Staan voor de visie.

Bijzondere week dit.

3x een les bedrijfseconomie waarin we studenten weerwoord geven op hun feedback over de werkwijze.

Spannend omdat de werkwijze onderdeel is van het nieuwe curriculum dat in kwartaal 3 echt gaat beginnen en het dus niet gaat om alleen bedrijfseconomie.

Tussendoor komt de werkwijze ook op andere plekken ter sprake, is het onderwerp van gesprek.

Kortom, een week waarin ik ging staan voor de visie en zijn doorvertaling ervan in de lesbijeenkomsten.

Het was boeiend, een beetje eng en vooral een taak die bij de invoering van een verandering hoort. Blij dat we die taak hebben kunnen invullen op een manier die bij ons past.

Hoe deze terugkoppeling tot stand kwam.

Mijn collega en ik besluiten dat we de eerste les van het tweede kwartaal willen beginnen met een terugkoppeling van wat we hoorden van studenten en wat er vervolgens mee gebeurd is. Dit zijn, in chronologische volgorde, de gebeurtenissen die leidden tot dit moment.

Klinkt dat lekker dramatisch! 🙂 Net dat is het niet. Het is gewoon onderdeel van in verbinding met studenten aan het nieuwe curriculum schaven.

Vorig jaar heb ik intensief meegewerkt aan de totstandkoming van de nieuwe visie en het doorvertalen ervan naar een nieuw curriculum met nieuwe didactiek/pedagogiek.
De andere docent bedrijfseconomie en ik willen de eerste twee kwartalen (als enige) alvast met de nieuwe werkwijze te beginnen. Omdat het helpt om zelf te oefenen, om feedback te verzamelen, om studenten alvast te laten wennen, krijgen we toestemming.
Tijdens het kwartaal horen we van mentoren en studenten ook negatieve geluiden. We vragen, als het zo uitkomt in de les, door in individuele gesprekjes en sturen week 5 een enquete aan alle studenten. (De hele afhandeling daarvan neemt mijn collega op zich, super is dat samenwerken).
Ik schrijf 2 blogposts om voor mezelf te toetsen of ik, als docent/vakvrouw, een jaar later, nog steeds kan verantwoorden wat we doen. Hoe draagt het bij aan studiesucces, aan de professionele identiteit van studenten en kan ik het linken aan de visie. Die blogposts worden gedeeld met collega’s die hun bezorgdheid uitspreken over de feedback die ze krijgen van studenten.

Bedrijfseconomie: de structuur voor beter en dieper leren en oefenen met leerstrategieën.

Bedrijfseconomie: de voordelen van grote groep en langere lesblokken voor student

Na de laatste les in het kwartaal bespreken mijn collega en ik de feedback (enquete en wandelgangen) en wat ons weerwoord daarop is. Het lastigste daarin is te ontdekken waar precies de angels zitten. Studenten gooien alles op een grote hoop. Voor hen is zo’n les een totaalbeleving. Voor ons is het zaak om in die kluwen te ontdekken waar het precies zit en aan welke knoppen we binnen de kaders kunnen draaien. (Het blijft opmerkelijk dat ingeroosterd worden in een lokaal met de juiste klasopstelling en voldoende electriciteit echt een moeilijk dingetje is). Ik neem onze aantekeningen mee naar huis.
We mogen onze ervaringen delen met de andere docenten in een opleidingsteambijeenkomst. Mooie gelegenheid om een presentatie voor te bereiden en te oefenen die ik ook aan studenten kan laten zien. Ik deel onze bevindingen rond het zelf oefenen, feedback van studenten en het wennen. Voor de docenten wordt die presentatie bovendien aangevuld met tips waarvan wij weten dat ze goed werken om je als docent hierop voor te bereiden.

De terugkoppeling zelf.

Mijn collega gunt het me dat ik het verhaal aan de studenten mag doen. De eerste 3 kwartier van de les gaan hierover.

Het is cool en een beetje eng om dit te doen. Iedere groep (van 50 studenten) staat hier anders in. En dus na kort aanvoelen van de groep vertel ik het verhaal.

Het blijkt belangrijk om:

helder te vertellen dat we hen echt gehoord hebben en te benoemen wat er daarna mee gebeurde. Op mijn vraag aan het eind van de presentatie of ze zich nu echt gehoord voelden stak de meerderheid zijn hand op. Zo gaaf.
helder te maken dat er een verschil is tussen echt horen wat ze zeggen en doen wat ze willen. Om het te hebben over de verantwoordelijkheid als onderwijsprofessional om soms niet te doen wat studenten vragen. Omdat je, onderbouwd met onderzoek, weet dat iets anders effectiever is voor studiesucces en de ontwikkeling als professional.
aan te geven dat we blijven luisteren en bijstellen. Dat deze presentatie geen “zo en nu is het klaar” verhaal is, maar een tussenstand.
dankjewel te zeggen voor het uitspreken van wat hen bezighoudt. Dat menen we.

De slides voor de studenten deel ik onderaan. Als je het verhaal erbij wil dan neem even contact op.

Hoe voelde dat “ervoor gaan staan”.

Dankbaar, omdat ik me hierin gesteund voel.

Ik mocht dit verhaal houden, mijn collega had het ook kunnen doen. Hij vulde ook aan. Dat maakte dat ik me gesteund voelde.

Blij dat ik dit kan doen voor collega’s

We zetten hiermee onze gezamenlijke opleidingsvisie in de wereld en nemen al de eerste hobbels. Het is fijn om dat te kunnen doen voor de collega’s.

Trots omdat het lukte in verbinding te blijven praten

Nadat studenten flink gezegd hadden wat hun bezighield moest ik even “schudden” voor ik verder kon met mijn verhaal. Ik benoemde dat. Nu bedenk ik dat ik dat “schudden’ nodig had om niet in de verdediging te gaan. Om in verbinding verder te kunnen praten.

Blij dat ik laat me niet meer van de wijs laat brengen door de weerstand rondom “anders”.

Een student(e) maakte zich daardoor zorgen over me en kwam in de pauze checken hoe het met me ging.

Mooi. Want dat maakte dat ik hardop zei dat ik dit al ken. Al zes jaar lang doe ik bij bedrijfseconomie iets afwijkend van de middelbare school en afwijkend van collega’s. Dat leverde me slechte beoordelingen op in het eerste kwartaal. Later in het jaar draaide dat bij omdat studenten, eenmaal geleerd om anders te werken, merken dat het werkt. Ik ken dit dus en heb vertrouwen dat het goed komt.

Het verschil nu is dat er een doordachte onderwijsvisie achter ligt en ik me ook daardoor gesteund voel.

Onafhankelijk omdat ik niet bang ben van slechte beoordelingen

Het helpt wel dat het me geen zak kan schelen hoe ik beoordeeld word als ikzelf het gevoel heb het goede te doen voor de studenten. Ik vergelijk het met opvoeden. Mijn kinderen hebben me hun hele pubertijd echt nooit complimenten gegeven voor het feit dat ik hen liet opruimen, poetsen, wassen, koken en vervoer niet vanzelfsprekend was. Nu de jongens op kamers zitten, geven ze aan het fijn te vinden dat ze dat allemaal kunnen.

Blij dat ik manieren heb gevonden om op andere manieren te ontvangen dat ik het goede doe voor studenten.

Waarnemingen vind ik belangrijker dan beoordelingen. Ik kijk naar wat ik studenten zie doen in de les. Ik hoor meer vragen stellen, meer overleg en discussie, meer elkaar uitleg geven. Ik zie ze nadenken over hun rol in de groep, over met wie wel/niet samenwerken en waarom. Het gaat over verschillen tussen studenten in het nemen van verantwoordelijkheid om van de les wat te maken. Prachtig om te zien vind ik dat.

We bekijken de examenuitslagen. Beter dan vorig jaar, een hoger gemiddeld cijfer.

Tijdens het rondlopen in de klas luister ik ook naar de stille studenten. Zij die het prima vinden zoals het nu gaat. Dat laat ik ook binnen komen. Met dezelfde sterkte als de mensen die stevige feedback hebben.

Verbaasd dat het me de 1ste keer moeite kost om uit te spreken dat we sommige zaken ook echt niet gaan veranderen.

Een student vraagt rechtuit: “dus die grote groep blijven en het blijft zo lang”?. Je zou denken dat ik dan heel eenvoudig kan zeggen: “klopt”. Toch was daar een moment van aarzeling. Niet omdat ik niet geloof in wat we doen, maar omdat ik het blijkbaar erg lastig vind om face-to-face een hard kader neer te leggen. Erover schrijven is een stuk makkelijker voor me kan ik je verzekeren. Het moment duurde niet zo lang en de volgende presentatie heb ik het gewoon in het begin maar verteld. Lekker helder.