Dit jaar staat in het teken van “naar buiten” wat “binnenin” zit. Echt authentiek uiten blijkt lastig.
Er ligt ook nog ergens een belofte aan mezelf om op mijn 50ste verjaardag te zingen. De vorm daarvan staat nog niet vast. Ik heb nog 4 jaar 🙂
Ik ben graag in de energie van Marieke. Heb ook genoten van de sfeer en de energie die ze samen met Jos neerzet tijdens een optreden van Pyure.
Samen voldoende aanleiding om het gewoon te doen, een workshop stembevrijding.
De start
Zaterdagmorgen 9.15. Het is mijn tijdstip niet. Vrijdagavond kan je zo lekker lang opblijven, samen met de mannen. Dan is dit gewoon vroeg. Bovendien kent die ochtend gezinsrituelen oa verse broodjes voor als de zwemmers/loper terugkomen en voor de celloles. Ik racete nog even langs de bakker om te zorgen dat die broodjes er toch waren. Fietste daarna te laat weg. Stopte onderweg wel even om te genieten zonsopgang achter de brug. Zo’n mooie metafoor voor wat op het werk aan het gebeuren is. Redelijk druk kom ik de ruimte binnen.
Het mocht er allemaal zijn. Bij binnenkomst in de kapel heerst rust, is men blij me te zien en krijg ik lekkere thee en zelfgebakken kokoskoek.
Ervaren van aanvaarden en vertrouwen
Zittend in een kring komen we dan echt aan. Na een aardingsoefening gaan we klanken maken. Eerst binnensmonds, daarna voorzichtig steeds meer de mond openen. Variëren. Ook alleen naar je eigen stem luisteren. Met duidelijke instructies die ruimte laten voor eigen invulling gaan we zo een rijtje ervaringen langs. Ik voelde dat alles goed was, dat het wel de bedoeling was om te uiten wat er op dat moment was en bouwde aan vertrouwen. Het gaat namelijk om klanken maken die op dat moment bij mij passen. Lukt dat niet, dan is daar die volgende ademhaling waar je weer een nieuwe klank kan maken, een nieuwe kans.
Vreemde ervaring: spelen met de A klank gaat met goed af, de O klank niet.
Pure aandacht voor mijn groeiproces
Omdat we met 4 deelnemers zijn is er dan ruimte om ieder een individueel moment van aandacht/oefenen te krijgen.
Het gaat me wat snel. Ik besluit als laatste te gaan.
Het individuele moment is er een waarbij je voor de groep gaat staan. Je je ogen dicht doet, hulp krijgt bij het aarden in het moment. En dan wacht op de eerste klank(en). Marieke ondersteunt je geluid op de piano en je maakt klanken zo lang als nodig is. Op een gegeven moment word je uitgenodigd om je ogen open te doen en klanken te maken in contact met het publiek. Het is klaar wanneer het klaar is.
Mij verbaast tijdens het kijken naar de momenten van de anderen hoe makkelijk het voor me is om “eigen klank” te onderscheiden van “ik wil het graag goed doen klanken”. En hoe mooi eigen klank altijd is.
Tijdens mijn moment wijkt Marieke af van wat ze met de ander deelnemers deed. Bij de hulp bij het aarden in het moment raakt ze me aan, masseert, staat om me heen, achter me en gaat ook weer, al kan ik niet precies vertellen wanneer. Ik verbind, met de plek, de oude geschiedenis/energie van de kapel, moeder aarde. En maak klanken. Ergens open ik mijn ogen en vanuit die verbinding geef ik klank aan wat ik zie/voel bij ieder van de aanwezigen. Het is nog heel pril, heel klein en dat is genoeg voor dan.
Ik wil het ook niet nabespreken. Ga zitten, sluit met even af van het groepsproces en laat mijn lichaam het verwerken. Het trilt, heeft het koud. En dat is ok. Als je lichaam oude dingen loslaat voel je dat fysiek en je hoeft het niet te begrijpen. (leerde ik van Jan Bommerez)
Spelen, loslaten, genieten (van fouten)
Toen was het tijd tijd voor samen spelen. Instant Componeren. In een uurtje maakten we een lied en namen dat op.
Eerst kozen we de akkoorden. Niet gehinderd door enige kennis kozen we 4 letters uit. We bedachten welke woorden erin konden. De akkoorden werden ons voorgespeeld en we voelden of er meer of minder woorden nodig waren. Het was een heel gezamenlijk proces. Geen compromissen, gewoon ons best doend om zoveel mogelijk een plek te geven.
We kozen nog 2 letters voor de strofe en deden hetzelfde.
Al proberend bleek strofe beter te passen als refrein. Het werd gewisseld.
Alles was mogelijk, aan ons de keuze. Lekker werken is dat. Zo lekker om ongedwongen te spelen en te proberen. Zo knap dat je dat als muzikant kan ondersteunen.
Evaluatie
Ons wordt gevraagd onze bevindingen op een kaart te schrijven. Omdat ze graag willen weten waar de sterktes en de leerpunten zitten. Ze doen dit nog niet zo lang. We kiezen een kaart en schrijven op een blaadje. We willen graag de kaart als herinnering meenemen. In alle rust denken en schrijven we. We geven dat af, zonder dat nog eens uitgebreid door te spreken.
Klankbad
We gaan liggen op de grond, op onze matjes. (volgende keer neem ik ook een dekentje mee) Liggend met onze ogen dicht laten we de klanken op ons inwerken. Ik geniet er erg van, zo even onderdompelen in de klanken. Ze zingen ook voor ons. Heerlijk. Het komt nog meer binnen dan bij hun optreden.
En toen was het klaar. Net middag geweest.
Nazorg
Ik krijg van Marieke het boek: Jouw ziel wil zingen van Jan Kortie mee. Het was haar opening tot stembevrijding, haar aanleiding om dit te leren/ontwikkelen en ze wou het nu graag aan mij meegeven.
Ik heb het diezelfde dag nog uitgelezen. Het was een ideaal vervolg van de workshop. Voor iets anders was die dag geen ruimte. Het lichaam had de rest van de dag en nacht nodig om de ervaringen te verwerken, een plek te geven.