Ieder jaar kijk ik met bewondering naar mezenmoeder en -vader. Ze werken keihard, slepen ongelooflijk veel wormpjes naar hun meesjes toe. Het meeste verbaas ik me over het geluid. Ouders weg, het gepiep om eten begint.
Neem dan ons kuikentje. Amper 3 dagen oud gaat ie al met moeders op stap, trapje af en moeders doet voor hoe er eten gezocht wordt. Niks voeren. Kijken en werken.
En dat is precies is hoe ik (inmiddels) tegen lesgeven in de propedeuse aankijk. Ik voer niet, ik doe voor. En net als moederkip zorg ik … door het gebied uit te zoeken. (met eten en beschermd). En als het dan als kuikentje niet lukt om te slagen heb je in mijn ogen: niet goed genoeg gekeken, niet genoeg vragen gesteld of niet voldoende gescharreld. Of …. je bent geen kuikentje.. Daarover een andere blog.