Gelezen: Wat wél werkt.

Voor mij het invloedrijkste boek van het jaar. En ik probeer te breken met een traditie:

Als een boek echt mijn gedrag verandert praat ik er amper over. Iets met laatste grens openheid, iets met kiemen beschermen.

Dat deed ik in 2014 met Door de bomen het bos zien. Het is het boek dat ervoor zorgde dat ik vol ging inzetten op het leren van de dialoog & competitie in het onderwijs ontmoedig. Omdat dialoog en samenwerking belangrijke ingrediënten zijn voor co-creatie.

Dat deed ik in 2015 met Minder moeten, meer flow. Het zorgde voor een combinatie van eigen verantwoordelijkheid nemen voor de flow, gecombineerd met de zachtheid dat niet alles vandaag moet. Sindsdien doe ik bewust het innerlijke werk, iedere dag een beetje. Omdat het noodzakelijk is om “jezelf ontwikkelen” vol te kunnen houden.

En dus in 2016 is het Wat wel werkt. Ik kocht het in mei ergens, gewoon blindvarend op een aanbeveling van Marianne van den Assem:

Ik zet je ihkv je laatste vraag graag op het spoor van Alan Seale. Een topcoach die in staat is op zeer simpele wijze (eenvoudige tools, diepe wijsheid) uit te leggen hoe je contact maakt met dat Self. En als jij de weg gevonden hebt kun je de weg wijzen voor je studenten. Een prachtig boek van hem is ‘Create a world that works”

Het boek gaat over transformational presence (pg 3):

Een staat van zijn, waarin iemand leeft, leidt, werkt en aan het leven deelneemt vanuit een diepgaande afstemming op zijn/haar ziel, zijn/haar zielsmissie of levensdoel, en het grotere Bewustzijn. Deze Presence opent de deur naar het grotere potentieel dat ligt te wachten om op elk moment, in elke situatie, of in elke omstandigheid te voorschijn te komen.; en kan je maken tot hoeder van het potentieel, zodat dit zich kan manifesteren.

en bevat concepten van waaruit je kan leven, leiden en /of coachen.

Wat deed het boek, de concepten voor mij.

Voor-eens-en-altijd

Het gaat om volmondig ja te zeggen. Niet een ja van: dat wil ik ooit bereiken. Nee, een ja van: ik ga het vanaf nu leven, er is geen weg meer terug. Met mijn persoonlijke missie betekende dat dus:

Ja gezegd tegen werken waarin ik in verbinding blijf met mijn eigen kern, die van de ander en van de kringloop.

Ja gezegd tegen cyclisch ontwikkelen.

Ja gezegd tegen werken vanuit mijn eigen zijnswaarden en kerneigenschappen.

Ja gezegd tegen lol hebben in de reis, het moment, het proces. Onafhankelijk van de uitkomst.

Ja gezegd tegen de lange reis, misschien wel mijn leven overstijgend, de weg naar een samenleving in symbiose met alles wat ons zijn mogelijk maakt.

Het is echt ongemakkelijk, ik vertoon gedrag dat weinigen op mijn werkplek laten zien. Om bij mijn eigen kern te blijven heb ik het nodig om op het werk tussendoor creatief te zijn (ik teken), contact te maken met mijn ademhaling (ik doe ademhalingsoefeningen), natuur te beleven (vandaar ook het fietsen). Verbinden met de ander lukt me voorlopig het best in dialogen, dus organiseer ik die dagelijks voor mezelf. Gewoon door er zichtbaar ruimte voor te laten in mijn schema, iemand schuift altijd wel aan voor een goed gesprek. Ik accepteer rustpauzes in mijn ontwikkeling. Ik focus letterlijk iedere keer voor ik een bijeenkomst instap op dat moment en laat de rest voor wat het is. Besluit tevens om ervan te genieten, ook als het moeilijk is. En houdt als interne kompas de richting van de symbiose aan. Als het die kant opgaat doe ik mee, zoniet, dan niet.

Stiltepunt

Ik leer wat ik nodig heb door te luisteren naar mijn negatieve emoties, mijn frustraties. Ze vertellen over wat er mist. Vervolgens vertraag ik dan, zoek ik de stilte op om uit te vinden wat ik dan nodig heb.

Het stiltepunt opzoeken (pg 42) is daarvoor een hele waardevolle en verschrikkelijk moeilijke oefening.

De verticale en horizontale vlakken van bewustzijn

Het gaat er dus om om dat ja, in je gedrag, in je acties laat zien. Grappig, ooit dacht ik dat ik “iets was” en “iets deed” en dat die niet zoveel met elkaar te maken hadden.

Met een eenvoudige tekening van een kruis en een lastige oefening van de energie voelen (pg 33) heeft het boek een omkering van het grotere perspectief/ het kader gebracht. Ik deed dingen waarvan ik dacht dat ze van me verwacht werden en keek wel wat dat deed met mijn zijn/ziel, soort van collateral damage of beauty. En zorgde separaat voor mijn zijn.

Ik voelde tijdens de oefening dat ik wil kiezen om mijn ziel mijn acties te laten leiden. Die connectie met de ziel bewaren en op basis daarvan kiezen. Dat levert altijd energie en schoonheid op, waarbij het niet altijd makkelijk hoeft te zijn. Het is vooral niet eenvoudig omdat anderen de logica van je keuzes niet altijd begrijpen en je daarop gaan bevragen. De meeste mensen reageren nog erg allergisch als je zegt, dat doe ik niet, dat past niet bij mijn zielsverlangen 🙂 Ik hou het dus vaak op: “liever niet, dat past niet zo goed bij mij”. En als ze me wat beter kennen “liever niet, dit past niet bij mijn persoonlijke missie”.

Het dichten van de kloof.

Er blijven verschillen bestaan tussen wat we weten en hoe we leven, tussen overtuiging en gedrag. De kunst om je overtuiging te integreren in je gedrag ( = praktijk) vraagt oefening. Heerlijk, die zachtheid van het mogen oefenen.

Ik ben goed in het zien van het verschil en mijn grootste aandachtspunt is dus om die zachtheid voor mezelf te bewaren. Om mezelf niet continu af te rekenen op die momenten waar het niet lukte. Om feestjes te vieren op die momenten dat het wel lukt om het verschil kleiner te maken.

Ik ben ook goed in het anderen helpen met afstemmen van van hun gedrag op hun overtuiging, van hun handelen op hun persoonlijke waarheid en waarden. Ik kan dat verschil bespreekbaar maken en helpen de volgende stap te bedenken om de kloof te dichten. Ik kan dat goed “een op een”, en moeizaam in groepen. Ik kan dat goed voor mensen die bereid zijn op zoek te gaan naar hun persoonlijke waarheid/waarden/missie. Ik kan het niet voor mensen die me dat stuk niet willen laten zien.

Laat het potentieel de weg wijzen

Ik ben gewend om te leren vanuit het verleden. Sinds Ulab probeer ik de toekomst de leraar te laten zijn. In het moment acties te ondernemen die de kloof helpen dichten tussen wat ik weet dat het kan zijn en hoe ik/we nu handelen, leven.  Ik geloof dat het boek me een les leerde die ik bij Ulab niet heb opgepikt. Laat de vorm los waarin het gaat groeien.

Ik heb gedacht dat ik een eigen school moest beginnen om te kunnen doen wat ik belangrijk vind. Ik heb gedacht dat een eigen onderneming starten misschien nog een betere optie was. Om vervolgens de kansen te pakken die het nieuwe curriculumontwerp bood. De communityleerlijn biedt in potentie alle kansen om dat wat ik belangrijk vind, samen met anderen waar te maken.

De 4 niveau’s van betrokkenheid.

Dat het lukte om die kans te pakken komt doordat ik mezelf oefen in het stellen van de vraag: wat wil hier gebeuren. Beremoeilijk trouwens. Ik merk dat als ik dit enigszins wil volhouden in lastige vergaderingen, ik me op de vergadering moet voorbereiden door te mediteren.

Voorbij niveau 1, drama: Wiens fout is dit? Wie kan ik de schuld geven? Is dit echt gebeurd?

Voorbij niveau 2, situatie: Hoe kunnen we het weer in orde maken, en hoe snel?

Voorbij niveau 3, keuze: Wie kies ik dat ik hier wil zijn? Welke relatie tot deze situatie wil ik hebben?

In niveau 4, kans: Welke kans ligt hier? Wat wil hier gebeuren?

Zintuiglijke bewustwording

Alles is energie. Het boek biedt ook oefeningen om soorten energie te herkennen. Om hoofd ( = gedachte/focus,richting,leiding), hart ( = waarheid/ grotere intuïtieve weten) en buik ( = emotie/passie,brandstof,overtuiging) rondom een project te voelen.

Als de emotie namelijk liefde is, dan worden denken en waarheid voorzien van positieve energie en spanning. En samen creëert dat een aantrekkelijk realiteitsveld van bekrachtiging en authentiek vertrouwen.

Aandacht hebben voor je eigen emotie, intuïtie en gedachten rond een project is dus wezenlijk.

Mijn zwakke plek is om ook tijdens het werk vertrouwen te hebben in het grotere intuïtieve weten. En dus heb ik dit jaar klein en elders geoefend. Oa met intuïtief tekenen, 100 dagen lang. Door in gesprekken met mensen dichtbij wel te zeggen wat intuïtief in me opkomt. Hoe raar het ook voelt. Door boeken in een boekenwinkel te kiezen op intuïtie. Enz

Het begint langzaam te groeien, dat vertrouwen. Heel af en toe verschijnt het ook klein op het werk 🙂

En toch blijft het wennen, dat er een hele wereld is naast het denken/doen die ook wezenlijk is voor de groei van een project.