Verder verbinden met eigen uniek zijn.

Onzin vond ik het altijd. De oefening waarbij je gaat bedenken wat mensen op jouw begrafenis over jou gaan zeggen. Toch heb ik er deze vakantie een variatie op gedaan.

Hoe heb ik de oefening gedaan?

Ik ben gaan schrijven, vanuit de nabije toekomst, alsof ik inderdaad gevraagd was mijn eigen “in memoriam” te schrijven. Aangepakt zoals ik dat zou doen voor een ander:

• Wie was de overledene in essentie, wie was ze, wat zagen we?
• Welk effect heeft dit leven op ons gehad.
• Zo dat iedereen zich in iets ervan kon herkennen, of je nou zoon, man, collega of dorpsgenoot was.

Wel eerder gestopt. Toen op papier stond wat voor mij belangrijk was, ben ik opgehouden.

Wat leverde het op?

Man man, wat moest ik vaak de neiging onderdrukken om iets sociaal wenselijks op te schrijven. Dingen die passen in het frame van moeder, vrouw, docent, bedrijfseconoom, wereldburger. Blijkbaar liep ik toch nog met veel beelden rond van hoe ik zou “moeten” zijn. Moeite om mijn eigen uniek zijn zo zwart op wit te zetten.

Dat stoppen voor het helemaal perfect was. Ook een dingetje. Eenmaal begonnen moet het blijkbaar af “zoals het hoort”.

Me realiseren dat dit voor mij de essentie is. En als functieschalen en functioneringsgesprekken hier niets mee kunnen dan doet dat pijn en is dat zo.

Eenmaal klaar ging ik wandelen. Realiseerde me dat ik als ik ‘Dit volop wil leven” er een paar oude gewoontes in de weg staan. Ik heb voor ieder van die gewoontes iets opgeraapt uit de natuur.

Heb vervolgens een verwelkte roos langs het pad opgeraapt om de dankbaarheid over wat die gewoontes tot nu gebracht hadden tot uitdrukking te brengen. En ben verder gewandeld naar de Roer om ze daar aan het water mee te geven.  (Vond dit een veel natuurvriendelijkere manier dan een ballon oplaten, iets met plastic afval. En makkelijker natuurlijk, een ballon had ik niet bij me 🙂 )

Ik wou dat ik nu verslag kon doen van een poëtisch moment. Dat was het niet helemaal. Ik netelde me op weg naar het water. Het prikte pijnlijk aan mijn voeten. De roos was nog niet verwelkt genoeg en mijn ongeduld zorgde ervoor dat ik een klonter afgescheurde rozenblaadjes in mijn hand hield. Vervolgens zetten een leger muggen de aanval in. Zodanig dat ik bijna geen oog had voor de vele diepblauwe libelles die er ook waren. Enfin, alles belandde versneld in het water, het duurde even voor alles met de stroom mee was. Het glinsterde mooi in het zonlicht.

Niet superpoëtisch, wel goed.

Nieuwsgierig naar wat ik opschreef?

Ik heb lang getwijfeld of ik dit er bij zou doen in deze blogpost. Of het niet voldoende was om op te schrijven wat het proces me gebracht heeft? Ik doe het toch, vanuit een gevoel dat het bij het verhaal hoort.

Ilse, ze vergat verjaardagen, wist zelden nog precies wanneer die belangrijke afspraak van me was, stuurde amper kaartjes…

En toch, op momenten dat ik echt even knel zat, een belangrijke keuze te maken had, dan hoefde ik dat maar te zeggen. Als ze het belang voelde, maakte ze tijd, luisterde en ging samen met me op zoek. Bleef erbij tot het klaar was, soms een uurtje, soms maanden.

Ilse herinnerde me er ook aan hoe mijn band met de natuur kan zijn. Blootvoets; regen, zon & wind voelen; rupsen helpen oversteken. Imkerverhalen, foto’s, die me de aandacht en de liefde waarmee ze keek lieten ervaren. Ze herinnerde me aan de schoonheid, de vanzelfsprekendheid, het cyclische in de natuur.

Ilse was “op avontuur”. Soms fysiek, heel vaak in haar hoofd. Ze verkende nieuwe plekken, ideeën, experimenteerde met nieuw gedrag. Ze ging met een open hart voor het onbekende op pad. Op zoek naar het verhaal en zijn tegenstellingen, op zoek naar een inclusievere, rechtvaardigere, circulaire wereld. Ze wist ook mensen daarin mee te nemen.

Ilse was leergierig. Geen oppervlakkig kennis vergaren. Wel kennis verzamelen; weerstand/tegenstanders opzoeken; voelen wat dat met haar deed; kijken of ze naar aanleiding daarvan haar denken/doen/voelen zou veranderen; laten zien en gezien worden. Dat ontwikkelen leerde ze zelf met vallen en opstaan. Dat ze dat “gestrompel” liet zien heeft mij geholpen om mijn ontwikkeling te zien als iets waar ik altijd opnieuw aan kan beginnen, iets dat de moeite waard is.

Ilse hield van het cyclische. Haar cirkel is nu rond en het is goed zo.