Zaterdagmorgen, wam zonnetje, beide bijenkasten zijn druk in de weer met stuifmeel halen. Het voelt als een cadeautje.
Ik deel dat op FB met deze foto. (vond het zelf geen al te beste foto, tot ik de schaduwen opmerkte 🙂 )
Vervolgens wou ik voor iemand vastleggen hoe prachtig het eruit ziet als zo’n bij, met propvolle pootjes, bijna te zwaar beladen, aankomt om de larven te voeden.
De foto’s waren:
Niet scherp: 
Lief en zonder stuifmeel:
Net te laat:
Dan ineens is zij daar:
Tijdens het fotograferen bedacht ik hoeveel minder bang ik ben geworden. Wetend dat als ik rustig beweeg, ik best dichtbij kan komen. Meerdere keren rustte er een bijtje op mijn blote hand.
Dat ik daarmee ook steeds beter kan zien hoe bijzonder ze zijn.
Merk op dat ze anders klinken dan de voorbije weken, alsof het nu menens wordt.
Vervolgens klinkt de rest van de dag dit liedje in mijn hoofd:
The heat is on.
And the beat’s so loud, deep inside
The presure’s high, just to stay alive
Cause the heat is on