Judith,
De verpakking
Ik zag net je blogpost over “Connect”. Heerlijk, dat feest van herkenning. Over een van de aspecten wil ik het graag met je hebben. – Dat we niet moeten proberen het te redden met harder werken. Maar dat het anders moet. – En in dat kader wil ik het hebben over de ondersteunende diensten. Ik zag dat je daarvoor heel veel inspiratie hebt, en zoekt naar hoe je dat kan inzetten. Ik wil je mijn gezichtspunt meegeven.
Ik begin even met een zijstapje. Een filmpje met de onderwijsvisie van Tex Gunning.
Heel veel mensen vinden het een inspirerend filmpje. Ik ben gestopt met kijken. Supergeïrriteerd. Waarom zo geïrriteerd, z’n verhaal snijdt hout. Wat ik niet krijg, wat mijn irritatie oproept: ik heb hulp nodig bij het hoe, niet bij het waarom. En datzelfde zie en voel ik ook bij de ondersteunende diensten van Zuyd. Ze ondersteunen bij het waarom, inspireren. Maar helpen me niet fysiek, dagdagelijks met het hoe.
Waarom dat mijn irritatie oproept: Ik werk bij een faculteit van Zuyd die, samen met een aantal anderen, het minst betaald wordt per student. Vraag me niet hoe dat precies werkt, maar ik heb voldoende gehoord om te durven stellen dat dat waar is. Voor dat geld leveren wij een keigoeie opleiding. We verschijnen regelmatig in top 3-en. Wat mensen niet zien is dat wij collectief daarvoor vrije tijd doneren. Veel vrije tijd. Een paar voorbeelden: Als we met z’n allen bedenken dat er een nieuwe casus moet komen is daarvoor, ik dacht 40 uur beschikbaar. De casus is goed dankzij, ik gok, 60 tot 80 uur vrije tijd van de betreffende docenten. Een kwartaal van een blok vernieuwen, 20 uur? En ik durf het niet te vragen (kwestie van zout in wonde), maar ik dacht dat de collega’s die meedenken over het oplossen van ons werkdrukprobleem, dat doen in hun vrije tijd. Denk eens in werkweken van ondersteunende diensten en dan begrijp je vast dat wij een moord zouden plegen voor jullie uren. En natuurlijk zijn er bij bovengenoemde voorbeelden kanttekeningen te plaatsen, had het niet handiger gekund? Mijn gevoel daarbij langzamerhand: “laat iedereen stoppen te vertellen wat ik moet doen, als je geen geld cq tijd ervoor over hebt om me te helpen leren/innoveren”. En natuurlijk, ik heb inmiddels geleerd om niet alles ineens te willen doen, om lange termijn te denken. Waarom eigenlijk? Stel nu eens dat we grote stappen willen maken in vernieuwing: dan zouden we “gechargeerd” twee dingen kunnen doen.
- Alle ondersteunende diensten opheffen en de docenten de uren geven. Zou jammer zijn van alle sterktes van de ondersteunde diensten. Los van het feit dat wij het fysiek niet aankunnen.
- Of je als ondersteunende dienst afvragen waar je kan helpen (70% van je tijd?), direct in het primaire proces.
Judith van Hooijdonk 29 mei 2012
Beste Ilse,
Ik hou van kadootjes 🙂 Dank je wel!
Ik had al getwitterd, dat ik het gebruikt had tijdens een overleg met ICTO-coördinatoren over de informatiefunctie van Zuyd.
Begrijpelijk dat je geïrriteerd bent. Ik ben het met je eens dat de organisatie niet uit moet gaan van het feit dat medewerkers vrije tijd opofferen aan werk. Ik zie ook collega’s opgebrand raken. Maar als je het hebt over ‘jullie uren’ bij de ondersteunende dienst, heb ik het gevoel me te moeten verdedigen. Toch doe ik het niet, daar heb ik geen zin in. Moeten we misschien f2f nog maar eens over doorpraten.
Ik denk dat ondersteunende diensten nodig blijven, is het niet centraal dan worden ze wel decentraal ingevuld.
Ik blijf graag het helpend handje aanreiken, maar wel met het doel beheersing van de 21st century skills door docenten. We verwachten dat toch ook van onze studenten?
Volgens mij zou de organisatie meer vertrouwen moeten geven aan personeel en meer sturen op resultaten dan docenten te controleren op uren. Maar dat heeft ook weer te maken met hoe de overheid het onderwijs aanstuurt, zie ook mijn blog http://2bejammed.org/2012/04/20/kan-het-beter-geef-het-door/
Idd humor werkt heel inspirerend. Bloggen ook 🙂 Thx.
groetjes,
Judiht
Ilse Meelberghs 29 mei 2012
Hallo Judith,
Tweede poging tot overhandigen kado. Als jij je wil gaan verdedigen is poging 1 toch niet helemaal gelukt.
Het kado, dit keer zonder verpakking:
Bedankt dat je me nieuwe dingen laat proeven EN kijkt en bijdraagt, ook met banale dingen (hoe dat allemaal moest met WordPress), op het moment dat het mij uitkwam (pitstop).
Wij betalen 35% van wat er binnenkomt voor een student aan “Heerlen”. Gevoelsmatig heb ik het idee dat daar (behalve gebruik infra+gebouw) maar weinig voor “terugkomt” naar die student. Omdat het niet voorbij alle obstakels komt. Jij hebt een manier gevonden om al die obstakels te omzeilen. Geef het door zou ik zeggen!