Weten jullie nog. Met de studenten had ik foto’s uitgezocht en die zou ik opsturen als ze zouden stoppen met de opleiding. Inmiddels zijn er nog 6 enveloppen over. De rest is verstuurd. Als mentor haal ik met mijn groep het gewenste propedeuserendement dus niet.
En toch, een propedeuse dient om te kijken of je het kan en of het bij je past.
Als ik dan vandaag een student die stopt vraag wat het moment is waarop ie het meest geleerd heeft. En hij/zij daarop antwoordt, een moment, dat is lastig.
Deze laatste periode heeft er wel voor gezorgd dat ik beter weet wat ik wel en wat ik niet kan. Zelfbewuster? Ja.
En ik maak nu mijn eigen keuzes, keuzes die bij mij passen.
Dan ben ik gewoon superblij dat we dit als opleiding, ik als mentor, hebben kunnen betekenen voor een jong mens. Voor mij heeft het dan gerendeerd.
PS Bij iedere verstuurde envelop hoort zo’n verhaal.
PS2 Hadden we het kunnen vermijden met een goede intake, ik denk het bij de meesten niet. Ze hadden zich goed voorbereid en ervaren of dit pad echt bij ze past, door de weerstand, door dat wat energie geeft, door dat wat je laat stralen, door dat wat lukt en door dat wat niet lukt.
PS3 Loslaten blijft altijd een beetje moeilijk, het versturen van de kaartjes helpt me wel om dat bewuster te doen.