaren:
  • deep listening (=de empathy walk van Otto Scharmer)
  • deep dialogue
  • organisatieopstelling
  • het benoemen van wanneer besluiten vanuit hoofd (denken) hart (weten) of buik (voelen) werden ingegeven.

Wat ik graag in het bijzonder wil bewaren & delen staat hieronder.

Rolmodel
Persoonlijk leerde ik weer veel van Sander als rolmodel:
  • Holding the space: de ruimte creëren voor de cursisten om hun ding te doen. Hij liet het ons ervaren en benoemde erna wat hij als trainer op zo’n moment kiest “to hold the space” en waarom.
  • In het boek Deep democracy las ik over het fenomeen dat iemand in de groep benoemt wat er nodig is voor de groep en dat de groep daar dan vaak overheen praat. De rol van de begeleider is dan om dat te benoemen en te kijken of de groep er toch mee aan de slag wil. Het gebeurde in onze groep en ik kon zien hoe Sander daar mee omging, ervaren hoe het voelt als op die manier de stem van de groep gevolgd wordt.
  • In datzelfde boek Deep democracy las ik over het de mening van de minderheid toevoegen aan het meerderheidsbesluit net zolang tot iedereen zich kan committeren aan het besluit. Dat zag ik Sander doen tijdens onze keuze voor het middagprogramma, ervoer hoe dat voelt als cursist.

Verrassend passend

Werd ik verrast door hoe goed zo’n deep listening-oefening me bevalt. Ik bleek het heerlijk te vinden om gewoon mijn verhaal 5 minuten te mogen vertellen. Ongestoord, terwijl er met volle aandacht geluisterd wordt, mijn gedachten te mogen verwoorden. Om vervolgens hetzelfde te doen voor die ander. Me niet druk te hoeven maken om wat ik “moet” vragen, tips die ik zou “moeten” geven. Gewoon luisteren is genoeg. Om vervolgens in ronde 2 (nog een keer ieder 5 minuten) te ervaren dat zo luisteren veel meer verandering in denken teweeg brengt dan een gewoon gesprek. En dat een gesprek op deze manier snel een hele mooie diepgang krijgt.

Kracht en kwetsbaarheid

IMG_0197Ben ik me nu echt bewust van de kracht van de dialoog en zijn kwetsbaarheid.

De kracht zit hem voor mij in dat je door echt te luisteren, ruimte maakt om ont-wikkeling te laten gebeuren. Bij jezelf en de ander.

De kwetsbaarheid. Het werkt vooral als je het authentiek toepast (iedere beïnvloeding werd ervaren als een vermindering van de kracht ervan) en de tijd ervoor neemt, Het duurt zolang als het duurt.

Ter afsluiting van deze blogpost

laat ik Pieter Spinder aan het woord. Een boeiend voorbeeld van “holding the space to unfold”

 

Verder Bericht

Vorige Bericht

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 De lerende docent

Thema door Anders Norén