Vorig kwartaal vroeg ik studenten tussendoor: werkt dit zo voor jou, deze lesopzet. Ik liet iedereen apart aan het woord en ze zeiden van wel.
Inmiddels zijn de eerste tentamens geweest. In de feedbackles van slb zegt een van de studenten dat hij/zij mijn manier van werken bij bedrijfseconomie niet zo fijn vindt. Ik vraag om de feedback “volgens de regels”voor te bereiden en kom er even later in dat groepje op terug. De anderen in het groepje voegen ook feedback toe. De kunst is dan om ook volgens de regels de feedback te ontvangen. Ik luister dus, vraag ietsje door. Denk even na of ik er iets mee kan/wil en reageer.
Een meer gehoorde feedback waar ik al een antwoord op heb: “waarom leg je niet meer uit”
“ik kies ervoor om het moment dat jullie het niet meer weten te verplaatsen van thuis naar de les”. Daarvoor moet ik jullie zo veel mogelijk aan het werk laten. Als ik een opgave heel goed uitleg dan denken jullie “oh ja dat lukt wel” en doen jullie niks meer. Of jullie proberen het thuis nog eens en als het dan niet lukt dan stoppen jullie vaak. Dat herkennen ze wel en accepteren mijn keuze.
Eentje die ik nog niet gehoord had: “Wat als studenten niet goed genoeg hun werk controleren. Dan weten ze niet dat ze het nog niet goed genoeg kunnen.”
Ik gaf aan het interessante feedback te vinden maar nog niet te weten wat ik ermee moest.
Tussen lessen door bedenk ik dat een collega dat oplost door aan het eind van de les even de opgave met iedereen door te nemen. Mij lukt dat niet (zo goed). Iets met rekenen op eigen verantwoordelijkheid om na te kijken, vragen als je het niet weet, alleen hoeven te luisteren als het je vooruithelpt.
Nu hadden we net een sessie gehad over formatief toetsen en het belang daarvan om de voortgang van studenten te bekijken en te begrijpen wat je nog uit moet leggen. Met dat en de feedback van de student in het achterhoofd heb ik de volgende les de eerste opgave van de liquiditeitsbegroting formatief getoetst. Ik heb de bal weer eens laten rondgooien en gevraagd om uit te leggen hoe ze dat specifieke getal in de begroting kwamen (weetje: alle studenten hadden de opgave gemaakt en gecontroleerd).
De uitwerking van de eerste opgave liquiditeitsbegroting.
Sommige getallen konden moeiteloos worden uitgelegd, bij sommige moesten ze elkaar helpen en bij 2 lukte het niemand. Dat heb ik dan frontaal uitgelegd.
Ik heb daarna de student bedankt voor zijn feedback en vertelt dat deze oefening naar aanleiding van zijn feedback was. Hij/zij vond dat het hielp.
Anders studeren
Een andere student komt na de les naar me toe. Ook hij/zij zegt dat deze manier van lesgeven niet werkt. Ik luister en begrijp dat de frustratie komt van het niet halen van het tentamen terwijl in de les de opgaves wel lukten.
Het vervelende is dat als je een goed geheugen hebt, je bij het opnieuw maken van de opgaves de uitkomsten gewoon nog weet. En dus lijkt in eerste instantie extra opgaves het antwoord.
Toch zijn we samen, oa door die bovenstaande oefening, tot een andere strategie gekomen. Hij/zij gaat nu bij iedere opgave, bij ieder getal schrijven hoe hij/zij eraan komt. Dat voorkomt “hoog over vliegen”, dwingt om tot in detail te begrijpen.
Benieuwd of het werkt.
Losse opmerking tijdens de les “Jamaar mevrouw. Ik kan dit wel allemaal uitrekenen, maar dat heeft toch geen zin als ik niet weet waarvoor het is”.
Feedback wordt vaker kritisch verpakt. In dit geval had ik tijdens een presentatie verteld wat het nut van een liquiditeitsbegroting is. Beide prima aanleidingen om in de verdediging te schieten of in de aanval te gaan. Inmiddels weet ik dat dit het moment is waarop ik iets kan overbrengen, waarop met een grote mate van waarschijnlijkheid aankomt wat ik zeg.
En rustig vraag ik wat hij/zij graag wil begrijpen, leg dat uit, check of het voldoende was en ga weer verder.
Gewoon echt goed kijken naar wat ze doen.
Ik vond altijd een beetje dat de blaadjes/spreadsheets van de studenten hun privacy waren. Dat ze me wel zouden vragen als ze iets wilden weten.
Daar heb ik steeds minder last van. Sinds dit jaar kijk ik minimaal 1x per les (bij een les van anderhalf uur) echt op de schermen/blaadjes van alle studenten. Het geeft me feedback over of ze begonnen zijn (en de gelegenheid te vragen waarom niet als het niet lukt te beginnen), de snelheid waarmee ze werken, wat ze vastleggen, waar ze vasthangen enz enz. Het vlakbij zijn lokt ook vaak vragen uit. En ze vissen ook vaker naar complimenten 🙂 Die ik graag geef als ik ze meen.