Vandaag was Remco Claassen bij Zuyd: “collegereeks, boeken die spreken”. Bijna was ik er niet bij geweest… Gelukkig vroeg ik begin deze week een collega of ie 15 mei naar de Personal Pitstop gaat. Zegt ie, nee… ik ga overmorgen in Heerlen. DAT wou ik ook. En ik was er en heb tot tranen toe gelachen.
Waarom wou ik er graag zijn? Langer verhaal!
Wij kregen aan het einde van een cursus het boek “Wij” geschonken. Het verdween een tijdje in de kast. Om vervolgens op precies het geschikte moment weer op te duiken. En het boek kreeg voor elkaar dat ik mijn eerste mission statement (inclusief leefregels) heb geschreven die sindsdien richting geeft aan mijn keuzes. Pas daarna zag ik dat het ook via internet kan. ’t Is een beetje eng om te delen, maar hier komt ie:
Ik, Ilse Meelberghs, wil mensen verbinden met passie en talent, anderen en de kringloop. Met als doel mensen en natuur te helpen groeien. Ik heb daarbij aandacht voor behoeftes en sterktes en geniet van het proces.
Waarom deel ik. Vorige week een student, dit weekend een familielid. Ze zeiden allebei dat “er een beroep gekozen moest worden”. Ik kwam intern in opstand. Want tijdens dat proces heb ik geleerd dat je ook een richting kan kiezen en dan een beroep dat daarbij past. De mission statement is mijn richting en ik kan uitleggen hoe het past bij het beroep en hobby’s van nu.
Dit kreeg ik niet bij die ander in bovengenoemde gesprekken. Zoals er wel meer momenten zijn waarop ik verbaal meesterschap kan gebruiken. Ik ben inmiddels begonnen met lezen in het boek en leer daarvan (zie tag VM). Wat me bij het lezen intrigeerde is hoe je al die techniek toepast en toch natuurlijk overkomt. En vooral, hoe doe je die entertainment. Dat wou ik afkijken. Daarvoor was ik er. En ik heb genoten, gelachen en gezien:
- hoe een zaal kan worden gevoeld en “warm” gemaakt.
- de wisselingen in dynamiek
- de verteller
- de humor daarin
- de schrijfmomenten
- Ik heb in de de statement verbinden met zichzelf, veranderd in verbinden met hun passie en talent.
- En realiseer me nu dat ik eigenlijk al flink geïndoctrineerd ben door E=MC2 als ik vorige week zeg: “Je kan praten met je mentor en de decaan. Die kunnen je pas echt goed helpen als jij hen kan zeggen waar je goed in bent en waar je blij van wordt” Om dan ook nog ergens te roepen “en de enige die dat kan bepalen ben jij”. Of heeft dat niks te maken met de slotzin van vandaag:
If it is to be, it is up to me.
1 Pingback