Mijn “trials” van de afgelopen 2 weken.

Het zou zo mooi zijn als docenten zouden durven toegeven: Ik weet niet hoe het moet. Waarom en wat daarvoor nodig is? Daar wordt en is al veel over geschreven.

Wat heb ik deze 2 weken gedaan met wat ik nog niet kan en wil ik graag delen:

1. Hoe beloon je de inspanning van de voorbereiding, niet het resultaat. (omwille van growth mindset)

Aan het begin van de tweede les heb ik de studenten deze uitnodiging gegeven. Met het verzoek deze aan me terug te geven aan het begin van de volgende les als ze goed voorbereid waren. Daarna hebben we een gesprek gevoerd over “goed” voorbereiden. Wat is voor mij een goede voorbereiding en wat hebben jullie studenten dan nog nodig. De les erna ben ik oprecht blij geweest met iedere uitnodiging die ik terugkreeg.

2. Hoe zorg je ervoor dat een project: oriëntatie op het beroep geen tijdverdrijf wordt, maar echt zinvol voor de student.

Bij projecten schrijven moet ik vaak denken aan het “kill your darlings” bij het verhalen vertellen. De bedoeling is dat het geheel klopt, zinvol is voor de studenten. Niet dat de dingen waar jezelf aan gehecht bent er allemaal inzitten. En dus eerst het geheel, een zinvol doel bepalen: op basis van de ontwikkelingen in het afgelopen jaar: talent, toekomstbeeld en beroep koppelen, onderzoeks- en rapportage-vaardigheden 1ste keer oefenen

Om daarna het project in te vullen. Compromisloos voor de darlings:

• rekening houden met feedback vorig jaar
• studenten van dit jaar de mogelijkheid geven om vooraf tips te geven om het project voor hen zinvoller te maken.
• ook een manier om geen darlings te creëren is te improviseren. Toen een gastspreker uitviel (start van het project) had ik 3 keuzes voor de studenten.
  • Jef Staes, ik was een schaap met een debat achteraf
  • mijn eigen loopbaan en de keuzes daarin bespreken (dit zou de gastspreker hebben gedaan)
  • het belang van talent en passie vertrekkende vanuit die van mij

Ik heb in het afgelopen halfjaar de bagage verzameld om al deze onderwerpen aan te kunnen. En omdat ik geen van hen voorbereid heb, is iedere keuze ok. Ook “geen van drieën, gewoon beginnen”

3. Hoe zorg je ervoor dat je heel dicht bij jezelf blijft als je een verhaal vertelt.

Vrijdag was mijn laatste optreden als verhalenverteller. Een basisvoorwaarde (voor mij) om gepassioneerd  te kunnen vertellen is dat het verhaal in mijn lijf moet zitten, ik het ervaren moet hebben. Weet dat dan de woorden en gebaren “als vanzelf” komen. Ik heb het verhaal 3x geoefend. En toen echt vertrouwd op mijn ervaring met het verhaal dat al 2 jaar met me meereist.

Anekdote: het moment dat ik besloot om te vertrouwen was, terwijl ik naar de lijsttrekkers keek op verkiezingsavond. In mijn oren hadden ze allemaal,op 1 na, hun overtuig-stand nog aanstaan toen ze na de uitslagen verschenen aan hun partijleden. Was voor mij niet nodig.

4. Hoe zorg je dat je het leerproces ondersteunt en geen uitspuwer van technieken en uitkomsten bent (meer leer-coach als spuwer van kennis)

Mijn valkuil: als studenten vragen hoe het moet, geeft ik vrijwel meteen antwoord. Eigenlijk net als een moeder die haar kind ziet te prutsen met zijn veters en ze gauw even strikt. Dit jaar zitten er 2 nieuwe opgaven in het lesprogramma. Bij deze had ik opgave gelezen en de uitwerking in mijn bezit. Ik heb vooraf thuis niet de hele werkwijze uitgeplozen. In de hoop dat ik gedwongen zou worden om al vragend samen met de student de weg ernaartoe te zoeken. eens te kijken hoe dat voelt. Had ik trouwens niet gedurfd zonder de uitspraak van een student van vorig jaar die aangaf dat hij het samen uitzoeken een van de leukste momenten in de les had gevonden.

Bij de way, veters strikken doe je zo!