Sander verwoordt op FB prachtig zoals ik me voelde gisteravond en vanmorgen nav de aanslagen in Parijs.
Mijn hoofd weet niet meer wat te denken. Mijn hart doet pijn. Mijn ogen zijn betraand. Ik heb verdriet voor mijn medemensen…
Het doden van een mens lost niets op. Het is nog nooit een oplossing geweest en zal ook nooit iets oplossen.
Ik heb geen wapen en ik wil geen wapen. Ik kan niet vechten en ik wil niet vechten. Ik kan niet lelijk doen en ik wil niet lelijk doen.
Maar ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet wat ik kán doen… tegen zoveel geweld…
Het enige wat ik kan bedenken: luisteren naar hen die hun hart willen luchten. Een schouder bieden aan hen die steun nodig hebben. Hulp geven aan hen die hulp nodig hebben.
Liefde aanbieden, liefde tonen en liefde geven.
Omdat ik van mensen hou. Ook van jou. Ook van hen.
Als tegengewicht wil ik even naar buiten, de tuin in, deel zijn van de kringloop.
Tussen mijn planten staat gras. Gras heeft bruikbare eigenschappen, maar die wil ik hier niet. En dus zoek ik naar de onderkant van het gras en trek het er rustig en voorzichtig uit. Rustig en voorzichtig omdat de ervaring leert dat anders het gras breekt, de wortels blijven zitten en het niet lang duurt voor ik weer kan plukken. Er staat ook Paardestaart. Dat valt niet met wortel en al uit te trekken. Daarvan pluk ik de bovenkant. Om ruimte te maken voor de planten die ik wel wil. In de hoop dat ik hem ooit een keer uitput en/of de andere planten de ruimte innemen. De geplukte planten gaan naar de kippenren. Als het daar composteert levert dat diertjes op en dat vinden ze lekker. Niet naar de echte compostbak. Want met het teruggeven van het compost geef ik dan ook het onkruid terug aan de tuin. Ik haat het gras niet, de Paardestaart ook niet. Ik doe gewoon met respect en met kennis van de eigenschappen van het onkruid, dat wat nodig is opdat ze hier verdwijnen.
Terug binnen lees ik dit bericht in Knack: Terrorisme-expert Knoope: ‘Een groot deel van de wereld haat ons’, geschreven op 10 november 2015.
Het heeft heel lang geduurd voor de vraag naar de motivatie van terroristen mocht worden gesteld. Het was politiek incorrect die vraag te stellen in de jaren na 9/11′, zegt Knoope. ‘Tussen 2001 en 2007 maakte de vraag je zelfs verdacht. ‘Mensen vonden dat je begrip opeiste voor de daders’
Knoope: ‘De eerste stap is proberen te begrijpen waartegen mensen zich verzetten. Anders kun je geen alternatief bieden. De IS heeft een aantrekkingskracht in China, Indonesië, Pakistan, Afghanistan en in de Centraal-Aziatische republieken, tot en met Rusland, het Midden-Oosten en Noord- en West-Afrika. Noem maar op. Wat is daar de onderliggende stroom? Wat bindt die mensen in het gezamenlijk idee “we hebben iets om tegen te strijden”? Zolang we dat niet snappen, zolang we er bommen op blijven gooien en met geweld op het fenomeen antwoorden, zullen we het vraagstuk niet oplossen.’
Lees via Twitter dit gedicht over haat.
The Polish poet Wislawa Szymborska comments on hatred in her poem of that title. Here it is, as translated by Stanislaw Baranczak and Clare Cavanagh:
HATRED
See how efficient it still is,
how it keeps itself in shape—
our century’s hatred.
How easily it vaults the tallest obstacles.
How rapidly it pounces, tracks us down.It’s not like other feelings.
At once both older and younger.
It gives birth itself to the reasons
that give it life.
When it sleeps, it’s never eternal rest.
And sleeplessness won’t sap its strength; it feeds it.One religion or another –
whatever gets it ready, in position.
One fatherland or another –
whatever helps it get a running start.
Justice also works well at the outset
until hate gets its own momentum going.
Hatred. Hatred.
Its face twisted in a grimace
of erotic ecstasy.Oh these other feelings,
listless weaklings.
Since when does brotherhood
draw crowds?
Has compassion
ever finished first?
Does doubt ever really rouse the rabble?
Only hatred has just what it takes.Gifted, diligent, hard-working.
Need we mention all the songs it has composed?
All the pages it has added to our history books?
All the human carpets it has spread
over countless city squares and football fields?Let’s face it:
it knows how to make beauty.
The splendid fire-glow in midnight skies.
Magnificent bursting bombs in rosy dawns.
You can’t deny the inspiring pathos of ruins
and a certain bawdy humor to be found
in the sturdy column jutting from their midst.Hatred is a master of contrast-
between explosions and dead quiet,
red blood and white snow.
Above all, it never tires
of its leitmotif – the impeccable executioner
towering over its soiled victim.It’s always ready for new challenges.
If it has to wait awhile, it will.
They say it’s blind. Blind?
It has a sniper’s keen sight
and gazes unflinchingly at the future
as only it can.
Haat en angst zijn niet het antwoord. Hoe makkelijk die ook worden wakkergemaakt.
Tuinvrouw van de wereld, dat ben ik niet. Vind het dus lastig om dat te doen wat nodig is opdat het terrorisme verdwijnt.
Wel kan ik die ene plant zijn. Die de ruimte die ze krijgt opvult met wat we graag zien: liefde, compassie, schoonheid en een lach.