Omdat ik me niet prettig voel bij evaluatievergaderingen waar de meeste aandacht gaat naar hij/zij die eerste en/of het hardst praat, voelde ik erg de behoefte om de evaluatie met de studenten van het vak bedrijfseconomie dialogisch te doen. Daarnaast leverde eerdere evaluatielessen vaak weinig ander gedrag op, bij mij en/of de studenten, en wou ik graag een andere vorm een kans geven.
Wist niet of ik het wel zou aandurven, tot 10 minuten voor de les, en toen maar de knoop doorgehakt. Zo dialogisch mogelijk, rekening houdend met wat ik zie bij de studenten.
Ik vraag de studenten om een kring te maken. Zij zetten de tafels in een carré. Voelt ok.
Mijn inleiding gaat erover dat wij ons best hebben gedaan om een proces te bedenken dat hen helpt om aan het eind (bij het tentamen) te laten zien dat ze het kunnen. Benoem de stappen in het proces. En dat ik graag wil weten hoe dat proces bij hen is gelopen. Er worden zaken benoemd, er zit veel rust in het gesprek. Ruimte voor iedereen om wat te kunnen zeggen als ze willen. Ook voor mij. Ik mag in alle rust vertellen waarom bepaalde keuzes zijn gemaakt. Aan het eind verzamelen we op het bord die dingen die zij hebben benoemd als “dat gaan we anders doen/op letten”.
Bij de volgende groep besluit ik hetzelfde te doen. Om 12 uur zegt een student. “Het is 12 uur.” Ai, niet meer aan gedacht. Waarschijnlijk omdat ik van menig ben dat Parijs verdrietig is, maar aanslagen in andere landen ook. Last heb van het feit dat we wel Parijs herdenken maar niet de aanslagen in Libanon en Iran.
We maken het alsnog stil. Daarna vraag ik of iemand er nog iets over wil zeggen. Dat ik dat gesprek net zo rustig luisterend wil voeren als de evaluatie. Studenten hebben uitgesproken meningen. Slagen er niet altijd in de ander rustig uit te laten praten, te luisteren. Het lukt me niet om het dialogisch te houden. Het voelt niet als een helpend gesprek. Ik heb er last van. Een paar studenten om me heen ook. Ik kap het gesprek af. Zeg dat ik het belangrijk vind dat het gesprek gevoerd wordt. Dat er vanuit verschillende perspectieven naar gekeken kan worden en het belangrijk is om die perspectieven te delen. En dat het me niet lukt als moderator om het gesprek te laten plaatsvinden op de manier die ik belangrijk vind.
We keren terug naar de evaluatie BE die niets nieuws meer oplevert, maar wel nog even afgesloten wordt met op het bord verzamelen van “dat gaan we anders doen/op letten”.
Na de les voeren we, een groepje studenten en ik, op de gang wel het gesprek over de aanslagen op de manier die ik belangrijk vind, rustig luisterend naar de verschillende perspectieven, niet oordelend.
Lopend richting de werkkamer kom ik een ouderejaars mentorstudent tegen. Even rustig naast hem/haar zittend hebben we het over keuzes maken. En hoe je dat zo onderbouwd mogelijk doet.
Lunchen met de collega’s, wat organisatorische dingen afhandelen.
Dan de training feedback. Ik volg redelijk mijn voorbereiding. Opvallend zijn 2 dingen. We lachen veel. En ik slaag erin om bij ieder groepje te luisteren naar hun ervaringen en naar aanleiding daarvan iets toe te voegen, bij iedere groep iets anders. Daarnaast lukt het om ook een gesprek te hebben over “hoe het geleerde nu te gaan toepassen in de ondernemingsplangroep, wat is daarvoor nodig”
Mooie leeropbrengsten schrijf ik op het einde van de sessie in mijn vreselijke handschrift op het whiteboard.
Nog twee uur blijf ik op het werk. Overleggend, ondersteunend & ondersteund.
Ik heb genoten van de dag, van dit er mogen zijn, van de intensiteit.