Lavendel knippen: op reis zonder de tuin te verlaten.

Heerlijke fietstocht door het drielandengebied. Enige doorn in het oog … de toenemende hoeveelheid grind/steentuintjes. Het raakt me. Weten die mensen niet….

Persoonlijk zie ik honderdmaal liever een tuin vol onkruid dan dat “handige grind”. Doodser dan dat geeft het in mijn ogen niet. Maakt me ook weer extra dankbaar voor mijn buren die ook nog steeds zoveel mogelijk groen om het huis heen hebben.

Tijd voor een klein verhaaltje over tuinieren vanuit mijn perspectief. Het is geen werk, het is op reis gaan zonder de tuin te verlaten. Feitelijk was ik uren op dezelfde plek, ik ontmoette mensen, zag nieuwe dingen, kwam tot rust, en kreeg nieuwe inzichten. Diezelfde dingen als waarvoor ik op reis ga. Dus waarom zou ik het werk vermijden.

Feitelijk

Uren heb ik al geknipt aan de lavendel en ben nog niet klaar. Met de snoeischaar van de buurman, want die is beter. Hij wordt eerst tot op de grond afgeknipt, daarna in kleine stukjes. Breng dan de mand naar de composthoop.

De redenen:

• Zo groot dat ie uit elkaar valt.
• Liever 1 x in de 3 jaar het leefgebied van kikker, spin, muisje verstoren dan ieder jaar een beetje. Onder de lavendel is het namelijk mossig en vochtig.
• Kleinmaken zodat het composteren makkelijker gaat. Sinds de heraanleg van de tuin gaat niets meer de tuin uit. Alles wordt teruggegeven.
• Geen groot materiaal, totaal geen zin in de herrie die daarbij hoort.

Ontmoet mensen

Dit knippen speelt zich af in de voortuin. Ik weet niet of er bij jullie tuiniers tussen zitten. Die herkennen dit vast: in de voortuin werk je alleen als je tijd en zin hebt om te praten. Steeds weer komen er mensen langs, bekend en onbekend, die een gesprek aanknopen. De kwaliteit van de gesprekken bepaal je zelf, door de vragen die je stelt.

Mooie gesprekken leverde het op.

Zie/leer nieuwe dingen als

• woelmuisjes eten de zaadjes van lavendel, ik zag haar eten doordat ik me afvroeg waarom die struik meer bewoog dan de rest.
• mollen eten kleine woelmuisjes (dat las ik toen ik opzocht welk soort muisje ik zag), dus mol mag blijven.
• nieuw soort spin (tijgerspin die hommels en libelle blijkt te eten, heeft zich hier een goed plekje uitgezocht)
• lavendel reageert heel snel op snoeien en springt na een dag al weer uit
• welke bloemen op welke tijdstippen volzitten met hommels en bijen enz
• dat geraniums verschrikkelijk goed geworteld zijn, er blijft altijd wel iets steken
• dat de pruimen rijp zijn als ze roze zijn. deze soort hoeft niet paars te worden
• enz enz

Kom tot rust

Steeds dezelfde bewegingen, geen eindtijd. Gewoon doen. Het is meditatief.

Leer mezelf beter kennen, nieuwe inzichten

1. Voor mij is het belangrijker om de spin nog even de tijd te geven om te verkassen, dan om een strak gesnoeid veld te hebben. Heb een klein stukje laten staan. Verstoren van een leefgebied vind ik dus ongemakkelijk. Ik weet dat het soorten doet verdwijnen en andere aantrekt. Ik weet dat ik de consequenties niet overzie omdat ik maar een fractie zie van wat zich in die leefwereld afspeelt. De “wie ben ik” vraag dringt zich dan op. Wat geeft mij het recht dat stuk natuur naar mijn hand te zetten, te willen controleren. Daarom doe ik mijn best om kritisch te blijven op “de goeie redenen”, Ik herken datzelfde ongemak trouwens ook bij mijn werken in organisaties en bij de emotie rond de grindtuintjes.
2. Sterke wortels maken dat je niet zo makkelijk te verwijderen bent. Er blijft altijd wel iets achter. Sterke wortels als voor- en nadeel. Doet ook denken aan een lied van Bram Vermeulen: