Geweest: Embodied pionieership; connectivity

Ik had het al aangekondigd, ik heb gericht een aantal cursussen, bijeenkomsten uitgezocht om te werken aan “gebruik maken van intuïtie”. Gister dus embodied connectivity.

Voorafgaand

De eerste dag heb ik gemist, andere activiteiten die eerder gepland waren.

The first day ‘Embodied Consciousness’ we will tap into our embodied wisdom, we will do a lot of grounding in our bodies. We need to be home, before we connect to others and the world. We will mainly work with creating a base of safety in ourselves and experience our spaciousness.

De tweede dag werd als volgt aangekondigd:

The focus of the second day will be ‘Embodied Connectivity’. We will explore our grounded and healthy strength and loving kindness in relations with others. The main themes we will be working with are trust and patterns.

Marjon noemt het een Embodiment Lab, omdat ze aan het experimenteren is. Met het verzoek aan ons om heldere feedback te geven zodat zij daar weer mee verder kan.

Ik heb mijn kleding uitgezocht op intuïtie en ben vroeger vertrokken met fiets en trein. Ervan uitgaand dat de tijd zich vanzelf zou vullen. En dat was zo, ik bleek niet in de buurt van centraal station Amersfoort te moeten zijn, maar van station Schothorst. En ik ben het gaan lopen. Eerst geholpen door mijn telefoon. Later bedacht dat dat een beetje onzin is 🙂 als je van station naar station loopt en het spoor kan volgen. Toen ik er bijna was twijfelde ik tussen 3 opties. Onder het spoor door, door het bos of het fietspad waar ik al een tijd overheen liep blijven volgen. Ik vroeg het aan een voorbijganger. Bleek iemand te zijn in training voor de vierdaagse en we kozen voor het bospad. Een verademing in diversiteit na het rode fietspad met ernaast gras (kort gemaaid) en kilometers lang dezelfde haag. Het bleek wel niet de juiste keuze te zijn als de kortste weg de bedoeling was geweest, dat was optie “onder spoor door”. Dat deden we een tijd later en een mooie wandeling rijker dus ook. En stond ik, net 5 minuutjes te laat, samen met de andere laatstkomer, toch voor de deur.

Down to earth

Een middag als deze speelt zich op verschillende lagen af. Ik ga ze benoemen, voor zover ik ze zag,  en hoe ik dat vertaal naar de dagelijkse praktijk, voor zover dat mogelijk is, in woorden te vatten.

Het zou trouwens kunnen dat ik volgordes van activiteiten in mijn hoofd heb veranderd. Volgens mijn hoofd ging het zo 🙂

Dat zo aanpakken leidt tot sterk vereenvoudigde beschrijvingen van de opdrachten. Wat ik niet kan inbrengen in de tekst is de kracht van de gelaagdheid die ontstaat door persoonlijkheid/ training/ vakmanschap van de facilitator.

Aankomen

Praktisch: helder hoe het werkt in het gebouw, uitnodigende kring met matten en makkelijke yoga-stoeltjes, mooie zonnebloemen en kaarsjes in het midden.

Opdracht: meditatie waarin waarnemen van eigen huidige toestand en uitnodigen tot je persoonlijke ruimte vergroten/verbinden opvielen

Opdracht: check in, afspraken rond vertrouwelijkheid (=je mag buiten de ruimte praten over je eigen ervaringen, niet over wat je zag van anderen) hoe zijn we hier vandaag.

Vertaling naar praktijk: Het voelt superwelkom en versterkt veiligheidsgevoel als:

• alles er mag zijn (spirit). Pas toen ik de woordkeuze hoorde begreep ik dat ik verwacht had te “moeten” ontspannen enz enz. In plaats ervan werd ik uitgenodigd om mijn persoonlijke toestand te observeren en te accepteren zoals die was, om van daar uit stappen te zetten. Woordkeuze is zo ontzettend belangrijk.
• alles er is (praktisch). Ik weet dat en toch kies ik er als docent toch soms nog voor om de opstelling in het lokaal te laten zijn voor wat het is. Geen zin om alweer herrie te maken en met tafels te slepen. Het is erg verwelkomend als de beginsituatie voor de deelnemers geregeld is. Ik geniet van de krachtige zonnebloemen, de “talking heart -steen. Details doen ertoe.
• de vertrouwelijkheidsafspraken helder worden geformuleerd en met handopsteken wordt bekrachtigd. Tijd nemen voor heldere afspraken vertrouwelijkheid is nodig.

Ik merk dat dit voor mijn intuïtie klopt. Het is goed zo. Ik hoef me nergens tegen te verzetten of voor af te sluiten.

Loskomen 

Praktisch: We ruimen samen de matten, de stoeltjes, bloemen, kaarsjes op zodat we de hele ruimte kunnen gebruiken

Opdracht: Beweeg op de muziek. Tussendoor doen we een oefening waarbij het stemmetje dat zegt; “wat doe ik nu, doe ik het wel goed, ben ik niet raar enz… ” het zwijgen wordt opgelegd. En bewegen verder.

Vertaling naar praktijk: Ik genoot van de verschillen in het bewegen. Ze nodigden me uit om ook andere dingen uit te proberen. Dat kwam doordat het stemmetje er niet was. Het nergens aan hoeven voldoen creëert ruimte om open de anderen waar te nemen en uit te proberen. En dus is het misschien zo dat iedere keer dat ik bij studenten neerleg waar ze aan moeten voldoen, ik de kans verklein op genieten van verschillen, ik de experimenteerruimte verklein. 

Het “je intuïtie volgen” is makkelijker als je niet hoeft te voldoen.

Waarnemen

Praktisch: Inrichting van de ruimte is nog steeds dezelfde.

Opdracht: loop door de ruimte en oordeel hardop over wat je ziet.

Opdracht: loop door de ruimte en vertel hardop wat je waarneemt.

Opdracht: delen met de groep van de ervaringen, wat voelde je in je lichaam gebeuren.

Vertalen naar de praktijk: De energiestroming opgebouwd in de vorige oefeningen verlaagde bij de oefening met het oordelen, bleef gelijk bij de waarnemingsoefening. De borstkas slaat dicht bij het oordelen. Als docent is bewust kiezen voor waarnemen zonder oordeel is een nuttige vaardigheid om in verbinding te blijven. Bijzonder hoe makkelijk dat is als je die opdracht “alleen waarnemen” krijgt en hoe ik ook weer oordeel over oordelen.

Intuïtie komt voor mij met openheid en de impact van oordelen op die openheid van mijzelf maakt dat ik oordelen graag wil vervangen door waarnemen.

Ontmoeten

Praktisch: Inrichting van de ruimte is nog steeds dezelfde.

Opdracht: loop in de ruimte, maak contact met de ander door eerst je linkerhand op je eigen hart te leggen en je rechterhand op de hand van de ander, voel wanneer het contact begint en voel ook het moment dat het klaar is.

Vertalen naar de praktijk: Ik leer bij iedere ontmoeting over subtiele seinen (oogcontact, handen, energie) waarmee je warm contact aangaat en waarmee je kan aangeven dat het klaar is. Die subtiliteit voelt als een verademing, een rustpunt. En tegelijkertijd is het contact intenser en dat ligt voor mij niet in het feit dat je iemand fysiek in je persoonlijke ruimte laat, maar aan helder waarnemen en respect voor de ander dat nodig is om dat te doen slagen. Respectvol omgaan met de (subtiele) signalen die de ander afgeeft intensiveert het contact.

Intuïtie gaat voor mij ook over het respectvol omgaan met subtiele signalen, ook als ik nog even niet weet wat ik ermee moet. Ik begrijp steeds beter waarom ik veel contact ervaar als schreeuwen.

Samen-ruimte

Praktisch: We krijgen per twee een touwtje dat geknoopt is en dus een ruimte kan vormen op de vloer. Af en toe wordt de microfoon gebruikt voor het geven van instructies.

Opdracht: leg de ruimte neer. eerst stapt eentje in en voelt wat ervoor nodig is om in te stappen en uit te stappen. Daarna de ander. Vervolgens komt de ander erbij. voel wat het doet.

Opdracht: Bespreek de ervaringen en geef de kwaliteit aan van “in de samen-ruimte” en buiten de “samen-ruimte”

Vertaling naar de praktijk:

Ik ervaar het gebruik van de microfoon als onnodig technisch. Ik geef de voorkeur aan pure menselijke stem. Voordeel is wel dat het niet de “docent die net ietsje schreeuwt stem wordt” Ook in stemgebruik zit een verbindend- of niet- element.

Voor mij zit de kwaliteit in de cirkel (samen) in de creativiteit en expressie (buik en keel) van het samen. En heb ik de ruimte erbuiten (alleen) nodig om te gronden (onderlichaam). Ik heb geen behoefte gevoeld om de ruimte te veranderen, onze cirkel was fijn voor mij, daar had ik bij het leggen ervan al op gelet. Creativiteit en expressie is voor mij een reden om verbinding te zoeken, met mens of natuur.

PAUZE

Laat los

Praktisch: Inrichting ruimte nog steeds dezelfde. We hebben allemaal ook wat drinken in de buurt ivm de warmte.

Opdracht: allerlei lichaamsoefeningen

Vertaling naar de praktijk: ik merk dat mijn lichaam losser/opener is en neem beter waar waar de verschillen zitten. Het is fijn om na de pauze weer even “rustig op te bouwen”

JA/NEE

Praktisch: Inrichting ruimte nog steeds dezelfde.

Opdracht: Ja zeggen met gebruik van je lichaam, nee zeggen met gebruik van je lichaam.

Vertaling naar de praktijk: De nee’s en ja’s worden veel krachtiger en bewuster als je ze niet zegt met alleen je hoofd en keel, als je het zegt vanuit gronding (de heupen). Krachtige ja’s en nee’s zijn gegrond in je eigenheid. En helpen beide om gezond te verbinden.

Vecht/vlucht/bevries reflex

Praktisch: Inrichting ruimte nog steeds dezelfde.

Opdracht: Met een duwoefening verken je wat de reactie is die je primair vertoont.

Opdracht: Bespreken van ervaringen

Vertaling naar de praktijk: ik voel hier vooral dat ik die primaire reactie graag zou vermijden. Absorberen, meeveren en daarna pas reageren. Even laten zijn en mijn reactie doorvoeld bepalen. Daar is dan weer voor nodig dat ik gegrond ben.

Intuïtie gaat ook om reacties kunnen uitstellen.

Stop tegen stemmetje

Praktisch: Inrichting ruimte nog steeds dezelfde.

Opdracht: De een bedenkt wat het is dat hij tegen zichzelf zegt als vecht/vlucht/bevries-reflex getriggerd wordt. Die zin (stemmetje) krijgt de ander en spreekt die uit terwijl hij steeds dichterbij komt. Het is aan de eerste om stop te zeggen. En aan de ander om aan te voelen wanneer de stop echt is.

Vertaling naar de praktijk: Ik was verrast door mezelf. Over hoe goed ik kan voelen hoe die innerlijke stem zich uit, weten wanneer het genoeg (voor vandaag) is geweest voor die ander. Op zo’n moment, in verbinding met het proces van die ander, vertrouw ik op mijn intuïtie.

Mijn zinnetje was “je bent echt anders, te anders”. Ik merkte dat ik het in deze setting kon oplossen door een techniek te gebruiken die ik leerde uit het boek van Pema Chodron. De pijn binnen laten komen, inademen, op het stiltemoment in de adem in mijn buik omzetten in wat ik mezelf en de wereld wens, om dan uit te ademen “omarm, draag de verschillen”. Dan lukt stop zeggen prima.

Kadootje

Praktisch: Per tweetallen worden 2 matten gepakt zodat een op de mat/vloer kan gaan liggen.

Opdracht: 15 minuten lang wordt je lichaam aangeraakt op precies de manier zoals jij het vraagt. Daarna wordt gewisseld.

Vertaling naar de praktijk: Dit riep vanalles op bij mij. 15 minuten lang vragen, wat ga ik dan vragen. 15 minuten lang geven, wat als ik dat niet kan/wil. Het bleek een hele mooie oefening in vertrouwen, grenzen, geven & vragen. Ik blijk als ik geef te willen geven tot de ander met een bedankje aangeeft dat het goed is zo. Het vragen bleek een proces te zijn van iedere keer weer intunen op wat mijn lichaam aangeeft. Het geeft rust en voldoening om gewoon te geven waar de ander helder om vraagt, als er daarbij de ruimte is om je eigen grenzen te mogen inbrengen.

Intuïtie vraagt om iedere keer weer in te tunen op de signalen die je (van je) lichaam ontvangt.

Check out

Praktisch: Ieder installeert zich comfortabel in de cirkel. De zonnebloemen komen niet terug, te verwelkt door de warmte.

Opdracht: check out met de vraag, wat neem je mee, wat verraste?

Vertaling naar de praktijk: Ik wacht tot ik de woorden voel opkomen. Dat gaat via mijn voeten tot aan mijn buik. Vervolgens praat ik, in het Nederlands. Pas later realiseer ik me dat de voertaal eigenlijk Engels was. Een foutje dat ik mezelf vergeef omdat ik het aangedurfd heb om te wachten op wat opkwam.

Eindreflectie

Wat ik meeneem is dat ik een manier van geven, van verbinding heb ervaren die niet uitput. En dat luisteren met en naar je lichaam daarbij essentieel is.

En eentje die onderweg bij me opkwam. Eenzaamheid is ook een gebrek aan vaardigheid om dit soort verbindingen te maken. Het goeie nieuws is dat het geleerd kan worden.

En hoe het dan zit met die intuïtie. Ik kan dat gewoon, op mijn intuïtie vertrouwen, die inzetten. Wat ik moet leren is om te stoppen met mezelf afsluiten omdat voor mij de wereld zo lijkt te schreeuwen. En beginnen met mijn anders zijn vol in te zetten. Niemand is gelijk, diversiteit is nodig voor de creativiteit, de expressie. Dus ik kan net zo goed het verschil omarmen.