Vorig jaar hadden we in de kerstvakantie een teken-sessie voor het boek “Imaginary world”.
Of we dit jaar in de vakantie ook samen gingen tekenen. Ja hoor kan.
Zullen we … ook uitnodigen? Ja hoor, kan.
Brengt iedereen wat mee voor een lekkere lunch? Ja hoor, kan.
Mijn kinderen zijn toch thuis vandaag. Ok, die kunnen meedoen.
En zo kwam het dat we met 5 vrouwen en een man van 9 gistermorgen rond de keukentafel zaten. Om het generatieding te kunnen duiden: leeftijden tussen 9 en 51. Met geen ander plan dan een dag lekker creatief bezig zijn.
Het huis veranderde in een atelier. Op de lange houten tafel werd geschilderd en getekend. Buiten werd “oude ballast verbrand”. En op de vloer in de zitkamer intuïtief geschilderd en gezongen. De hond lag daar rustig bij.
We liepen bij elkaar langs, keken technieken af, ondersteunden elkaars proces, aan het eind ook met de sjamanendrum/zingen.
Aan de kinderen werd uitgelegd, kort en speels, wat rituelen zijn,
hoe je ook met je handen en je gevoel kan schilderen, hoe je inzichtskaarten gebruikt. Er wordt geleerd dat papier sneller verbrand dan hout. Gewoon als antwoord op vragen die bij hen opkomen door wat ze zien gebeuren.
De kinderen brengen speelsheid, wat drukte en hun wijsheid. De dynamiek van de dag verandert erdoor.
’s Middags wordt er heerlijk gegeten, recepten uitgewisseld en keuzes in eten besproken. Erna wordt er door 2 vrouwen een uur met onze hond gewandeld.
Het is een levendige dag, eentje die een krachtig uitbundig beeld oplevert in mijn bullet journal.
Het heeft iets bijzonders, generaties op deze open manier bij elkaar. Ook wel eventjes wennen van mijn kant om de kinderen als gelijkwaardig deel van de groep te zien. Uiteindelijk voelt het voor mij alsof je dan echt verschillende perspectieven op het leven bij elkaar brengt en de omgeving dan veel rijker wordt. Dat zit voor het grootste deel in andere dingen dan taal. In wat mensen kiezen om te laten zien/voelen op zo’n dag. En dat door er op sommige momenten wel taal aan te geven met DOOR-vragen, er prachtige inzichten ontstaan. Zoals deze jeugdige wijsheid in mijn taal omgezet.
PS Vanmorgen waakt Oreo nog even bij de schilderijtjes die lagen te drogen. Nadat ie gister bij het samen opruimen er lekker doorheen had gelopen en witte & roze voetjes achterliet op de vloer. Dat waken vast omdat eentje voor hem is. Staat nu op z’n bench.
PS2 Ik vind het heerlijk om het thuis te doen, zo’n dag. Het is een huis rijk met ruimte, spullen en natuur die ik door en door ken. Het is dan zo makkelijk om, indien nodig, een proces te ondersteunen met iets daarvan. De omgeving is een deel van mij en/of omgekeerd (oneness). Het is mijn natuurlijke habitat die me herinnert aan wat en hoe ik wil zijn (vibe en intentie) en met middelen die ik gekozen heb. Dat maakt dat de bijdrage die ik kan leveren om er een mooi moment van impact van te maken fijn krachtig en liefdevol is. 