Gister heb ik de moed bij elkaar geraapt en alles van de bijen opgeruimd. Ik heb de kasten schoongemaakt. De mooie nog lichte raten aan mijn imker-mentoren gegeven. De oude donkere raten uitgebroken en in hun zonnewassmelters gedaan. Want bijenwas is zoveel werk voor de bijen geweest. Dat gooi je niet zomaar weg.
Mijn beide volken zijn dus dood. Ik sla een jaartje over omdat ik er geen weg meer mee weet.
Geen weg met het gevoel dat ik niet eenduidig blij kan zijn als ik de bijen vlijtig honing en stuifmeel binnen zie dragen. Wetend dat er wellicht vergif zit in wat ze naar binnen dragen, veel te veel vergif voor die kleine lijfjes.
Geen weg meer met het feit dat ikzelf vergif in die kast moet doen om ze te beschermen tegen de varoa-mijt.
Geen weg met al het ingrijpen dat imkeren ook is.
Geen weg meer met de aanblik van dode bijen en niet weten wat ik anders had kunnen doen.
Het is in mijn oren doodstil in de tuin. Mijn collega-imkers hebben ook flink wat volken verloren, die bijen komen dus ook niet langs. Ik hoor en zie bijna geen hommels en wilde bijen. Hebben zij het ook moeilijk en weten we dat niet omdat zij geen imkers hebben die het zien?
Voor mij schreeuwen die dode bijen, die stilte. Er klopt iets niet!
Soms denk ik dan, ik blijf fijn uit de tuin, dan hoor ik het niet.
En vaker denk ik, hup, ernaartoe, de tuin in, die tuin in een zo goed mogelijke conditie houden voor wie wel langskomt. Het aangaan en doen wat ik kan. Genieten van wat er wel is!
Vandaag wandelen veel mensen voor het klimaat. Bedankt! Dat voelt alsof jullie het schreeuwen ook horen.
Rob Alberts 29 april 2017
Hier geniet ik van de spaarzame nectarzoekers.
Maar eigenlijk is het te rustig.
Ik leef met jou mee.
Natuurvriendelijke groet,
Ilse Meelberghs 29 april 2017 — Berichtauteur
Dankje Rob.
ilseschorrewegen 29 april 2017
Ik leef met je mee Ilse. Hou de moed erin, maar neem de tijd om te rouwen. We zijn niet goed bezig als maatschappij. Toch moeten we blijven hopen. Veel andere keuze is er namelijk niet.
Ilse Meelberghs 29 april 2017 — Berichtauteur
Dankje Ilse. En waarschijnlijk ook niet echt “goed voor onszelf” uit het perspectief van alles is een. En inderdaad, de pauze is ook om even tijd te nemen om te rouwen. Ilse
L.Vos 2 mei 2017
Het is mij opgevallen dat niet alleen het gif overal en de mijt maar ook sinds de buren non stop hout stoken (want dat is zogenaamd milieuvriendelijk) en daardoor de rook bij mij bijna continue in de tuin komt er ook meer bijen ten onder gaan Net als wij worden ze er ziek van ,alleen eerder want zijn de lijfjes kleiner .De bij is alleen maar de kanarie in de kolenmijn (vrij naar Thieme).Wij komen re vanzelf achteraan.
Ilse Meelberghs 3 mei 2017 — Berichtauteur
Oh L Vos, wat vervelend. Inderdaad, de kanaries in de koolmijn en ze schreeuwen voor mijn gevoel… Bedankt voor je reactie Ilse
Nathalie Kriek 2 mei 2017
Oh, het is een verschrikkelijk en leeg gevoel. Twee jaar geleden heb ik ook op het punt gestaan om alles op te ruimen en er voorlopig mee te stoppen. Alleen zorgde het baal-gevoel ervoor dat ik het opruimen uitstelde en uitstelde…. Totdat er bijen met stuifmeel de kast weer invlogen! Ik heb genoten van het koninginnetje. Want zo zag ik haar, een godinnegeschenk.
Ilse Meelberghs 3 mei 2017 — Berichtauteur
Leeg en stil inderdaad Natalie. Ik heb alles wat kan vergaan opgeruimd. De lege kasten met lege ramen staan er nog. Als een volk/koningin besluit om te komen zijn ze heel hartelijk welkom, dat dan weer wel. Wat een bijzondere ervaring voor je!
Ilse
Kyra Cramer 3 mei 2017
Ik deel je verdriet en weet hoe erg het voelt al die dode bijen.
Ik besloot 4 jaar geleden om in mijn kunstwerken de bijen centraal te stellen en gebruik veel divers material vaak van en door bijen gemaakt.Gewoon prachtig.
Ik hoop zo op aandacht voor het bijenwelzijn en om mens en bijen dichter bij elkaar te brengen.Dat troost en geeft hoop.
Kyra Cramer