De vraag van een vriendin gister: met welk verhaal ben je nu bezig. Ze bedoelde als verhalenvertelster. Ik antwoordde als lerende: met “Ungalli”. De moraal van dat verhaal: Om niet te sterven moeten ze terug naar waar ze vandaan kwamen. En dan blijven onthouden wat ze daar leerden! Niet altijd even makkelijk! Ik eindigde tijdens een vertelavond eind 2009 als volgt : Ik gun jullie voor het volgende jaar: vind de naam van wat je echt nodig hebt en vergeet nooit meer! Geen idee wat de toehoorders ermee gedaan hebben. Ik ben er heel druk mee (geweest), op zoek mijn eigen mission statement, mijn eigen kwispelwoorden. En proberen die te linken aan mijn werk nu. Is een leuke reis.
PS: Het verhaal vond ik in “Eating in the light of the Moon van Anita Johnston. Een mooi boek over hoe verhalen mensen kunnen helpen leren. Ben op zoek naar hoe ik “Anneke D. uit Verbaal Meesterschap” en deze wetenschap in de les aan elkaar kan koppelen.