Interview over werkdruk.

In een interview voor “werken voor Zuyd” kwam werkdruk ter sprake. Een onderwerp waarover ik best gepassioneerd kan vertellen, een mening over heb. Of ik daarover ook zou willen vertellen voor het blad van Zuyd. Dat heb ik dus gedaan. Ik ben blij met het overzicht dat het hele artikel geeft. Blij ook met de student die vanuit zijn perspectief hetzelfde ziet als wij. En blij ook dat ik blog. Daar mag je zoveel woorden gebruiken als je wil 🙂

Omdat het zo’n groot onderwerp voor me is en ik makkelijk verdwaal in de materie, heb ik ter voorbereiding 2 zaken verstuurd aan de journalist.

• Een link naar artikelen in mijn blog die daarover gaan.
• De outline van mijn verhaal over werkdruk:

Dan even kort de outline van mijn werkdrukverhaal. Het is niet altijd even zorgvuldig geschreven, daarom gaan we er ook over in gesprek.

Punt 1: ik ben een frontlinieprofessional met een te brede frontlinie. 
– veel studenten
– iedere bijeenkomst met student(en) is een deadline
– veel verschillende taken die verschillende professionele vaardigheden vragen
mentor = coachingsvaardigheden; vakdocent voor meerdere vakken = leertrajecten ontwikkelen, doceren, kwalitatief toetsen; stagebegeleider = onderzoeken en rapporteren

Studenten verwachten dat je op het moment dat je bij hen bent, dat je voor de volle 100% met die vaardigheden aanwezig bent, en dat wil je ook.
Studenten en collega’s die met je een deadline hebben afgesproken willen terecht dat je die ook houdt. Ze hebben er geen boodschap aan dat je de andere 10 deadlines in die week wel gehaald hebt, dat je de vaardigheden van een andere taak wel goed beheerst.

Oplossing:  1. Zet docenten compromisloos in op talenten en vaardigheden. 2, Maak teams van docenten die samen de benodigde vaardigheden voor de hele taak bezitten.

Punt 2: ontwikkelingscirkels afmaken zit niet in de structuur

Ik ben docent geworden omdat ik graag jonge mensen wil helpen hun professionele identiteit te ontwikkelen. Ze helpen uit te vinden wie ze zijn, wat ze willen betekenen in het vak. Zo’n ontwikkeling gaat cyclisch. Gebeurt in het moment.

In mijn privé-leven overkomt het me geregeld. Ik ben bij iemand, zie door wat hij zegt of doet een kans bij die ander om te groeien. Ik geef die feedback en blijf erbij tot de cirkel van die ontwikkeling is rondgemaakt. Soms duurt het een uurtje, soms maanden.

Tijdens mijn werk met studenten lukt het bovenstaande me niet. In een les bedrijfseconomie zie ik soms dingen, maar is er niet de tijd / het moment om te benoemen. Als mentor benoem ik soms iets tijdens een gesprek en verlies het contact met wat er daarna mee gebeurt.

Oplossing: organiseer dat docenten veel tijd met dezelfde studenten doorbrengen (niet zoals nu max 1/3 van hun tijd) zodat ze erbij zijn als een kans op ontwikkeling zich voordoet en ze de cirkel mee kunnen rondmaken.

Punt 3: flexibiliteit wordt niet gefaciliteerd en soms ook niet betaald

Ik ben een professional, weet wat er in mijn vakgebied (bedrijfseconoom en docent) verandert/nieuw is en wil dat graag inbrengen in het leerproces van de student.

Leerprocessen liggen lang van tevoren vast. Takenplaaturen voor een vak zijn berekend op hetzelfde doen als vorig jaar en er al routine in hebben.

Als je iets wil veranderen moet je dat dus lang vantevoren zien aankomen. Als ik iets wil veranderen in het eerste kwartaal van volgend schooljaar dan moet ik daar nu al mee bezig zijn. Alleen nu ben ik bezig met het nu goed te doen voor de studenten waar ik nu mee werk.

Als je iets wil veranderen kost dat tijd. Als die tijd er niet is kan je 3 dingen doen: 1. dat wat je leerde negeren. Jammer, dan komt het maar niet bij de student. 2. de aanpassing doen in je eigen vrije tijd 3. gaan bedelen voor uren. Ja zo voelt dat, als bedelen. En het is me al overkomen dat ik de uren kreeg, en het is me al overkomen dat ik de uren niet kreeg of half. Half is een gemene, wat doe je dan? Wel, niet of maar half.

Oplossing: 1. leerprocessen tijdens een module op hoofdlijnen vastleggen en de invulling vrijer laten.
accepteren dat creatieve processen tijd kosten en niet planbaar zijn. 2. Dus geef docenten standaard veel meer tijd voor die creatieve processen (=het aanpassen van een leerproces)  vraag ze alleen om het zoveel mogelijk samen met studenten te doen, zo hebben die er meteen ook wat aan.

Samengevat

Ik zeg wel vaker, als je echt wil weten wie je bent en heel stevig in je eigen visie wil leren staan, wordt dan docent.

Het systeem (intern en extern) straalt heel vaak uit dat het niet goed genoeg is wat je doet.

Mijn antwoord daarop is zacht zijn voor jezelf, weten wat je goed kan en daar zoveel mogelijk van doen, niet altijd de procedures/regels volgen als het gaat om ontwikkeling van mensen.

Dat lukt wel, meestal 🙂 Het bovenstaande zorgt wel voor veel energieverlies. Dat met fundamenteel anders organiseren niet zou hoeven. Energie die dan naar het ontwikkelingsproces van de student kan.

Omdat het een onderwerp is met veel emotie eromheen heb ik het gehele proces tot aan het definitieve artikel toe een paar collega’s laten meelezen.