Het is wat. Ik weet dat wat je aandacht geeft groeit. En dus moet ik Wilders, Trump, de Zwarte pieten discussie, TTIP, gevolgen rendementsdenken enz enz loslaten. Verschrikkelijk lastig. Want moet er niet tegen gevochten worden? Alleen, ik word zelf zo bozig van vechten tegen. En dat merk je dan ook als je me in het echt tegenkomt, de warme ondertoon ontbreekt. Daar wordt de wereld niet mooi van.
Ik focus dus liever op iets anders. Op het vergroten van mooie dingen die ik zie gebeuren. De circulaire economie, mensen die actie ondernemen voor nieuwe vormen van democratie, nieuwe vormen van samenleven en van het beschermen van ons water (Standing Rock), onderwijsvernieuwing enz enz. Er gebeurt zoveel moois.
En dus zoek ik op Facebook en Twitter naar “goed nieuws” en help dat verspreiden. Dankzij het algoritme van Facebook wordt mijn tijdlijn dan lekker vriendelijk en positief. Tegengeluid begint vanzelf te ontbreken. Dat komt op Twitter dus nog wel voorbij. Ik neem het wel in me op. Omdat dat er ook is. En deel (=bekrachtig) wat ons verder helpt. En ik ben blijer, en dat merk je als je me tegenkomt.
LICHTVOETIG
Ik had ook iets lichtvoetigs nodig. Iets wat ook helpt en gewoon erg leuk is om te doen. Een gesprek met een vriendin bracht me weer bij dit boek.
We gaan het doen. De wereld waarin wij graag willen leven verbeelden. Voor mij wordt het deel van mijn 100 dagen ritueel (=anders komt het er niet van & #iederedagevenpositief )
Het begin is gemaakt. Een datum om naar elkaars wereld te kijken geprikt (16 december 2016). Je bent superwelkom om mee te doen!
Keri Smith, The imaginary world of … (pg vi)
