Eren en loslaten/teruggeven.

Dinsdag-curriculumontwerpdag. Ik ga naar huis met een kater. Something hurts. En ik snap het niet. Zo verschillend is ie niet van andere ontwerpdagen.

Ergens op de dinsdagavond/woensdagmorgen valt het kwartje. Het is tijd om energetisch afscheid te nemen van de curriculumcreatie.

Niet iedereen gaat begrijpen wat ik nu schrijf, maar ik doe het toch. Ik ben sinds juni 2012 energetisch verbonden met de onderwijsvernieuwing op onze opleiding. Dat is een beetje als zwanger zijn. Je bent er niet de hele tijd bewust mee bezig, vaak wel, onbewust altijd.

Ik wist dat dit moment ging komen. Dat had ik in een opstelling al ervaren. Had het alleen nu nog niet verwacht. En de cursus embodied pioneership had me weer laten ervaren hoe moeilijk ik het moment van stoppen vind.

Hoe stop ik daar nu “goed” mee, hoe knip ik die navelstreng nu op een goeie manier door. Ik maak het mijn casus op de intervisie van woensdag.

Waarom nu?

De intervisie vraagt: “waarom nu”. Waarom is dit het moment om energetisch te stoppen.

Omdat mijn eigen unieke bijdrage niet meer nodig is. De ruimte die paste bij dit moment, deze mensen, is geschapen. Het is nu tijd om die ruimte te gaan vullen.

De ruimte voor de student om de connectie te maken tussen het beroep en zijn eigen passie, talenten, missie. De ruimte om met elkaar -studenten/docenten/ondernemingen- (te leren) samenwerken rondom authentieke beroepsvragen. De ruimte binnen die beroepsvragen om integraal te leren denken, de nieuwste ict-ontwikkelingen mee te nemen.

Maw dat wat in mijn vermogen lag om mijn missie, mijn unieke bijdrage in te brengen, in het nieuwe curriculum, onze nieuwe vorm van werken, zit erop.

Ik, Ilse Meelberghs, wil ruimte scheppen waarbinnen mensen zich kunnen verbinden met hun eigen kern, die van anderen en de kringloop. Ruimte waarbinnen mensen zich cyclisch kunnen ontwikkelen. In die ruimte is aandacht voor de zijnswaarden en kerneigenschappen van eenieder en genieten we van moment & proces. Op weg naar een samenleving in symbiose met alles wat ons zijn mogelijk maakt.

PS Nog langer zwanger willen zijn gaat me bovendien een zwangerschapsvergiftiging opleveren. De neiging om nog meer ruimte te willen scheppen gaat nu/hier niet meer werken en gaat uiteindelijk ten koste van mij, mijn energie.

Wat kwijtraken?

De intervisie vraagt: “wat ga je kwijtraken” Die kwam binnen.

Ik ga die nabijheid missen. Ik vind het daarin ook echt lijken op een bevalling. Het kind is er nog, alleen zelfstandig van mij. Het heeft me nog nodig, maar anders. Het is niet meer “afhankelijk” van mij. Het gaat zijn eigen dingen doen. Ik ga het dus missen om zo dichtbij mijn eigen unieke creërende bijdrage te zitten.

En realiseer me dat ik alleen met loslaten ruimte kan maken voor een andere verbinding die dat weer terugbrengt.

Hoe dan?

Ik vraag aan de intervisor, een kei in dit soort dingen, naar een goed ritueel.

Ik krijg de tip om terug te kijken. Te benoemen wat goed was aan mijn bijdrage, waar de teleurstellingen en de leermomenten zaten, maw nog eens te kijken naar alles wat was en dat te EREN. Dat kan op veel manieren, maar wellicht was voor mij tekenen een goeie manier.

Om dat dan vervolgens op een of andere manier LOS TE LATEN, TERUG TE GEVEN. Verbranden, begraven, met een stroom mee.

Ik koop meteen erna in de pauze een passende kaart. En laat het dan gebeuren. Het wordt voor mij een combinatie van gesprekken en een tekening van het proces, de kantelmomenten. Deze blog is deel van het loslaten, van het teruggeven aan de wereld.

Vervolgens het fysieke deel. Ik vertrek met kaart en fototoestel in de hand op intuïtie, richting de Roer.

Op de eerste plek waar ik voel dat ik moet stoppen begin ik. Met de tanden scheur ik stukjes van de kaart. Ze komen niet tot in de stroom tenzij ik ze even voorkauw en een bolletje van maak. Kauwend, af en toe kokhalzend scheur ik zo het hele pijn stuk. Het voelt ook ok om het zo te doen. Als ik het niet wil kauwen kan ik ook van de natuur niet vragen om mijn kaart op te nemen.

Bij de tweede halte scheur ik verder en maak bolletjes en ze gaan de stroom in.

Bij de derde halte, de luwte voelt het ok om mijn missie achter te laten. Die is immers ook in de luwte, de stilte tot stand gekomen.

Verder gaat het, inmiddels op onbekend terrein. Een plek met veel libelles lijkt de ideale plek om pionierspijn achter te laten. Dat lukt nog niet zo. Ik probeer op allerlei manieren het transformatie van de pijn op de foto te krijgen door de libelles samen met het stukje tekst op foto te krijgen. Thuisgekomen merk ik er eentje waar dat bijzonder goed gelukt is, maar daar leek het een mission impossible

Ik merk dat ik het lastig vind, die pionierspijn loslaten. Het is ook wel heroïsche om te lijden, de tragische held te zijn. Die waarneming is voldoende om de pijn in het water te gooien. Ik  wil hem zien vertrekken en daarom moet ik in de stroom stappen.

Vervolgens laat ik het water mij helpen het papier zacht maken.

Met mijn voeten houd ik het papier onder water, maak de eerste scheur.

Eventjes scheur ik nog maar ik merk dat zachtjes wrijven ook al lukt.

Anders rolmodel zijn is hardnekkig. Ik gebruik wat steentjes om die kleiner te maken.

En vervolgens voelt het niet ok om creatie concept te verscheuren. Daar wordt een balletje van gemaakt, het balletje wordt in het midden van de stroom gegooid. Op weg naar een nieuwe verbinding, een nieuw avontuur.

De libelles scheren vlak langs me heen als ik klaar ben. Ik gooi water in de lucht. Het lijken wel diamanten die naar beneden vallen.

Ik probeer al zingend “show me your true colors” de libelles nog even te overtuigen op de foto te willen. Dat lukt niet. Thuisgekomen begrijp ik waarom. Dat hadden ze al gedaan.

En zo heeft de natuur mij geholpen om het hele proces nog eens te doorleven. Want zoals het de rivier inging, zo was het.

Op weg naar huis voelt het lichter, klaar voor een nieuwe verbinding, een nieuw avontuur.