In mijn mission statement:
-
Ruimte scheppen waarbinnen mensen zich kunnen verbinden met hun eigen kern
-
Ruimte waarbinnen mensen zich cyclisch kunnen ontwikkelen.
Als rolmodel: overal en altijd verbinden met je eigen kern.
Om voor anderen de ruimte te kunnen scheppen om zich te verbinden met de eigen kern is het volgens mij belangrijk om zichtbaar in contact te zijn met je eigen kern. Creatief denken is een deel van mij, van mijn kern. Creatief zijn in mijn werk en dat zichtbaar maken is dus onderdeel van mijn leerproces.
Als rolmodel: cyclisch groeien, doen wanneer je (bijna) durft.
Bij creatief denken hoort voor mij ook creatief bezig zijn. Het helpt me bij mijn hele kern/zelf te blijven. Het “in mijn werk krijgen”, het “durven laten zien” is de grootste uitdaging. En die uitdaging neem ik dus in kleine stukjes.
- Tijdens een workshop met de vertellerskring deed ik het voor het eerst in jaren weer, me creatief uitdrukken, die middag door middel van een collage. Dat herinnerde ik me weer toen ik wou uitdrukken hoe een onderwijscyclus eruit zag. Mijn eerste schilderij ontstond. Ik deelde het heel stiekem en verborgen, weken of maanden later op mijn blog.
- Tijdens de training Human Element (niet met collega’s) tekende ik tijdens de sessies. Dat voelde ongemakkelijk, maar die mensen zou ik toch nooit meer terugzien. Ik durfde een paar tekeningen al wel te delen bij het bloggen over de training.
- Deze vakantie bekeek ik instructies over handlettering en sketchnotes en gebruikte dat voor de lesvoorbereidingen SLB/MV. Dan kan je niet doorgaan tot perfectie, dat kost teveel tijd. En dus deelde ik imperfecte notes en zag tot mijn verrassing die vaker terug bij collega’s die de les aan het voorbereiden waren. Lichtelijk ongemakkelijk, want ze waren immers niet perfect.
- Ik oefen met notes en tekeningen maken. Inmiddels 115 dagen lang schrijf/teken ik iedere dag in mijn boekje en maak erna een tekening, puur op intuïtie. Het helpt me om woorden te ondersteunen met vormen. Om snelle, imperfecte impressies te maken en te leren stoppen als het goed is.
- Mijn gesprek over schaal 12, met 2 collega’s, bereid ik voor in de vorm van een tekening. Mijn gesprek met Olaf ook. In beide gevallen durf ik ze “uit de verte” te laten zien aan mijn gesprekspartners.
- Ik druk mijn “Communityleren in 7 fases” helemaal creatief uit. Hele vellen papier zijn dat, ik maak een film, deel die nog niet.
- Ik volg een workshop handlettering en stempels maken. Krijg handvatten om het nog sprekender te doen. En weer die tip dat “perfect niet hoeft”.
- Ik deel in kleine groep mijn video, krijg feedback die aanmoedigt. Deel mijn creatie met de wereld via de blog.
- Drie dagen vergaderen, stug doorwerken aan details. Omdat ik voorzie dat ik dat energetisch slecht aankan, neem ik mijn tekenspullen mee. Ik teken terwijl ik luister, een bijdrage lever. Door te tekenen luister ik ook met mijn intuïtie. Ook brengen de tekeningen letterlijk kleur in de dag, zorgt ervoor dat mijn energiehuishouding op peil blijft. Ik ben niet afgepeigerd op het eind van de dag.
- Een vriendin wil graag samen met me handletteren. En daar waar we onze “elkaarscoach-gesprekken” meestal wandelend plaatsvinden, daar waar de omgeving geen invloed uitoefent, gingen we nu aan de slag in de bieb van Sittard, en later in een cafe. Het is mooi om te zien dat het mensen doet glimlachen, dat gesprekken om ons heen veranderen door naar ons te kijken. En dat, nadat ik gewend was aan het mixen van werelden, er niets veranderde aan de kwaliteit van onze gesprekken.
Wat het zo moeilijk maakt. Dat heeft met frames te maken. Met wat we onbewust en onderwater met elkaar afgesproken hebben over hoe je je dient te gedragen op een bepaalde plek, in een bepaalde rol. Het spanningsveld zit dus tussen die frames en het op elke plek verbinden en laten zien van je eigen unieke kern.