Als je hierover blog wil ik het wel lezen. Ik antwoord: dat ga ik niet doen. Ik heb niets geleerd. Toch was die opmerking de aanleiding om deze tweet te schrijven.
Ik vier. Kon net onder lastige omstandigheden "van ander laten zijn wat bij ander hoort", " verwonderen ipv ergeren" pic.twitter.com/8WNkhhMiw8
— Ilse Meelberghs (@IlseMeelberghs) 10 november 2015
En daarna deze blog.
De lastige omstandigheden
Mijn geschiedenis voor de sessie begint.
- Ik heb ja gezegd tegen uitleg geven over de opdrachten SLB/MV op blackboard op dinsdag. Ik rijd voor dat halfuur speciaal naar Sittard. Had eigenlijk vandaag thuis willen corrigeren. Had eigenlijk mijn zoon de auto beloofd. Een boel gedoe/geregel.
- Ik ben geen expert in blackboard en ict-instructies. Gewoon de docent die dit net wat vaker gedaan heeft dan collega’s. Diegene die voorstelde dit in het proces in te bouwen. De collega’s die de slag te pakken kregen vinden het tijdbesparend tov op papier/mail inleveren.
- Aangekomen in Sittard blijkt Blackboard net vandaag een storing te hebben op het opdrachtenstuk.
- Het gereserveerde lokaal heeft een wazig klein scherm.
- Op het afgesproken tijdstip zit er 1 collega.
Ik heb geen programma. Omdat ik niet weet wat de problemen van de collega’s zijn en wie er zullen zijn, heb ik besloten om gewoon te vragen wat ze nodig hebben en hopelijk kan ik dat dan geven.
Een pittig halfuur. Ik zie de frustratie en de stress van een aantal collega’s, verwonder me, begrijp ook wel deels waar het vandaan komt. En doe het gewoon zo goed als ik op dat moment kan.
Van de ander laten zijn wat bij de ander hoort.
Achteraf vraagt een collega hoe ik dat volhield. En maakt dus de opmerking aan het begin van het blog. En ik realiseer me dat er iets bijzonder is gebeurd. Ik zag de emoties van de collega’s en liet ze bij hun.
Ik bleef ook rustig waarnemen. Ik zag ook de collega die begreep wat ik net gezegd heb en die een andere collega ging helpen het toe te passen. Ik hoorde ook de collega die dankjewel zegt en tevreden is met er geleerd is.
Als ik dit later ergens anders vertel schuift diegene Het kantelingsalfabet onder mijn neus. Hij moest aan onderstaand stuk denken bij mijn verhaal. (blz 18)
Ik herken het. Ja, ik heb vandaag het moment omarmt zoals het was. Dat wat niet prettig was, was ik niet.
Sensaties
Dan zijn er nog gevoelens en emoties. Ook mijn leven gaat zeker niet over rozen, maar ik ben dolgelukkig! Ik heb ingezien dat lijden puur ontstaat uit de weerstand tegen wat is; anders willen, beter willen, niet willen. Puur ZIJN, is het moment omarmen zoals het is, ook al doet het pijn of is het verdrietig, want ook sensaties komen voorbij, zonder dat je ze bent. Je ervaart verdriet, je bent het niet. Van vervelende sensaties willen we af en van fijne willen we meer. Maar het vervelend zijn deze sensaties nog zodra je inziet dat je ze niet bent? Waarom wel een tranentrekker of thriller, maar verder geen spanning of verdriet willen ervaren. Ervaren is mens zijn! Voel wat er door je lijf suist en weer verdwijnt. Wanneer je je er niet mee identificeert, zijn gevoelens en andere sensaties interessante belevenissen.
En dat, dat heb ik gevierd.