Mooier onderwijs door woest te worden over kabeltje van 10 cm.

Even de situatieschets. Dit schooljaar geven we les in een nieuw gebouw. Het zijn de eerste weken. De ruimtes zijn anders, de ict is anders, het rooster wordt gemaakt door een machine, de eigen ruimte (flexruimte) is anders.

Contact met andere docenten

De gevolgen daarvan voor de beleving van mijn werk zijn groot. Ik mis vooral het contact met de andere docenten. Ik mis delen van leservaringen met elkaar, lachen met elkaar, begroet worden als je aankomt, en dag mogen zeggen als je vertrekt, gezellig samen lunchen. Ik kan de andere docenten door drukke roosters, lange wandelafstanden en extra insteltijd in leslokalen amper vinden. Mijn sociale ondersteunende netwerk lijkt afwezig en ik kan amper steunen op oude structuren en gewoontes. Daardoor stijgt mijn werkdruk. ’t Is er eentje uit het boekje.

Rooster + voorbereiding

Deze dinsdag was dit mijn rooster.

• 8.30: 3 eerste studieloopbaangesprekken met studenten (1,5 uur, 2 de verdieping)
• 10.15: les managementvaardigheden over samenwerken (1,5 uur, 2de verdieping), video is wezenlijk onderdeel
• 12.00: begeleiden ondernemingsplan, 3 groepen helpen/feedback geven (3/4 uur, benedenverdieping)
• 12.45: les bedrijfseconomie over link van de lessen met het ondernemingsplan/overzicht vak (3/4 uur, ander lokaal benedenverdieping (powerpoint & excell voorbeelden)
• 13.30 lunch
• 14.00: begeleiden ondernemingsplan, 3 groepen helpen/feedback geven (3/4 uur, 2de verdieping)
• 14.45: 3 eerste studieloopbaangesprekken met studenten (1,5 uur, 2 de verdieping)

Van vorige week wist ik dat ik dan zo moe ben dat ’s avonds voorbereiden voor de volgende dag niet lukt.

Dus bereidde ik op vrijdag/zaterdag/zondag de 12 lesmomenten/trainingen/gesprekken van de week voor. Stopte ze in de bijbehorende dag map (dinsdag/woensdag/donderdag, ik ben parttimer). Zette zelfs in mijn agenda op welke momenten ik extra lesmateriaal moet verzamelen in de docentenkamer.

Om 7.00 stapte ik op de fiets (ik fiets een uur) om op tijd aan dit programma te kunnen beginnen. Ik verzamel de spullen voor de marchmellowchallenge en ga op zoek naar het kabeltje waarvan me beloofd was dat het op de vrijdag ervoor zeker zou aankomen.

Het moment dat blijkt dat het kabeltje er niet is.

En dan is er die medewerker die rustig zegt dat het kabeltje er niet is, dat het vrijdag komt.

Ik vrees dat ik niet vriendelijk was voor de brenger van die boodschap. Ik was woest op de organisatie en hij moest het ontgelden. Hij bood zijn hulp aan met oplossen, maar voor geen van die oplossingen had ik tijd genoeg. Ik had nog een kwartier.

Waarom zo boos?

Die kabel is een belangrijk onderdeel. Zonder dat kan ik mijn prachtige laptop niet aansluiten op het prachtige scherm in de lesruimte en zijn beide niet inzetbaar in de les/training.

Tot twee keer toe is me beloofd dat het er zou zijn op vrijdag. Tot 2 keer toe was het er niet. Inmiddels leen ik af en toe een kabeltje en improviseer om de rest heen. Tuurlijk kan ik dat. Tuurlijk zou ik zelf een kabeltje kunnen kopen.

MAAR WAAROM MOET IK DAT????

Ik zorg al voor zoveel dingen, los al zoveel op. Ik accepteer dat niemand dat helemaal overziet (wennen zal dat nooit).

En als ik dan 1 klein dingetje vraag lijkt dat “de organisatie” niet genoeg te kunnen schelen om dat snel voor me te regelen.

Enig idee hoe EENZAAM dat voelt? Het was dus heel boos worden of hard huilen. Was wellicht sympathieker geweest voor die medewerker als ik dat laatste had gedaan.

Waarom schrijf ik dit?

Ik heb de impact van deze move gruwelijk onderschat, we gaan door een stevige “stormingfase” heen.

Het belangrijkste inzicht. Het opbouwende deel begint met mogen voelen en zeggen waar de pijn zit. Dat niks wordt weggepoetst. En vanuit die basis ga je dan bouwen aan de oplossing, toon je persoonlijk leiderschap.

Bij mij was het de pijn van de eenzaamheid dus. En daar ben ik bewust aan gaan werken, daar investeer ik eigen tijd in. De woensdag en de donderdag bieden ook die ruimte, zijn minder volgepropt.

Prompt leverde dat mooie momenten op.

• Waarop ik met een docent in de zon lunchte, we daar spraken over samenwerken oude stijl/nieuwe stijl en we afsloten in “nieuwe” stijl.
• Waar een docent in de werkkamer met me komt overleggen en iemand die ernaast zat meedacht en een werkvorm aanbood.
• Een docent die me bij de opbergkasten feedback vraagt en geeft over mijn mentorklassen.
• Een spontaan staand overleg in de flexkamer over of we kwartaal 3/4 niet gezamenlijk BE kunnen geven en alvast oefenen met nieuw onderwijs. Mooie aandachtspunten komen boven water.
• Materialen voor de Marchmellowchallenge die super voor ons klaargezet zijn en weer worden opgeruimd.
• Samen lunchen in “de gang”. En weer samen naar de lokalen lopen.
• Via de mail/IRL overleg over ontwerp training waarin eerlijk feedback wordt gegeven en rustig wordt ontvangen.
• Sorry zeggen en even rustig napraten met de mensen van ICT/AV en luisteren naar hoe deze fase voor hen is.
• Heel bewust iedereen (enigszins bekend) op de gang groeten en een glimlach/groet terugkrijgen.
• Praatjes met fietsstallingoppasser, facilitaire dienst, studenten op de gang,
• Een privé-training nieuwe ict tools in de koffiecorner.

Betekenis voor studenten?

Deze ervaring en de reflectie erop maakten dat ik in de training over groepvorming drie dingen authentieker kon inbrengen.

• Die fases is iets waar je je hele leven mee te maken krijgt. Het oefenen met hoe je zo’n fase goed doorkomt/afsluit is dus handig.
• Die stormingfase is echt niet leuk. Dat is ok, het hoort erbij. (info: daar zitten zij nu middenin, in de klas en in de projectgroep ondernemingsplan)
• Het is superbelangrijk om in deze fase te benoemen wat voor jou niet werkt. Dan kan er gezamenlijk naar een oplossing gezocht worden.

Het gevolg: een training met een hele dappere inbreng, een sterke dialoog daarover en daaruitvolgende leerdoelen. Supermooi!