De rol van stilte en natuur, in leven, in werken. De kunst van het vertragen. Een zoektocht van mezelf, en blijkbaar niet van mezelf alleen.
Ik las er deze week een hele mooie blog over van Maaike Verstraete: Simpelweg opdagen
Als ik de makkelijke weg kies kan ik mij de hele dag laten leven, van het ene karweitje naar het andere. Tussen de mail en het fornuis, het schoolhek en de winkelkar, het feedbackgesprek en het doucheputje. Maar dit is ook mijn enige leven, mijn enige kans om dromen en wensen waar te maken. Dus is er ook tijd nodig voor zitten, stil durven zijn en ‘pas op de plaats’ durven houden. Schrijven, lezen en echt praten (ook met die kinderen van mij).
En keek dit prachtige interview met de jonge filosoof Damon Young. Het is echt de moeite om het te kijken. Stukjes eruit pakken doet afbreuk aan de boodschap (die al uit stukjes bestaat 🙂 ).
Uit de begeleidende tekst:
Daarbij is hij wars van ideologie en gaat hij opnieuw op zoek naar zaken als ‘menselijke waardigheid.’ Hij spreekt over ‘wholeness’ als antwoord op de dagelijkse aanslag die de moderne technologie en de steeds strakker georganiseerde werkomgeving in een permanent onzekere arbeidsmarkt op ons plegen. Young deinst er dan ook niet voor terug om zaken als fitness en gezond eten in een filosofische context te plaatsen.
In een wereld van tanende bestaanszekerheid, waar de informatietechnologie grotendeels de plaats heeft ingenomen van het aloude gesprek, is de mens opnieuw aangewezen op zichzelf. Hij moet, letterlijk, leren om de tijd te nemen voor zichzelf. Alleen die houding al is een revolte. Zo wordt de tuin, als plaats voor reflectie, een plaats van verzet.
Het lukt mij trouwens steeds beter om het vertragen/stil zijn onderdeel te maken van iedere dag. Hoe werkt dat voor jou?