Afscheid nemen schijnt nooit makkelijk te zijn. Ik ga het toch doen, ruimte maken, luisteren naar “wat je aandacht geeft dat groeit”.
In de afgelopen jaren ben ik heel druk geweest met onderwijs. Zoals een collega (over de blog) het formuleert : “Wat ik zie is een enorme zoektocht naar de kernen van onderwijs en hoe je daarin zelf kunt participeren”. Ik had gedacht dat het na een tijdje wel minder zou worden. Integendeel, ik ga het zoeken steeds leuker vinden. En merk dat dat met Verhalen vertellen en Oze Stein niet meer zo is. Het groeit niet meer. En daarom wordt voor mij het nakomen van afspraken lastig, het bedenken van nieuwe ideeën ook. Het is een kwestie van aandacht, dat weet ik wel. Waarom is het zo?
Eerst verhalen vertellen. In 1992 volgde ik in Utrecht mijn eerste cursus, ongeveer 5 jaar geleden in Roermond de tweede. Ik ben lid van Vertellers Limburg en heb de afgelopen jaren genoten van onze vertel(oefen)avonden, de workshops, de vriendschap, het vertelfestival. Ik heb aan de lijve de kracht van verhalen ondervonden. En toch ontbreekt er iets aan. De telefoon staat hier niet roodgloeiend om me te vragen om een verhaal te komen vertellen. Daarover nadenkend realiseer ik me dat ik wel een verhalenverteller ben en dat mijn lessen, deze blog mijn verhalen zijn. Dat ik de energie die nodig is voor het instuderen van “vertel-verhalen” wil gebruiken voor andere dingen. Verhalen vertellen als “de arme violist”, “De oude olifant”, “De tuin”, “de Tovenaarsmantel”, “Ungalli”, “De bijenkoningin”, “De kikkerkoning” , Hoe de egel aan zijn stekels komt, “De vogel”. “Pepijns geheim” & Beddendans leerden me wel dat verhalen ertoe doen, dat het een manier is om te leren, bevestigd dat metaforen ervoor kunnen zorgen dat je dingen van een andere kant kan bekijken. Het vaker vertellen leerde me techniek en genieten van voor een groep staan. Met dat alles ben ik heel blij. En toch voelt het als: het is tijd om ruimte te maken.
Tussenvraag: kan je bedenken welke van bovenstaande verhalen voor mij het meest grensverleggend was om te doen, duidelijk uit de comfortzone?
Ten tweede Oze Sjtein. Na het protest “de Meer groen” begreep ik voor het eerst echt dat je overal een verschil kan maken als je maar gewoon begint. Oze Sjtein werd opgericht. Vernoemd naar een lied van Bram Vermeulen (steen). Allerlei activiteiten die er anders niet geweest zouden zijn vonden plaats. Ik werd bevestigd in “als je iets maar graag genoeg wil, je altijd mensen vindt voor wie dat ook geldt”. En dat je samen het verschil maakt. Bij ieder thema leerde ik ook iets over kringloop: bij, egel, vlinder, vogel, pad. En de ervaring zorgde ervoor dat ik de overstap naar het onderwijs durfde te maken. Ook hier denk ik dat het tijd is om eerlijk te zijn en te zeggen dat het voor mij klaar is. De basisschool waar ik de meeste van deze activiteiten deed is inmiddels gelukkig zelf in staat om dit op te pakken. En om dit te doen voor meerdere scholen mis ik iets, waarschijnlijk aandacht. Het paddenoverzetten blijft! (op verzoek van de vrijwilligers).
Na een avondje lezen in “Weten is meer dan meten” snap ik ineens wat ik aan het doen ben. Ik zal de verbinding met de betrokken mensen missen. De verbinding omdat we dezelfde passie deelden, samen leerden. Maar tegelijkertijd maak ik ruimte om te leren over verbinding/samenhang. Dit keer niet met mensen, maar in de natuur. ik ga “in den hof en met de biekes werrekke”. Omdat ik denk dat ik daar kan leren wat nodig is om nieuwe business modellen te kunnen onderwijzen.