Deze blogpost is oud nieuws, geschreven in juli, om het van me af te schrijven. Niet gepubliceerd omdat ik geen zin meer had in eventuele vervolggesprekken. Mijn hoofd stond naar vakantie. Nu toch nodig om een blogpost over curriculumvernieuwing in het hbo te onderbouwen/ondersteunen.
—————————————————————————————————————————————————————-
Mama, jij hebt het altijd zo over samenwerken. Zoals jij nu over het werk praat klinkt niet zo.
Komt binnen, want het klopt. Een van mijn frustraties over een afgelopen curriculumvernieuwingproject is dat ik niet de teamplayer ben geweest die ik graag ben en kan zijn. Die ik ook een groot deel van het project ben geweest. Een zin uit de coachingskalender spookt daarbij ook door mijn hoofd:
Systemisch denken is begrijpen dat feeën heksen worden als hun bestaan wordt ontkend.
Voor ik mezelf nou allerlei verwijten maak neem ik even de tijd om uit te zoeken wat in het systeem nou maakte dat dat gebeurde. Geeft me misschien de mogelijkheid om volgende keer bij te sturen.
Wat was er aan de hand.
Ik vertoonde duidelijk overlevingsdrang. Uit: Wat doe je als je team niet vooruit te branden is.
Mensen gaan overlevingsgedrag vertonen wanneer ze zich onveilig en verwaarloosd voelen. Overlevingsgedrag is een vorm van bescherming. Wat gebeurt er met teams die zichzelf beschermen? Ik noem een paar kenmerken.
- Sterk wij-zij denken. Teamcode: ‘het ligt niet aan ons, zij snappen ons niet. Zij moeten veranderen, niet wij. Gelukkig hebben we elkaar nog. We moeten het voor elkaar opnemen’.
- Cynisme: er worden cynische grappen gemaakt en er wordt veel geklaagd. Er wordt meer over de organisatie en over anderen gesproken dan over de inhoud.
- Deadlines worden niet gehaald en afspraken worden niet nagekomen. In de loop der jaren heeft iedereen, bij gebrek aan heldere sturing, zijn eigen regels en manier van werken uitgevonden.
- Een aantal teamleden trekt zich steeds meer terug op hun eigen taakgebied en kijkt weinig om zich heen. Anderen rennen extra hard en beklagen zich over de mensen die dat niet doen.
- Een aantal (vaak nieuwere) teamleden is klaar met het geklaag. De manager ook.
Daarin maakte ik wel keuzes. Ik heb geklaagd en ik heb me uiteindelijk teruggetrokken op mijn taakgebied. In dat gebied wel de deadlines gehaald.
Hoe komt het nou dat ik me onveilig (en verwaarloosd) voelde.
- Ik wist niet meer wanneer het goed zou zijn.
Verschillende keren tijdens dit traject heb ik weloverwogen, soms met raadpleging van experts, een weg gekozen. Waarna ik dan te horen kreeg dat we/ik dat niet mocht kiezen omdat iemand anders, ergens anders, nadien, een ander besluit had genomen.
- Ik kreeg het niet voor elkaar om gezamenlijk de deadline te halen.
In de tweede fase van het project had iedereen het zo druk met de lopende business dat amper tijd overbleef voor dit project. Ik vind een deadline halen zo belangrijk dat ik dan kies om het taakgebied af te bakenen. En binnen dat mijn eigen taakgebied dan de deadline te halen.
Als ik dat zo lees kan ik mezelf vergeven dat het dit keer (nog) niet lukte.