Jouw inbreng is waardevol en ….

Een tijdje terug zei iemand tegen me:

Jouw inbreng is waardevol, ik zie alleen dat die niet altijd effectief is, soms zelfs weerstand oproept.

Waardevolle feedback. Waar we even over spraken en die eindigde met “als ik je kan helpen om iets in te brengen wat je niet lijkt te lukken, laat het me dan weten”

Later voelde ik me vooral dankbaar dat iemand me op die manier wil steunen en het heeft me ook aan het denken gezet over:

• wat ziet die ander
• welke hulp heb ik nodig
• wat wil ik daarin nog ontwikkelen

Wat ziet die ander

Ik ga het uitleggen aan de hand van een steen in het water.

Ik ben in de genoemde setting vaak de minderheidsstem. Diegene die niet meestroomt met de meerderheid. De steen in de rivier. Vlak voor die steen kolkt de stroom. Eenvoudigweg door wie die steen is en dat hij daar ligt.

Ik verleg en vergroot/verklein mezelf als steen. Van groot in het midden tot klein aan de rand. Afhankelijk van wat mijn intuïtie me ingeeft over wat die situatie nodig heeft, afhankelijk van hoe hevig ik de stroom wil beïnvloeden.

Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Ik accepteer daarbij het kolken, de weerstand. Ook wetend dat:

De stroom van een rivier, hou je niet tegen
het water vindt er altijd een weg omheen.

Uit (De steen, Bram Vermeulen)

Vertaald betekent dat:

Ik kies ervoor om mijn standpunt te laten zien/horen. Omdat ik het belangrijk vind het in te brengen in het moment. Nu eens klein en redelijk onopvallend. Dan groot en nadrukkelijk.

Bij groot en nadrukkelijk vertolk ik een heel ander perspectief dan de groep. Kijkend vanuit een ander mensbeeld, vanuit een ander beeld van de wenselijke economie, vanuit een ander perspectief op leren, kijkend naar het hele proces en zijn impact. Dan kies ik ook andere woorden dan in die setting gebruikelijk zijn. Dat gaat namelijk bijna niet anders. Het huidige woordgebruik dient op dat moment vaak de meerderheidsstem.

En accepteer dat ik daarmee weerstand oproep. Weerstand omdat het in de weg ligt van de gebruikelijke manier van denken/praten en mensen dan tijd nodig hebben om zich daartoe te verhouden.

Wat heb ik nodig

Toen ik de feedback kreeg was het eerste wat ik voelde: weerstand. Weer iemand die me probeert te veranderen. Waarom moet ik veranderen, en waarom niet de houding van een groep ten opzichte van de minderheidsstem? Hoe zit dat dan met kwaliteiten/perspectieven in de groep gebruiken? Is dat alleen de verantwoordelijkheid van diegene met de kwaliteiten/het andere perspectief? Het gesprek deed de weerstand wegebben. Omdat het een oprechte poging was me te helpen mijn inbreng effectiever te maken. Het hielp me om hardop te  benoemen wat het dan is dat ik nodig heb. Veel is dat niet. Naast de dialoog als communicatievorm helpen 2 dingetjes echt.

Nu (nog) niet

Ik ben dat nog niet zo gewend, die stem van de minderheid zijn. Ik sprak vroeger het vaakst de stem van de meerderheid. En die keren dat ik de minderheidsstem was, zweeg ik. Denkend dat die stem er dan wel niet toe zou doen.

Inmiddels weet ik dat alle stemmen ertoe doen. Dat het altijd een impact heeft, ook al is dat niet direct zichtbaar. Dat daarbij intuïtie volgen belangrijk is. En doe het nu dus wel, die minderheidsstem laten horen. Niet altijd op een handig gekozen moment, niet altijd met handig gekozen woorden.

Het helpt en ik waardeer het echt als op zo’n moment collega’s zeggen: “Nu (nog) niet” of “Waarom zo Ilse”.

Dan voel ik me wel gehoord/gezien en kan het even worden losgelaten tot een geschikter moment.

Versterken

Ik vertolk op zo’n moment een minderheidsstem. En accepteer (inmiddels 🙂 ) dat ik vervolgens amper nog kan sturen wat ermee gebeurt. Herhalen werkt zelden, overtuigen ook niet.

Wat wel helpt. Een ander die mijn stem versterkt. Simpelweg door te zeggen: “wat zij daar zegt” en aan te geven waarom het zinnig/belangrijk/waardevol is.

Terug naar de stenen: dan leg je er een steen naast en verlegt de stroom zich verder.

Voor wie dat steen-gedoe te abstract vindt, het gaat om de eerste volger.

Want geen bevestiging, geen volgers, betekent op dat moment voor mij: de tijd is nog niet rijp, het raakt nog niet in deze groep, het idee helpt niet.

Wel een volger betekent nog even doorgaan.

Hoe ik zo goed weet dat het me helpt. In de groep is er 1 iemand die die kunst echt goed beheerst. Die door te bevestigen me aangeeft dat wat ik inbreng helpend is, dat het de moeite loont nog even door te gaan.

Ontwikkelpunt

Meer luisteren, wachten, echt voelen en dan pas praten. Voelen gaat dan om intuïtie, aanvoelen wat het moment echt nodig heeft.

Tijd/energie nemen om anderen te bevestigen. Het leren omgaan met die minderheidsstem kost nog best wat energie. Energie die ik ook zou willen besteden om anderen te bevestigen.