Zoonlief (4VWO) komt donderdag thuis. Oproep van de mentor om toch te komen naar de algemene ouderavond. Omdat het over het belangrijke onderwerp “geen cijfers” ging. Ik zag het eigenlijk helemaal niet zitten. Had zelf een loodzware 3 dagen achter de rug. Veel onderwijsmomenten, dus veel interactie met allemaal nieuwe studenten, Op woensdag gewerkt tot 21.00 in de projectgroep nieuwe curriculum. Daarnaast in het nieuwe gebouw continue gezocht: naar lokalen, toiletten, kabels, collega’s om even bij te praten. Bovendien ben ik voorstander van “geen cijfers”, heb vertrouwen in de school en geen zin in “gezeur”.
Nou heeft die mentor al vaker gezorgd voor glimoogjes bij mijn zonen, dus besloot ik toch te gaan.
De ouderavond bestond uit 3 delen
- presentatie
- interactie met ouders
- kennismaken met mentor en doorpraten over de verandering
Presentatie
De presentatie over de nieuwe werkwijze zat tussen de gebruikelijke onderwerpen: magister, voorstellen mentoren, uitwisselingen, leerling coördinator. Het was een enthousiast verhaal. Wat bleef hangen:
- wij willen dat het leren niet stopt bij een cijfer, meer ondersteuning bieden bij individuele ontwikkeling, uw kind kans geven op bredere ontwikkeling
- we weten nog niet precies hoe, maar we gaan ervoor
- lijst met data waarop mijn zoon schriftelijke feedback krijgt die ik kan zien
- klankbordgroep leerlingen
- start PTA wordt met een jaar uitgesteld, is op veel andere scholen ook pas in de 5de
Interactie met ouders
Dit vond ik een verademing. Normaal gezien is dat een algemene vraag aan het publiek. Dan is er vaak ruimte voor een paar vragen. En dat leidt al heel gauw tot veel aandacht voor 1 of 2 bezorgde ouders.
Dit keer lagen er bladen op de tafels. Iedereen mocht daarop 10 minuten schrijven wat het verhaal had opgeroepen. Toen kregen wij koffie en thee en gingen mentoren/teamleider/leerlingcoördinator aan het werk om er een lijst van te maken. Na de pauze werden alle opmerkingen doorgenomen, met aandacht doch beknopt. Omdat zij niet wisten van wie de vraag was hoefden ze ook niet te checken of de reactie afdoende was. In no time hadden we de reactie van het team gehoord op ongeveer 20 opmerkingen.
Ik heb aantal reacties onthouden:
- Zijn de docenten gemotiveerd? Iedereen doet er gemotiveerd aan mee. De mate van motivatie verschilt, net als bij leerlingen.
- Waarom is het feedbacksysteem een 4 punten schaal. – ; 0 ; + ; ++ ? Als iets een ontwikkelpunt is, is dat voldoende aanwijzing voor een leerling — is niet nodig.
- Wat als het niet klikt tussen een docent en een leerling? Dat is van alle tijden, ga in gesprek met de docent, daarna zijn de mentor, teamleider en leerlingcoördinator er ook nog.
Wat ik vooral onthoud is de intentie en de oprechtheid.
Intentie: We gaan dit doen, nu, hier in 4 VWO. Daar hebben we onderbouwd voor gekozen. En zijn nu niet bezig met of het mogelijk eerder (onderbouw) beter is en of het volgend jaar ook in 5 VWO zo gaat,
Oprechtheid: In grote lijnen ligt vast hoe dit vormgegeven wordt. Op detail moet veel nog ontwikkeld worden.
Ik hou daar wel van, dat geeft meer vertrouwen dan glanzende “kijk ons eens verhalen” waarvan je weet dat ze niet kloppen.
Kennismaken met mentor en doorpraten over de verandering
Diezelfde lijn zette de mentor door. Nadat hij ons vertelde wat er op 4 VWO sowieso verandert, waren vragen en antwoorden in dezelfde sfeer als tijdens het plenaire stuk. Mooie humoristische opmerking ook over dat we allemaal dezelfde belangen hebben, de leerling, de school, de docent, de ouder.
Die doorlopende lijn en het gedeelde belang helpen ook vertrouwen geven.
PS Observaties vanaf het thuisfront
Klankbord leerlingen maakt meer kans als er niet teveel tussenuren zitten tussen laatste les en de sessie. Ik hoor dat de locatiedirecteur regelmatig op de gang praat met leerlingen, volgens mij werkt dat minstens even effectief in het verzamelen van feedback.
De leerlingen zien dat alles nieuw is en dat docenten nog “te leren” hebben. Ook als het gaat om minder frontaal lesgeven om oa meer tijd te hebben voor persoonlijke feedback in de les. Een prachtige kans om rolmodel te zijn voor leerlingen “hoe pak ik dat leren aan, hoe ga ik om met fouten, met dingen die nog niet lukken”
Blij dat ik toch gegaan ben.