Ik zou bij deze willen wijzen op een mogelijkheid om te oefenen met ander onderwijs die mijns inziens onvoldoende wordt uitgemolken: de faculteitsmiddag. Deze middag (4x per jaar) wordt nog vaak gezien als een plek waar eindelijk de hele faculteit bij elkaar is. En het publiek … wordt dan overspoeld met kennis en informatie. Niks geen rekening met de 5 dingen. Herkenbaar? Precies, het soort presentaties waar ik weinig van leer. En dus, als ik mocht kiezen dan zou ik gewoon zeggen: wie een boodschap heeft op de faculteitsmiddag mag dat alleen in interactieve vorm overbrengen. En het moet efficiënt zijn. En we doen het zelf. Omdat ik dan leer van vorm en inhoud!
Voel je al een van deze ja-maren – probeer dan dit eens:
- “Ja maar als het nu echt niet interactief kan” – Geef het me op papier, ik kan het dan waarschijnlijk sneller lezen dan luisteren.
- “Ja maar, waarom eigenlijk – Dan zie je het nut (nog) niet. Ik heb veel filmpjes voor je oa bij deze blog
- “Ja maar, ik heb geen tijd” – Denk eraan hoeveel tijd je je collega’s bespaart omdat ze leren van jouw voorbeeld.
- “Ja maar, hebben we het dan al die tijd verkeerd gedaan”- Nee natuurlijk niet, bij de eerste fase van transitie hoort afsluiten/verliezen/loslaten. Ik heb minder geschiedenis in het onderwijs en daarom kan ik dat redelijk vlot. Voor mensen die dat wat lastiger vinden, heb ik een verhaal gevonden (bron: http://www.spirituelezakelijkheid.nl/)
De drie bomen
Er waren eens drie bomen, die alle drie in een hevige storm een grote tak waren kwijtgeraakt. De drie bomen waren elk op een andere manier met hun verlies omgegaan. Jaren later ging ik de bomen weer opzoeken. Gisteren heb ik ze weer gevonden en gesproken.
De eerste boom rouwde nog steeds om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien : “Nee, dat kan niet want ik mis een belangrijke tak.” Ik zag dat hij klein was gebleven en in de schaduw stond van de andere bomen. De zon drong niet meer tot hem door. De wond was duidelijk zichtbaar en zag er naakt uit. Het was het hoogste punt van de boom. Hij was niet verder gegroeid.
De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat hij had besloten om het verlies te vergeten. Hij was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien. De plek van de wond was moeilijk te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren en lag daar te rotten.
De derde boom was ook erg geschrokken van de pijn en de leegte in zijn lijf en hij rouwde om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien had hij gezegd: “Dit jaar nog niet.” Toen de zon het tweede jaar weer terugkwam met de uitnodiging, had hij gezegd: “Ja zon, verwarm mij, zodat ik mijn wond kan verwarmen. Mijn wond heeft warmte nodig, opdat ze weet dat ze erbij hoort.”
De derde boom was moeilijk te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk zou zijn geworden. Gelukkig heb ik hem herkend aan de dichtgegroeide wond, die vol trots in het zonlicht werd gehouden…
Auteur: Evert Landwaard”
En nu, oefenen dan maar? Natuurlijk voelt dat ongemakkelijk en lukt niet alles wat er gepland wordt. Daarvoor deze laatste aanmoediging:
My #favoritequotes from 99% conference – “Experts step outside their comfort zone and study themselves failing.” —Josh Foer #99conf
— Cyriel Kortleven (@CyrielKortleven) May 13, 2012