Het persoonlijke proces #lesgeveninRennes #reflectie

Net terug van de reis, lesgeven in Rennes. Graag wil ik met jullie de persoonlijke reis delen.

Als jullie willen weten wat de studenten daar ervan vonden. Dat wordt een aparte blogpost.

Waarom

Maanden geleden. Een collega vraagt me of ik de CSR-module kan en wil overnemen die hij reeds 2 jaar gaf in Rennes.

• Eerste reactie: Gaaf dat hij mij vraagt.
• Vertraagde reactie: Waarom zou je dit jezelf weer op de hals halen, die extra uitdaging, net in een periode dat het rustiger zou kunnen zijn.
• Eindreactie: Als ik vind dat studenten af en toe uit hun comfortzone zouden kunnen stappen, oa door naar het buitenland te gaan, dan is het aan mij om een voorbeeld te geven. Dat ik vroeger stage heb gelopen in Frankrijk, een deel van mijn studie in Ierland deed, een aanvullende studie in Wallonië deed, voor het werk heb gereisd naar Amerika. Helpt mij om dit te durven en is NU geen rolmodel voor mijn studenten. Dus ja, ik doe het.

Even negeren

In de weken erna krijg ik op de achtergrond de contouren mee. Druk bezig met andere dingen.

• Ik ontvang het lesmateriaal van mijn collega. Lesmateriaal dat ik trouwens ooit mee hielp vormgeven,
• Het worden 70 studenten, iedereen laten presenteren aan het eind gaat niet lukken, het programma zal ietsje anders moeten.
• Ze spreken allemaal Engels, niet iedereen even goed.

Het werd dringend

Op een gegeven moment verschuift in mijn hoofd de voorbereiding van belangrijk naar belangrijk/dringend. Op een gegeven moment kon ik me erg goed vinden in een uitspraak in deze TEDtalk over uitstelgedrag.

Now, of course, I said yes. It’s always been a dream of mine to have done a TED Talk in the past.

Ik begin met voorbereiden, realiseer me dat ik veel meer moet veranderen dan ik verwacht had omwille van de grootte van de groep en het aantal uren (9 in totaal)

En er klikt iets. Als ik dan toch veel tijd hierin ga stoppen wil ik dat het een goede oefening wordt in het ontwerpen van een leerproces en wil ik dat er iets van mijn persoonlijke missie inzit.

Ik gebruik wat goed werkt voor mij. Ik bereid al bloggend voor. Het helpt me om de structuur van het reeds bestaande materiaal te pakken te krijgen. Alle bronnen makkelijk te bewaren/toegankelijk te krijgen. Tijdens het schrijven wordt ook steeds ergens de titel (=mijn eigen structuur) helder.

• Deel 1: A trustworthy why
• Deel 2: An inventory of the current CSR

Het is bij deel 3 dat er iets bijzonders gebeurt. Ik luister naar het verhaal van Sarah Grey en wordt geraakt door: “Tell your value creation story well”. Wat is eigenlijk mijn “value creation story”. Ik ga ernaar op zoek, gebruik makend van een afbeelding die ik vind in een van de E&Y stukken. Her levert me nieuwe tekst op voor mijn summary op linkedin.

I co-create learning processes and implement them in the curriculum.

These processes have by preference the following characteristics. They:
▪ develop the ability to learn, lead, cooperate and/or innovate.
▪ develop the ability of the participants to use their core qualities, stick to their principles.
▪ include dialogue, reflection and stillness.
▪ connect to the natural cycle.
▪ support moving towards a society in symbiosis with all that makes our being possible.

In blogposts I share these learning processes and the learning they result from.
www.delerendedocent.com/home

Nu de cruciale vraag, durf ik mijn voorbeeld in te zetten in dat leerproces van die studenten. Ik besluit om het in ieder geval alvast op te nemen in de voorbereiding. Als ik het meen met dat er iets van mijn persoonlijke missie in het programma moet zitten … Als ik mijn twijfel uit op social media of ik dat wel durf, word ik aangemoedigd om het toch te doen. Heerlijk! Daarmee was deel 3 klaar.

• Deel 3: The value creation story.

Op naar deel 4, dieper in Integrated reporting. Wat doe je dan.

• Deel 4: Validating de value creation story

Meer structuur

Tijdens de voorbereiding had ik dus gekozen voor een directe koppeling van de theorie aan de groepsopdracht (assessment).

Dat betekende :

• theorie
• in groep werken aan dat gedeelte van de opdracht
• 2 groepen die presenteren zodat er feedback kan worden gegeven op dat stuk

Uit ervaring weet ik dat onduidelijkheid vaak leidt tot gedoe dat afleidt van het leerproces. Ik besluit om te zorgen dat in deze module op de structuur niets aan te merken valt. Ik wil me kunnen concentreren op deze grote groep en op wat ze te doen hebben.

Ik maak superheldere powerpoints die duidelijk maken waar in het proces we ons bevinden, visualiseert waar er geluisterd wordt en waar gewerkt. Ik maak een programma en de opdracht en kijk alles 3 keer na of het op elkaar aansluit. Een pokkenwerk.

Een naam

Ben trots op het product en vind dat het een naam verdiend. Het wordt: Telling a trustworthy value creation story.

Het is namelijk een mooie module geworden die voor financials de focus verschuift van:

How do I report reliable financial results?

naar

How do I tell a trustworthy value creation story?

Feedback vooraf.

Ik deel mijn werk met 2 collega’s en mijn aanspreekpunt in Rennes en krijg terug:

• Goed gestructureerd.
• Mooi zoals je dat voorbeeld van jezelf gebruikt.

Fijn om bevestigd te worden.

Ik heb dit op eigen kracht gedaan en dat is goed. En toch, wat heb ik het gemist om dit samen met iemand anders voor te bereiden.

De dag voor vertrek

Ik baal als een stekker dat ik mezelf dit heb aangedaan. Met loslaten wat er thuis nog “moet” gebeuren. Superdruk met alles verzamelen wat mee moet. Krijg de computer niet aan de praat. Ik spreek dat ook uit, en krijg allerlei liefs terug. Oa:

• Zo lang alleen onderweg. Collega: Heerlijk, zou voor dat stuk wel met je willen ruilen.
• Kan ik het wel. Collega: Dat gevoel gevoel van aan de rand te staan en moeten springen. Ik ken het. Het gaat over. De studenten verschillen niet zoveel van de onze.
• Een collega die helpt met de computer

Ik herinner mezelf aan wat ik leerde van het organiseren van ons herfstweekend:

Het vertrouwen dat ik met het bedenken van het programma de intentie in de wereld heb gezet. Ik hoef alleen maar niet te wiebelen, ervoor te gaan staan. Just “holding the space”

Het vertrek

Ik besluit om wat te maken van de reis. Al was het maar omwille van die collega die wel wou ruilen. “Fake it till you make it” Dat gaat me wonderwel af. FB update na Parijs.

Middagpauze in Parijs. Zakelijk gekleed duikt de bistro’s in om lekker te eten. Ik heb een uurtje en loop. Langs oud en nieuw. Langs studenten die een luchtje scheppen. Langs een school met securitycontrole aan de poort. Langs heerlijke zaakjes waar nog dingen gemaakt en gerepareerd worden. En vind een heerlijk steegje waar het even stil en lente is. Ondanks de regen. Heb zelfs de weg teruggevonden naar station Montparnasse. Op tijd voor de trein naar Rennes. (Foto’s komen later, ben de kabel vergeten die fototoestel en ipad koppelt)

Rennes bezoeken gaat niet lukken, hevige demonstraties nav een nieuwe arbeidswet. Ik ga alvast richting hotel. Maak me een beetje druk of het de dag erna allemaal wel zal lukken met het vinden van het lokaal en het uitproberen van de computer. Als ik de contactpersoon aan de lijn heb vraag ik of hij in staat is om ’s ochtends een stuk vroeger te komen. Hij biedt aan om die avond nog even te kijken. Heerlijk, ik weet waar ik de volgende dag mee te dealen heb qua infrastructuur. De FB update:

Heel apart, zo’n dag waarin ik als enige taakje heb mezelf van A naar B verplaatsen. Net op de campus geweest ter oriëntatie. Beeld en geluid doet het. Internet niet (gelukkig was ik gewaarschuwd en voorbereid). Ik heb de aanwezigheidslijsten, een sleutel voor de collegezaal en honger…  Sommige dingen blijven hetzelfde, waar je ook bent. ‪#‎lesgeveninrennes‬

Dag 1

In de collegezaal, studenten komen binnen. Ik zeg ze gedag. Ik regel een student die de powerpoints met de overige studenten gaat delen nadat ik ze heb gebruikt (ik had geen wifi-connectie weet je nog)

Stel me kort even voor, vraag wat ze graag van me willen weten. Zeg wat we gaan doen. Kort erna kijken zij de Ted-talk van Simon Sinek.

En terwijl zij kijken voelt het ineens vertrouwd. Tuurlijk kan ik dit. Zoveel verschillend van thuis is dit niet.

Even later, de studenten werken aan de eerste opdracht. En ik weet dat het goed is. Ik zie ze “ontwaken”, elkaar vragen stellen, dingen opzoeken. Ook hier werkt “zelf doen”

Dat presenteren van de tussenresultaten werkt heel goed. ik krijg een beeld van wat ik aan resultaat kan verwachten. En omdat we samen benoemen wat we sterk vinden, vormen zich zo langzaam de beoordelingscriteria. Ik zie studenten dat ook opschrijven en later verwerken.

Het presenteren van mijn persoonlijke stuk (deel 3), studenten die dat uitvoerig bestuderen om te snappen wat er moet gebeuren. Het voelt onwennig, niet onprettig.

Rond 14.00 krijg ik even gewetenswroeging. De studenten hebben al hard gewerkt, amper pauze gehouden en ze moeten nog een paar uur. Ze zien er moe uit. Ik besluit erop te vertrouwen dat ze het kunnen en verander niks aan het programma.

Zelf ben ik tijdens de dag veel bezig met de tijd in de gaten houden. Jammer van de ruimte in mijn hoofd. Het werkt trouwens wel, om precies 16.30 sluit ik de dag af. Er blijven nog wat studenten zitten werken. Ik sluit niet af (hoewel dat eigenlijk moet)

Terug in het hotel moet ik even stoom afblazen. Zo fijn dat dat kon op FB kon, lief de vele reacties ook.

Mag ik bij gebrek aan toehoorder op de hotelkamer even bij jullie mijn verhaal kwijt. ‪#‎lesgeveninRennes‬ Het is gelukt!

Ik heb op geheel eigen wijze, met persoonlijke dingen erin de dag vormgegeven.

Ook dag 2 gaat goed. Bij de laatste opdracht realiseer ik me dat ik erg veel werk ga hebben om uit te zoeken of hun inhoudstafel wel voldoet aan alle criteria. Ik pas nog snel even de opdracht aan. De studenten moet aantonen dat hun inhoudstafel voldoet aan de criteria. Ik minder werk en ik zie hen veel leren. Dat makkelijker maken voor mezelf gaat me steeds makkelijker af 🙂

Ik verander aan dit programma wel wat. Ze hebben meer tijd nodig om de volledige presentaties in orde te krijgen en ik vind geen vrijwilligers voor de volle presentatie. Ze krijgen meer tijd (al die tijd ben ik trouwens bijna continue bezig met het beantwoorden van vragen). Omdat er wel vrijwilligers zijn voor het alleen presenteren van deel 4, accepteer ik dat aanbod. Terwijl de tweede groep zich klaarmaakt voor de presentatie, vraag ik iedereen om even op te schrijven wat voor hen het sterkste moment van de module was. Waar ze het meeste geleerd hebben.

Aan het einde denk ik eraan om het applaus in ontvangst te nemen.

De laatste FB-update van de reis.

En ook die laatste morgen ging goed. Heerlijk om de studenten al te kennen en elkaar ’s ochtends betrokkener te begroeten. 🙂 Het stadium van kat uit de boom kijken voorbij).
Ik mocht meelopen met een paar studenten naar het metrostation, dat spaarde me veel “wachten op de bus tijd”.
En toen had ik tijd voor een pannenkoek Triflette met glaasje witte wijn in de zon op het terras.

In de trein heb ik overgetypt wat de studenten het sterkste moment van de module vonden, het moment waarop ze het meest geleerd hadden. Ik heb ze dat tussen de laatste twee presentaties even op een los blaadje laten schrijven. Ze hebben de vraag breed geïnterpreteerd en ik bleef blij over het effect van de module.
Nog een wandelingetje rond gare du Nord, avondeten kopen op zo’n overdekt marktje en de reis zit er weer op. Zo goed als. De rest geloven jullie wel, toch? ‪#‎lesgeveninrennes‬
Bedankt voor jullie warme belangstelling voor de reis en de “experience”

Samengevat

Kortom, heel wat kleine en ietsje grotere angsten onder ogen gezien en iets mee gedaan.

Het was goed voor me om geheel op eigen kracht een leerproces te ontwikkelen, uit te voeren en de positieve feedback in ontvangst te nemen.

Ik kan dat, in korte tijd me verbinden met een groep. Zodanig dat ze me toelaten hun leerproces te ondersteunen.

Superfijn om op afstand via al die mobiele apparaten aangemoedigd te worden. Dankbaar voor de supportgroep die ik meestal “gewoon” om me heen heb.