Integreren van resultaatgerichtheid en authentieke relatie met de visie.

Hehe, ik heb ongeveer te pakken wat het innerlijke werk is dat nu te doen is.

Waarom Hehe

Deze week ging ik met lood in de schoenen terug aan het werk.

Weglopen

Ik vertelde mijn gezin “ik ga X eens vragen of hij geen baan voor me heeft”

Boos op de rest

Vervolgens werd ik boos. Op de eenzaamheid in het gebouw waar niemand nog mee bezig lijkt te zijn. Op de takenplaat die de uren die ik werk niet dekt en waar niemand mee bezig lijkt te zijn. Op de functiewaardering die niet boven schaal 11 uitkomt als je inzet op activiteiten met interactie docent/student. Mij lijken die het waardevolst en ik zie dat niet terug in die waardering. Met de dingen in het ontwerpproces die er niet zijn en waar geen aandacht voor lijkt te zijn.

Stilstaan

Ik herken het inmiddels, als duurt het eventjes zoals je hierboven ziet 🙂

Het is mijn standaardreactie op iets waarvan ik niet weet hoe ik het moet oplossen.

Dus was ik blij met een afspraak met een vriendin op donderdag. Op weg erheen huilde ik uit.

Om het proces van een heerlijke middag even terug te brengen naar de essentie. “Ilse, als je die schijnbare tegenstelling steeds tegenkomt buiten, dan is dat een tegenstelling die je in jezelf op te lossen, te integreren hebt”.

Eigenlijk wist ik dat wel. Alleen wilde ik er graag omheen. Anderen het werk laten doen.

Ok, ik worstel schijnbaar met iets wat ik heel graag wil te combineren met iets wat al is. Met het innerlijk verbinden van die twee.

Het vinden van de tegenstelling

De middag heeft me ook geholpen om de tegenstelling helderder te krijgen. Ik was er al op de achtergrond naar op zoek geweest door de dingen die me geraakt hebben de afgelopen tijd op een rij te zetten. Dat de meeste ervan met het ontwerpproces te maken hebben is omdat ik daar toevallig het meest aan het leren ben. De tegenstelling die dan komt bovendrijven is er eentje die vast op meer plekken speelt. Ga alsjeblieft dus niet iets vinden van de standpunten van mij of mijn collega’s. Veel interessanter is het of jij de tegenstelling ook tegenkomt als je het zo leest. En of jij hem kan integreren tot en/en. Want dat is wat uiteindelijk dient te gebeuren.

Wat heb ik dus gedaan. De verschillende zaken die me raakten op een rij gezet om per item vast te leggen wat de schijnbare tegenstelling is. Om vervolgens daarin een rode lijn proberen vast te pakken.

De naam van de projectgroep

We hebben ooit tijd besteed aan het bedenken van een naam voor de projectgroep “Expeditie binnenste buiten”. Hij wordt niet meer gebruikt. De werknaam is nu curriculum 3.0

Schijnbare tegenstelling: In de naam zichtbaar een doel hebben = nieuw curriculum VERSUS zichtbaar op een missie zijn = expeditie.

Het delen van de visie

Onze visie is al een tijdje klaar, er is een mooi boekje van gemaakt. Inmiddels is het curriculumboek klaar en zijn we onderwijs aan het ontwerpen. Het besluit of we de visie delen met de buitenwereld wordt steeds uitgesteld. De voorstanders vinden dat we als onderdeel van een community (onderwijsland) delen wat we hebben, dat het mensen kan aantrekken die willen ondersteunen, willen nu al laten zien waar we trots op zijn, waarnaar we op weg zijn. De tegenstanders vinden het intellectueel eigendom van de school, onderdeel van de waarde van de opleiding en willen het eerst waarmaken.

Schijnbare tegenstelling: Pas delen als het resultaat bereikt is VERSUS laten zien waarnaar je op weg bent.

In een kring zitten zonder tafels ertussen

Bij tijd en wijle probeer ik de ontwerpgroep in een kring te laten zitten zonder tafels ertussen. Het is namelijk veel verbindender als werkvorm. En verbindend is een van de kernwaarden waarrond het curriculum is opgebouwd. Dat is steeds een nog groter gedoe dan met studenten om dat voor elkaar te krijgen. Het blijkt grensverleggend, een andere kernwaarde in ons nieuwe curriculum.

Schijnbare tegenstelling: een visie opschrijven VERSUS hem bewust ondersteunen tot in je “kleinste” gedrag.

Wel of niet stemmen

Een gesprek op Facebook. Iemand die een hele mooie visie heeft op de wereld zoals die kan zijn en daarom niet gaat stemmen. Omdat ze geen enkele energie meer wil stoppen in het huidige systeem dat niet werkt, haar zijn inzet om buiten het systeem te laten zien hoe het kan. Ik die vind dat een systeem zich ontwikkelt en dat je dat de tijd kan geven door zo bewust “anders” aanwezig te zijn in het systeem en daardoor verandering te veroorzaken.

Schijnbare tegenstelling: vanuit visie systeem niet ondersteunen VERSUS vanuit visie systeem tijd geven om “beheerst” te veranderen.

Aandacht voor eigen kwaliteiten/passie enz

Ik heb een flap-over gemaakt voor de ontwerp groep met daarop de namen van alle leden en plek om iets te schrijven over de groepsleden. Over wat we ontdekken over de eigen kwaliteiten in het proces, voor het werken straks in het nieuwe curriculum. Je zou het ook kunnen hebben over passie, wat word je vakmanschap in het nieuwe curriculum. Over wat je niet onderhandelbare waarden zijn en hoe die zich verhouden tot het nieuwe curriculum, de nieuwe visie. Die flap is nog leeg. Daar wordt geen tijd voor gemaakt.

In het curriculumontwerp is ook eerst aandacht voor de inhoud en gaan we nu de persoonlijke ontwikkeling toevoegen.

Schijnbare tegenstelling: tijd voor (inhoudelijk) onderwijsontwerp VERSUS tijd voor je eigen relatie ontwikkelen met de visie (in bijzonder op het stuk ondersteunen van de professionele persoonlijke ontwikkeling van de student)

Gedragsverandering ondersteunen tijdens het proces.

Het nieuwe curriculum zal ander gedrag gaan vragen van docenten.

Naast vakmanschap en liefde voor het (kennis)vak zal ook aandacht zijn voor de persoonlijke ontwikkeling van studenten.

Docenten zullen een manier gaan vinden om de kernwaarden verbindend, grensverleggend, toekomstbestendig zichtbaar te maken voor studenten.

Docenten zullen ruimte gaan maken voor actieve, samenwerkende deelname van studenten.

Zelf heb ik de overtuiging dat het proces van onderwijsontwerp “het ondertussen” is en dat dit een cultuurverandering is. Heb dus aangegeven dat ik dat proces graag vanuit die optiek zou ondersteunen.  Een andere overtuiging binnen de groep is dat als je volgens de besproken principes het onderwijs anders ontwerpt de gedragsverandering vanzelf komt en dat het geen cultuurverandering is. Alleen een andere werkwijze.

Schijnbare tegenstelling: het proces van onderwijsontwerp ondersteunend laten zijn aan de cultuurverandering VERSUS het nieuwe onderwijsontwerp stuurt het gedrag van docenten, dat leren ze dan.

De tegenstelling die bovendrijft.

Resultaatgericht

VERSUS

Authentiek persoonlijk commitment aan de missie/visie

Waarom is voor mij de integratie zo lastig

Ik was jaren succesvol zeer resultaatgericht. Dat heeft me niet gebracht bij een bijdrage aan de wereld waar ik blij mee was. Ik had genoeg van het zorgen voor het halen van het doel/resultaat zonder invloed te kunnen uitoefenen op het grotere waarom.

Toen ging ik het onderwijs in. Struikelde over mijn resultaatgerichtheid/perfectionisme. De doelen zijn zo divers en wisselend. En kwam uiteindelijk tot een commitment aan mijn persoonlijke purpose/missie en maak die zoveel mogelijk zichtbaar in alles wat ik doe. Dat is superlastig. Het lukt ook lang nog niet overal. Ik ben op een missie en lever daarmee een bijdrage waar ik blij mee ben.

Wil dus niet terug naar die plek waar ik voor de externe waardering doe wat me gevraagd wordt.

Ik wil graag gaan voor resultaat waarbij ik de relatie met de missie/visie zie en herken in alle kleine acties gewoon vanaf nu, niet straks pas.

Eerste angst: Dat “voor de externe waardering doen wat me gevraagd wordt” is zo oud gedrag en ingesleten gedrag dat ik daar snel naar terugglijdt. Dat wil ik vermijden en ben daarom hyperalert (=zet me af tegen) bij vragen om resultaat waarbij de link met missie/visie niet helder is of op gedrag van anderen dat (nog) niet in lijn is met die missie/visie. Dat doe ik misschien omdat ik mezelf nog onvoldoende vertrouw dat ik mijn eigen authentieke gedrag kan handhaven als ik een van de weinigen ben in de groep.

Tweede angst: Ik ben bang om hulp te vragen om te oefenen met de visie om te zetten in dagdagelijks gedrag. Ik ervaar nu met het implementeren van mijn persoonlijke missie dat het lastig is. Dat observaties/feedback van anderen tijdens het werk zouden helpen. Dat zit in onze visie/missie en nog niet in onze cultuur. Dus als ik nou maar dram op gedrag uit onze visie/missie dan hoef ik niet te vragen om hulp voor mezelf. Dan komt het wellicht vanzelf.

Grappig als ik het zo opschrijf dan denk ik, poeh poeh, wat een omweg voor “vertrouw op je eigen kracht” en “vraag hulp”. De twee dingen die maken dat ik de verbinding tussen de twee schijnbare tegenstellingen moeizaam maak.