Weer terug bij “I in We, I in Now”

Een soort van hyperventilatie in mijn hoofd, niet meer bij mijn gevoel kunnen komen, niet meer bij dat I in We, I in Now (#ulab). Dat wat zo belangrijk is om mijn werk goed te kunnen doen.

Het was een tijd geleden. Vorige donderdag was het weer er nog eens, die hyperventilatie in mijn hoofd. Ik neem jullie even mee in: hoe het kwam, welk gedrag je dan ziet, wat helpt en waar ik van groei.

Zodat ik nu (zondagmorgen) weer kan zeggen. Ik ben er weer, bij dat I in We, I in Now

Hoe kwam het?

Voor de zoveelste keer in de 5 jaar dat ik werk in het onderwijs komt er ineens een piekperiode aanzetten die ik niet had voorzien. Ik dacht dat ik de piek net achter me had. Even zie ik niet hoe het moet passen in 5 dagen per week werken (ik ben parttimer en zou het dus theoretisch met 3 moeten kunnen redden). Voor een deel van het werk vermoed ik nu, ondanks mijn oprechte inspanningen om de klus binnen de tijd te klaren, dat de gefaciliteerde uren onvoldoende zijn. Dat zal ik dus in in mijn eigen tijd moeten afhandelen of gaan vragen om meer uren.

Een paar gesprekken met collega’s die me laten zien dat ook zij worstelen.

De NSE enquete, iedere keer raakt het me in mijn gevoel voor integriteit (niet vanuit onze organisatie, gewoon het instrument op zich en hoe het wordt gebruikt).

Welk gedrag hoort daarbij?

Ik stop met luisteren. En begin met praten. Veel praten. Dan is wat ik hoor tenminste bekend en wordt er niet nog meer toegevoegd aan de onbalans.

Ik ga om me heen slaan. Dat doe ik door het te hebben over alle geld dat door anderen wordt uitgegeven binnen de organisatie waar het primaire proces geen baat bij heeft, maar wel ten koste gaat van het geld (de uren) die daar beschikbaar zijn. Dat doe ik door te zeuren over uren. Dat doe ik door te zeuren over hoe je het in je hoofd haalt op etenstijd met de kinderen een vergadering te plannen, het enige moment dat ik echt graag thuis wil zijn.

Wat helpt?

Ik ga langs bij mijn leidinggevende en we halen een 1 activiteit uit het pakket en voor een andere activiteit ga ik extra ondersteund worden.

Waar groei ik van?

Een vriendin maakt donderdagavond tijd om met me te wandelen. We delen met elkaar wat ons deze week geraakt heeft in ons onderwijswerk. De dingen die energie kostten en de mooie dingen. Daar waar we het voor doen.

Mediteren.

De coachingcircel van #ulab en een gesprek met een vriendin erna laten me een onderliggende overtuiging zien en hoe ik daar mee omga. De onderliggende overtuiging is dat de organisatie/de overheid niet goed voor de medewerkers in het primaire onderwijsproces zorgt en ik vind dat dat eigenlijk wel hoort. Mijn manier van omgaan ermee: ik ga het doen, proberen te compenseren. Niet vanuit de intentie “wij helpen elkaar” maar vanuit “als de organisatie het niet doet dan zal ik het maar doen *zucht*”. Waarom kies ik niet voor die eerste intentie? Wat maakt me überhaupt zo arrogant te denken dat ik dat in mijn eentje kan oplossen? Is het niet zo dat iedereen daarin een eigen verantwoordelijkheid heeft? Waar ligt de grens van mijn verantwoordelijkheid?

Vrijdag geniet ik van het thuis zijn met de jongens. Allerlei klussen die tijdens de (vorige) piek zijn blijven liggen worden gedaan. Met ieder klusje wordt ook een stukje in mijn hoofd opgeruimd.

Zaterdagochtend. Een wandeling in mijn eentje. De lente zie je nog niet nu, je ruikt het nog niet, je hoort het al wel aan de vogels. Even weer contact maken met de natuur dus.

Zaterdag, een bezoek aan Amsterdam. Genieten van het gezelschap. Zien hoe ook Vincent van Gogh heel zijn leven structureel en continue gewerkt heeft aan steeds beter worden. Zodat zijn werken: Boomwortels, Korenveld met kraaien, Amandelbloesem me nu kunnen raken.

Mediteren

En dankzij dit alles ben ik er weer, wijzer geworden over mezelf:

In het nu, met de mensen die nu om me heen zijn. Luisterend naar wat dit moment nodig heeft.