Dit keer maakt een gesprek een collega die bijna met pensioen gaat tijd voor me.
Mij valt namelijk op dat de ogen van oudere docenten gaan stralen als ze het hebben over de tijd dat er nog vaksecties waren, de organisatie veel kleinschaliger. Ze veren overeind en beginnen enthousiast verhalen te vertellen.
Ouders van toekomstige studenten, bedrijfsstagebegeleiders kijken vaak met enthousiasme terug op de opleiding. Dat gaat in mijn ogen over diezelfde periode.
In het kader van het mijn doel eigen maken “organisatie economen duurzaam opleiden” wou ik daar het geheim wel even van doorgronden.
Dus tijdens een wandeling door het Limburgse land de vraag gesteld. Ik kreeg een mooi verhaal over hoe het toen was, een verhaal dat mij energie gaf, een verhaal dat ik heb opgeslagen als voorbeeld. En…
Het antwoord is verbluffend eenvoudig. Het gaat over een echte verantwoordelijkheid mogen dragen, over vertrouwen.
Het lijkt erop dat het gevoelde vertrouwen op vakmanschap, het in een team gezamenlijk verantwoordelijkheid dragen, waarbij de verantwoordelijkheid helder is (niet zweeft in de organisatie) die ogen doet stralen.
Hoe kunnen we de sterke elementen van toen nu een plek geven?
PS Dat wandelen samen was erg leuk. Dat houden we erin.