Stop feeding the control-wolf. Hij heeft al obesitas.

Nav een eigen blogpost zit deze tekening al twee weken in mijn tas. Daarom ziet het er redelijk verfomfaaid uit. Af en toe haal ik hem in gesprekjes boven.

Het gaat om de richting die ik “onderstrooms” zie en die voor mij niet goed voelt. Omdat ik denk dat het weggaat van dit:

Het stoppen van meer energie in controle, het vermijden van risico’s, ik heb er last van van, word er chagrijnig, kritisch van. En dus vermijd ik dus zoveel mogelijk alle plekken waar ik moet meewerken aan toenemende controle/risicovermijding etc. Vermijd ik coördinerende taken en vergaderingen. Omdat ik niet wil meewerken aan iets waarin ik niet geloof. En voorlopig niet weet hoe ik dat moet aanpakken, anders dan door te vermijden of in mijn eentje weerstand te bieden.

Mijn collega vermeedt deze week niet. Bood in zijn/haar eentje weerstand. En dat doet dus meer pijn.

Nadenkend over een metafoor om duidelijk te maken dat ik hem/haar begrijp, het niet alleen zijn/haar gevecht is, misschien kan het samen,

kwam ineens dit gedicht bovendrijven.

Vond bij @hetkind het vervolg van het verhaal:

In de Cherokee wereld eindigt het verhaal op deze manier: de oude Cherokee antwoordde eenvoudig : ‘Als je ze goed voedt, zullen ze allebei winnen.’ En het verhaal gaat verder:
‘Zie je, als ik ervoor kies alleen de witte wolf te voeden, zal de zwarte om elke hoek verstopt zitten om te wachten tot ik afgeleid ben of zwak word en springt dan op om de aandacht te krijgen waarnaar hij hunkert. Hij zal altijd boos zijn en altijd de witte wolf bevechten. Maar als ik hem erken, is hij gelukkig en de witte wolf is gelukkig en winnen we allemaal. Want de zwarte wolf heeft veel kwaliteiten – vasthoudendheid, moed, onverschrokkenheid, wilskracht en een groot strategisch denken – dat heb ik van tijd tot tijd nodig en dat ontbreekt de witte wolf. Maar de witte wolf heeft compassie, zorgzaamheid, kracht en het vermogen om te herkennen wat er in het beste belang van allen is .
‘Zie je, zoon, de witte wolf heeft de zwarte wolf aan zijn zijde nodig. Als je er maar één voedt, zal de andere verhongeren en zij zullen onbeheersbaar worden. Door ze beide te voeden en te verzorgen zullen zij je goed van dienst zijn en niets doen dat niet een onderdeel van iets groters is, iets goeds, iets van het leven. Voed ze allebei en er zal geen interne strijd voor je aandacht meer zijn. En als er in jou geen strijd is, kun je naar de stemmen van het diepere weten luisteren, dat je in elke omstandigheid zal begeleiden bij het kiezen wat goed is. Vrede, mijn zoon, is de missie van de Cherokee in het leven. Een man of een vrouw die vrede van binnen heeft, heeft alles. Een man of een vrouw die verscheurd is door de oorlog in zichzelf heeft niets .
‘Hoe je ervoor kiest om om te gaan met de tegengestelde krachten in jezelf zal je leven bepalen. Verhonger de ene of de andere of begeleid hen beiden.’

Het voelt een beetje als misbruiken van een prachtig verhaal. Toch ga ik voor mezelf de begrippen”controle-wolf”en “aandachts-wolf” in het leven roepen. Maakt het makkelijker om proberen te benoemen wie te eten krijgt. En of dat eten een beetje eerlijk verdeeld is. Nu voelt het als een obesitas controle-wolf die nog steeds alle energie inpikt. Soms door zich te hullen in schaapskleren. En daarom heb ik momenteel echt een hekel aan hem.

Wellicht kunnen we samen leren hoe we de obesitas wolf kunnen helpen vermageren ten voordele van de aandachts-wolf?

Rare hersenkronkel, dacht aan dit filmpje, wat er gebeurt als je de wolf weer introduceert in een systeem: