Doelen zijn weer gehaald!
Studenten werkten 3 dagen rond de vraag: “Welke gevolgen hebben MVO-ontwikkelingen voor mijn professionele handelen”. Ik heb prachtige en hele verschillende inzichten gehoord.
EN
Er zijn mooie herinneringen gemaakt! Verhalen over eten opwarmen bij de buren, quiz met grappige zelfgemaakte vragen, voetballen om 22.00, dansen op de tafel, berevroeg ’s ochtends bij het Drielandenpunt en verhalen waar ik als docent niet het fijne van weet.
Hoe zit dat precies, die MVH-dagen?
We hebben een lesprogramma van 3 dagen in de laatste week dat de studenten gezamenlijk bij ons op school zijn. Daarna gaat een deel op afstudeerstage. Andere deel moet nog vakken inhalen. Als studenten de organisatie op zich nemen kunnen we op kamp. Daar is vanuit de opleiding budget voor en de betrokken docenten willen die verantwoordelijkheid nemen. Ook mogen ze het hele lesprogramma mee bepalen. Enige voorwaarde is dat het leidt tot (bewezen) halen van de gestelde leerdoelen.
Net als vorig jaar koos het groepje van 4 ervoor de organisatie op zich te nemen en het onderwijsprogramma dat wij reeds hadden mee mooier te maken door kleine aanpassingen voor te stellen.
Wat was nou eigenlijk zo Wow?
Sfeerproevers en binnenvallende (kennis)delers.
Om 8 uur ’s ochtends Kevin (oud-student) ophalen die zijn kennis/ervaringen met Divest kwam delen. In de auto even bijkletsen.
Ralph had via via gezien dat we dit doen, kwam sfeerproeven en faciliteerde prompt een gesprek over Biomimicry.
Elke (oud-studente) propte in haar volle werkschema ruimte om het met de studenten te hebben over Social Return on investment.
Bart maakte tijd om aandachtig naar de presentaties van de studenten te luisteren aan het eind van de 1ste dag.
Delano kwam vertellen over zijn ervaringen als jonge ondernemer die het verschil wil maken.
Wow-netwerk van betrokken “outsiders” die tijd maken om te komen kennisdelen en -halen.
Van Ego naar Eco bewustzijn
In de openingswerkvorm verschijnt er een vraag op het scherm. De mogelijke antwoorden zijn genummerd. De nummers liggen op de grond. En de studenten antwoorden met hun voeten. Ze gaan staan bij het nummer.
Otto Scharmer heeft het over een bewustzijnsverschuiving van EGO naar ECO. Dit plaatje spreekt aan. Benieuwd naar het antwoord voeg ik dit jaar deze vraag toe:
2 mensen van de 45 kozen plaatje ECO. Even schrik ik ervan hoe weinig van hen mijn wereldbeeld delen. Ik ontspan als een student zegt: “daarom zijn we toch hier he, om te kijken of we een beetje willen opschuiven naar ECO”. Ja, dat is waarom we hier zijn.
Wow-kans deze dagen, om dat samen uit te zoeken.
Beroepsvragen en het proces eromheen werken
Omdat we in het nieuwe curriculum gaan werken met beroepsvragen, authentieke vragen die geen eenduidig antwoord hebben, besloten we hier te proberen of het werkt. We hebben 2 deelvragen geformuleerd (de beroepsvraag was nu nog te groot voor 2 dagen) en hangen daar het hele onderwijsproces aan op.
Vraag 1:
Het proces:
Vraag 2
Het proces:
Hoe weet ik dat het proces werkt. We hebben op beide vragen antwoord gekregen van de studenten en de antwoorden waren niet dezelfde. Zij gaven bovendien aan dat ze (vaak voor het eerst) de relevantie van MVO-ontwikkelingen voor het beroep zagen. Dat het ook hen aangaat en dat het geen hippie/natuurmensen-ding is. Dat ze de kansen zien die het brengt en de verantwoordelijkheid voelen voor de wereld en volgende generaties. Dat geldt trouwens echt niet voor iedereen. Wel geven ze allemaal aan bereid te zijn breder te kijken dan financiën/winst alleen. Mooi was ook dat de studenten die reeds betrokkenheid hadden met MVO ook aangaven nieuwe dingen te hebben geleerd.
Wow-bevestiging van de keuzes in het nieuwe curriculum
De kracht van betrokken facilitators.
Vorig jaar hadden we eerst plenair presentaties over de onderwerpen. Dit omdat we graag willen dat iedereen iets over de onderwerpen weet.
Nu hebben we de onderwerpen heel kort centraal geïntroduceerd: Integrated reporting; Mensen met een beperking en de arbeidsmarkt; Circulaire economie; Divesting; Social Return; Sociaal ondernemerschap; Biomimicry.
Vervolgens waren er de kleedkamersessies. Dat krijg je als je in een sporthal een aantal verschillende ruimtes zoekt om in kleine groepen in gesprek te gaan 🙂
Heel kort hoe het werkt:
- De opdracht: ga in gesprek over de verschillende ontwikkelingen, kies met de groep een relevante ontwikkeling, beschrijf hoe deze het beroep verandert.
- De onderwerpen worden op de muur gehangen met plaats erbij.
- Deelnemers kiezen een onderwerp.
- Zijn op het starttijdstip in die ruimte.
- De facilitator leidt het onderwerp in en daarna kan de groep erover in gesprek, vragen stellen. (geen presentaties, geen hand-outs)
- De facilitator bewaakt het proces en de tijd (halfuur)
De opdracht zorgt ervoor dat de studenten uit de werkgroepen zich opsplitsen over de verschillende onderwerpen en de kennis onderling gaan delen.
Studenten hebben een neus voor authentieke betrokkenheid bij het onderwerp en die is hier bij de facilitators aanwezig. Dat maakt dat ze met aandacht luisteren en vragen stellen. En ze gaan hun eigen verhalen delen.
Het gevolg is dat je in de presentaties aan het eind van de dag en in de rapporten veel van de verstrekte informatie terug ziet komen, zelfs quotes van de sprekers. De betrokkenheid van de facilitator klinkt soms nog door in de studentproducten.
Wow-kracht van liefde voor en echte betrokkenheid bij het onderwerp
Tegengeluid durven laten horen.
Een van de moeilijkste dingen voor ons docenten is het alcoholgebruik tijdens het avondprogramma. Voor deze studenten is het vaak het eerste feestje allemaal samen. En de laatste keer dat ze zo samen zijn.
Wij docenten, ik heb hier veel last van, voelen ons verantwoordelijk. We willen vermijden dat er mensen echt ziek worden en/of dat er ongelukken gebeuren doordat men dronken is. En we willen dat mensen die op tijd naar bed willen en/of niet willen drinken zich ook op hun gemak voelen.
We bespreken dat vooraf met het organisatieteam en er worden gedragsregels gemaakt door de studenten.
Wow-cool die student die aan het eind van een gezellige quiz zijn klasgenoten (met een pilsje voor de neus) herinnert aan de regels die gemaakt zijn rond alcoholgebruik.
Gegiechel in de nacht
Wanneer ga je als docent naar bed. Van vorig jaar weet ik dat het toch handig is enigszins op tijd te gaan slapen. Vooral omdat we ’s ochtends om 7 al weer klaar staan om met de vrijwilligers een stiltewandeling te maken.
Als ik dan in mijn scheidsrechterhok lig om een is er nog muziek in de sporthal. Even later gaat die uit.
Om halfdrie gaat de muziek in de hal weer aan, wordt er met wat ballen gegooid.
Tussen vier en 5 komen ze giechelend naar bed in de twee kleedkamers naast me. Stommelend wordt de weg gezocht want de lichten zijn uit omwille van de sensoren.
Heel even baal ik en bedenk dan: dit is hoe je mooie herinneringen helpt laten ontstaan. Door hier te zijn en daarmee de mogelijkheid te scheppen.
Wow-verhalen helpen laten ontstaan.
Studenten die groeien in hun taak
De studenten hebben de organisatietaak op zich genomen omdat ze hun groep het kamp gunnen. Echt op deze manier samengewerkt met elkaar en met ons hebben ze vooraf nog niet. En je ziet dat dat groeit tijdens die dagen. Ze raken wat meer op elkaar ingespeeld, taken worden makkelijker verdeeld. Ze organiseren samen een mooie grappige quiz waarbij de presentatie wordt afgewisseld. Ze maken de taak samen af.
Mooi moment was ook dat we in overleg besloten het finale opruimen voor de laatste lesactiviteit te doen. Wetend dat het echt niet chill is om aan het eind op te ruimen. En nu hielp de hele groep mee.
Wow-groeien door te samen te doen
Dialoog, mediteren en posters maken
Op de laatste dag zijn er twee toets-activiteiten. Voor mensen die onze cultuur niet kennen, dit is behoorlijk afwijkend van wat we anders doen.
Een talkingstick ronde waarin de studenten antwoord geven op beroepsvraag 2: Hoe maatschappelijk verantwoordelijk handel ik (in mijn beroep) en hoe kom ik tot die keuze. De studenten is gevraagd een voorwerp mee te brengen dat hun verhaal ondersteunt.
Mijn collega besluit om te beginnen met een meditatie van 5 minuten. Omdat dat de kwaliteit van het gesprek verhoogt. Ik overweeg het tot het laatste moment en doe het toch niet. Besluit net als vorig jaar mijn verhaal als eerste te doen en dat zo kwalitatief mogelijk te doen. Als een soort voorbeeld/aanmoediging.
Het maken van een poster. Vervolgens vragen we de studenten een poster te maken. Eentje waarin ze visualiseren (ook belangrijk voor een bedrijfseconoom) waar ze nu staan als het gaat om verantwoordelijk handelen als professional. Waar beide vragen geïntegreerd worden. En we verwijzen naar het eindniveau voor verantwoordelijk handelen in het nieuwe curriculum:
De student gaat bewust om met de maatschappelijke context waarbinnen de financiële functie wordt uitgeoefend. Het verantwoord handelen uit zich in het houden van een rechte rug als het gaat om ethische dilemma’s, het kritisch omgaan met maatschappelijk complexe vragen vanuit morele waarde en het tijdig en adequaat informeren van het management om de transparantie te borgen.
Ik leg in mijn groep het eindniveau uit en vraag of ze nog hulp nodig hebben. een meditatie of zo. Dat wilde de helft wel. De andere helft deed wel mee. Ik dacht even na en deed het volgende. Het was een experiment en niet alles lukte:
- Ga even zitten met de ogen dicht, adem in en uit. voeten stevig op de grond
- Denk eens terug aan waarden die je dinsdagochtend koos. Kies er eentje uit die voor jou het allerbelangrijkste is
- Welke dier hoort bij die waarde
- Welk gevoel hoort het meest bij die waarde.
- Open je ogen weer en neem je papier en pen
- Hoe zie ik over 5 jaar in jouw werk dat jij die waarde echt belangrijk vind
- Welke stappen ga je dan nu zetten om daar te komen
- Wat lijkt je daar moeilijk aan. Hoe ga je je rug recht houden
- Ga nu je poster maken.
Dat leverde dit op en fijne gesprekken op weg ernaartoe.
Wow-experiment geslaagd.
Leading the way
Bijzonder wow voor mij persoonlijk deze.
Mijn naam en ‘ik ben daardoor anders gaan denken over mvo” verschijnt op een van de blaadjes van de studenten als ik ze in de laatste werkvorm vraag een naam op te schrijven van iemand waarvan zij vinden dat die het verschil maakt. Met hoe die persoon dat doet en de impact. De werkvorm is dan trouwens dat ze rondlopen, hun verhaal delen, de briefjes wisselen en met het verhaal van de ander naar de volgende toelopen en dat gaan vertellen.
Mijn foto verschijnt op een van de posters met daarnaast de tekst “Leading the way responsibly”
Ik word genoemd in een van de toelichtingen als voorbeeld van iemand echt gaat voor waar zij in gelooft.
Wow-dankbaar, Ik geloof in rolmodellen, in authentiek en integer zijn. En het voelt gezien en gewaardeerd door studenten.