Driekwart jaar geleden stroomde op een vrijdagochtend alle energie uit mijn lijf. Ik liep langs de rand van de (burnout) -afgrond. Ik heb mijn wandelschoenen aangetrokken en 3 uur over de Meinweg gewandeld. Een wijs besluit bleek achteraf. Ik ben niet over de rand gegaan.
Wat zorgt ervoor dat ik steeds verder weg ga van die afgrond?
- meer rust in mijn rooster
- kiezen wat ik wel en niet doe
- feedback
Ik werk het even uit, voor de volgende bij de afgrond, of voor hij/zij die ver weg wil blijven van die afgrond. En ik eindig met een supersite!
Rust in het rooster:
Onze faculteit heeft inmiddels een vast rooster ingevoerd. Ik geef steeds op dezelfde dagen, in hetzelfde lokaal les. Heerlijk!
- Ik hoef niet steeds te checken wat ik nu weer vandaag moet voorbereiden, waar ik heen moet enz enz. Ik weet dat gewoon.
- En inderdaad, vaker klets ik voor en na de les even met een student. Heb ik nu tijd voor. Ik hoef niet weg te hollen naar het volgende lokaal. Hoef niet als een gek in- en uit te pakken, computer af te sluiten en elders weer aan te melden.
- In de pauzes zijn daar steeds de andere docenten om ook effe gezellig mee te kletsen of te sparren.
Kiezen wat ik wel en niet doe.
Het gevecht om gewoon betaald te krijgen, die uren die ik werk, heb ik opgegeven. Ik ben nog steeds van mening dat er geld is voor een 6 en dat alles wat we daarboven presteren (en dat doen we) te danken is aan de tomeloze inzet van docenten. Maar, dat veranderen, valt buiten mijn invloedscirkel.
Ik committeer me inmiddels aan werken vanuit mijn talent en passie. Als dan dingen niet betaald worden vind ik dat nog steeds niet ok. Het kost alleen geen cq steeds minder energie. Talent in action, en ja ik houd daarbij rekening met “filling the gap”.
Ik merk trouwens wel dat dat niet iets is van zo en vanaf nu… maar met kleine stapjes, leren in nabijheid. Daarvoor hebben we met een aantal collega’s gezamenlijk een intervisie-opleidingsverzoek ingediend.
Het is trouwens heel fijn om te merken dat een onderbouwde inzetwens gehonoreerd wordt. Tot op heden is me niets geweigerd of opgedrongen.
Feedback
Een ander gevecht was, ik wil dat het management laat merken “I see you”. En dat dan in de beoordeling. Om een heel lang verhaal kort te maken: tijdens deze sessie zag ik wat ik miste , en dat helpt me om nieuwe wegen te zoeken.
Veel belangrijker voor mijn welbevinden is het als studenten laten merken dat mijn aanwezigheid/les voor hen een verschil heeft gemaakt. En probeer ik in het klein voor mezelf te organiseren waarover hij het in het groter heeft:
(over waardering, burnout en feedback)
En dan blijkt dat er een fantastische site is gebouwd, met de theorie erachter, inspiratie en werkvormen: http://www.talententoolbox.nl. Ik citeer van hun theorie-pagina:
De afgelopen jaren heeft het waarderend perspectief sterk aan populariteit gewonnen.
Het waarderend perspectief brengt een aantal belangrijke stromingen rond het kijken naar verandering – zowel rond persoonlijke, team- als organisatievraagstukken bij elkaar o.a.:
Simpel gezegd komt het er op neer dat je aandacht richt op dat wat werkt, op de voorbeelden van wat effectief is, wat energie geeft. Men gaat er vanuit dat de kiem voor iedere verandering al in het individu of systeem besloten ligt en dat het vooral de kunst is om deze kiemen op te sporen en te vergroten.
Nog zoveel te doen en te leren….