Wat ik niet kan aanzien.

Toen een filmliefhebber reageerde op mijn post “ik ben er niet” realiseerde ik me dat ik niet helemaal eerlijk was geweest.

Als kind kon ik naar bepaalde stukken van een film niet kijken. Verzon een excuus (toilet of iets anders) om even weg te lopen. Waar ik niet naar kon kijken waren die scenes waarin iemand het alleen maar erger maakt voor zichzelf en vergeet mee te nemen wat kan helpen. Maw gecreëerde hulpeloosheid en vluchten. Zie je het beeld voor je: vrouw, alleen,  slechterik, donker, naar boven vluchten, niks meenemen enz….

En dat gevoel herken ik in deze kwestie: Ik kan er niet naar kijken.

Wat is het dan dat ik niet kan aan aanzien wist ik niet. Maar mijn intuïtie gaf aan dat het antwoord waarschijnlijk in het boek Deep democracy van Jitske Kramer zat.

Ik herhaal even de samenvatting 🙂

Ik ben gaan lezen en realiseerde mij dat het de fractale patronen zijn, en het gesprek niet aangaan over een sterke tegenstelling in de onderstroom zijn wat ik zie. En niet kan aanzien dat we dat niet confronteren. Dat we die tegenstelling niet het begin laten zijn van een heel mooi creatief proces.

Die tegenstelling, dat niet-gevoerde gesprek gaat vermoedelijk over “wat is goed onderwijs”.  En binnen die tegenstelling kan ik het niet aanzien dat we een zaal hebben met 60 prachtige bevlogen mensen met hart voor student en voor onderwijs waar we urenlang nog geen fractie van zien en gebruiken.

We hebben het al wel geprobeerd, het breken van die patronen.

Ik heb al een keer samen met collega’s geprobeerd rolmodel te zijn in een sessie rondom Maatschappelijk verantwoordelijk handelen. Toen heb ik diep ervaren hoe sterk die patronen zijn.

In een andere sessie hadden diverse collega’s een deel van de vergadering verzorgd. Zelfde patronen.

In nog een sessie (maar 30 mensen) zijn we via de inhoud de discussie wel aangegaan wat goed onderwijs is. Een hele aparte sessie met veel energie. Toch hebben we niet doorgepakt. We hebben het besluit laten nemen door een kleine groep na de vergadering. Mi omdat we een gespreksleider met neutraliteit en de techniek misten van minderheidswijsheid toe te voegen aan het meerderheidsbesluit. Met alle gevolgen voor het draagvlak voor de uitvoering van het besluit.

Nog een andere sessie kwam erg in de buurt van wel gelukt het gesprek aangaan over “goed onderwijs”. In een sessie (ongeveer 30 docenten) leerden we meer over leerdoelen opstellen en een toetsmatrijs maken. Toen we per vak aan de slag gingen ontstonden mooie gesprekken over goede leerdoelen en toetsonderdelen. Binnen onze box een goeie sessie.

Waarschijnlijk valt het allemaal onder wat in het boek onder de noemer “edge-gedrag” valt.

Ik leerde ook waarom ik niet opsta om het dan maar zelf te doen. Ik weet dat ik de neutraliteit en de ervaring met werken met de onderstroom (stap 5) mis om dat succesvol te doen.

Deze blogs zijn mijn bijdrage (gebaseerd op wat ik goed kan) aan polsen of we het aandurven dat gesprek aan te gaan. Genoeg collega’s volgen mijn blog en als zodanig kunnen ze er al dan niet voor kiezen hier iets mee te doen.

En ja, ik zal er zeker zijn voor het niet-gevoerde gesprek. Het zal chaos zijn, er zullen conflicten zijn. Dat hoort erbij.

Dat … kan ik inmiddels wel aan.

PS Met dank aan het gesprek met een collega dat aanleiding was voor de eerste blogpost. En met dank aan Steven en Karin voor hun reacties. Dankzij hen is er deze post.